متاسفانه
این روزها فضاى مجازى انتشار اظهار نظرهاى غلط را راحت کرده است و هرکسى
بدون داشتن تخصص و حتى دانش کافى به خودش اجازه مى‌دهد که مانند یک منتقد
نظر بدهد. من در زمان آزادى خرمشهر نظراتی خواندم مبنى بر این که «وقتى
خرمشهر آزاد شده، آزاده باید هشت ساله باشد» این نظرها به من نشان مى‌داد،
بعضى‌ها از تاریخ معاصر کشورمان هیچ نمی‌دانند، با این حال به خودشان اجازه
قضاوت می‌دهند. انتقادهایى از این قبیل باعث می‌شد تا ما بفهمیم که به
قضاوت‌های در فضاى مجازى نمى‌شود اعتماد کرد؛ چون بر هیچ واقعیتى استوار
نیستند.

آقاى پورسرخ از دوستان
خانوادگى و قدیمى ما هستند. من ایشان را قبل از اینکه بازیگری را تجربه
کنم، مى‌شناختم و با خانواده‌شان در ارتباط بودم، اولین همکارى من با آقای
پورسرخ به حضور در سریال «ساعت شنى» ساخته بهرام بهرامیان شکل گرفت و سپس
سریال «روز حسرت» و حالا سومین همکاریمان در مجموعه ۱۱۰ قسمتی «کیمیا» رقم
خورد. خدا را شکر با همدلى بیشتر و سکانس‌هاى هیجان‌انگیزتر همراه بود. من
در مجموعه تلویزیونی «کیمیا» این اقبال را داشتم که در کنار کسانى بازى کنم
که بسیار دوستشان دارم، تمام صحنه‌های خانواده پارسا به دلیل حس واقعی که
بین همه ما بود بسیار باورپذیر و تاثیرگذار به تصویر درآمد و همچنین تک تک
بازیگران جوانی که حضورشان برایم دلگرمی بود و از لحظه‌لحظه‌های بودنشان
لذت بردم.

من اولین بار بود که با جواد افشار کار می‌کردم و تا دو ماه بعد از
فیلمبرداری نمی‌دانستم که جانباز هستند. چون آقای افشار به هیچ وجه انسان
اهل تظاهری نیست، تصور من از کسانی که برای کشورم جنگیدند چیز دیگری بود.
باور نمی‌کردم به این اندازه انگیزه و شور و نشاط در نهادشان وجود داشته
باشد. انتظار نداشتم مردی که یک پایش را از دست داده قبل از من از تپه‌ها و
هر مسیر سخت و صعب‌العبوری که من می‌ترسیدم عبور کند. رفتارش باور نکردنی
بود. جواد افشار و محمدرضا شفیعی، کارگردان و تهیه کننده این سریال مایه
دلگرمی و از هر پیشنهاد خوب، استقبال می‌کردند. اگر چنین روحیه و احساسی از
طرف دو قطب اصلی سریال به ما بازیگران و عوامل دیگر آن مجموعه تلویزیونی
منتقل نمی‌شد، هرگز نتیجه کار دلنشین روی آنتن سیما نمی‌رفت. به عقیده من
«کیمیا» به دلیل وجود این دو نفر و بقیه بازیگران از جمله؛ مادرم آزیتا
حاجیان، آقای پورشیرازی، پوریا پورسرخ، گلاره عباسی، مهدی سلطانی و همه
کسانی که در کنارشان ایفای نقش کردم، یکی از بزرگ ترین برگ برنده‌های زندگی
من بود.

نمی‌دانم. همه ما تلاش کردیم تا یک خانواده واقعی را به تصویر بکشیم. به هرحال رابطه
کیمیا با برادر و پدرش هم باورپذیر است؛ اما حضور مادرم بزرگ ترین حسن
خانواده پارسا بود.