در بچگی کمرو و خجالتی بود و هیچ‌وقت سودای بازیگری در سر نداشت ولی رفته‏رفته به این حرفه علاقه‌مند شد و موفقیت‏هایی که برایش به‌وجود آمد او را به ماندن در این حرفه مصمم کرد. حالا تئاتری‏ها نسیم ادبی را خوب می‏شناسند. او در چند سال اخیر فعالیتش در سینما بیشتر شده و نقش‏های کوتاه اما تاثیرگذاری بازی کرده است. سال گذشته سه فیلم «خانه دختر»، «ارغوان» و «دوران عاشقی» را در جشنواره داشت و در حال حاضر «دوران عاشقی» و «ذوب ‌شدن پادشاه» را در حال اکران دارد. به همین بهانه با او گفت‌وگو کرده‌ایم.

اولین باری کی تصمیم گرفتی بازیگر شوی؟ 

اینطور نبود که یک دفعه تصمیم به بازیگر شدن بگیرم. بازیگری برای من به تدریج اتفاق افتاد. حتی در کودکی‏ هم آرزوی بازیگر شدن در سرم نبود و بچه خیلی کمرویی بودم. کمی که بزرگ‌تر شدم به نوشتن و روانشناسی گرایش پیدا کردم و بیشتر دوست داشتم روانشناسی بخوانم. بعد از اینکه در رشته مدیریت قبول شدم، کم‏کم شروع کردم به سینما رفتن، فیلم دیدن و.‌.‌. تا اینکه متوجه شدم که قرار است در تئاتر شهر یک دوره آموزش بازیگری برگزار شود و استادان درجه یکی مثل سیاوش طهمورث، گلاب آدینه، محمدعلی کشاورز، هادی مرزبان و ایرج راد در آن تدریس می‌کنند. این دوره فقط یک‌بار برگزار شد و من در آن شرکت کردم. در همان زمان آقای مرزبان برای نمایش «تنبور نواز» بازیگر انتخاب می‏کرد و من هم برای یکی از نقش‏های کوتاه این نمایش انتخاب شدم. این نمایش در سال ۱۳۷۲ اولین تجربه حضورم روی صحنه تئاتر بود. بعد از آن کار، نقش کوتاهی را در نمایش محرم زینال‌زاده بازی کردم و پس از آن هم حدود ۶- ۵ سال به صورت مستمر «تئاتر حرکت» (حرکات فرم و بدن) کار کردم. نمایش «اهل اقاقیا» به کارگردانی آناهیتا اقبال‏نژاد اولین کار جدی‏ام در بازیگری بود و برای این نمایش جایزه بازیگری گرفتم. بعد از آن بود که بازیگری را به شکل جدی‌تری در پیش گرفتم.

اولین بار کی مقابل دوربین رفتی؟ 

هیچ وقت کار تصویر دغدغه من نبوده است. اولین کار جدی‏‏ ام «حلقه سبز» ساخته ابراهیم حاتمی‏ کیا بود. بعد از آن هم خیلی جسته گریخته در کارهای تصویری بازی کردم تا این اواخر که کارم مقداری بیشتر شد. در فیلم‌های کوتاه زیادی بازی کرده‏ام.

علت اینکه در فیلم‏های کوتاه حضور فعالی داری چیست؟ چطور تا این اندازه به کارگردان‏های جوان اعتماد می‏کنی؟ 

هم در تئاتر و هم در کار تصویر خیلی این حس را دارم که کارگردان‏های جوان و به خصوص کار اولی‏ ها نوآوری‏ و خلاقیتی دارند که کمتر می‏توان در کارگردان‏های باتجربه‏ تر پیدا کرد. از کارگردان‏های جوان و کار اولی‏ها خیلی چیزها یاد می‏گیرم و همان اندازه که حضورم در کار آنها تاثیر دارد، آنها هم روی من تاثیر زیادی می‌گذارند و این ارتباط کاملا دوطرفه است. امسال در فیلم «چهارشنبه» اولین تجربه کارگردانی فیلم بلند سروش محمدزاده بازی کرده‌ام و حضور در این کار برایم تجربه درجه‌ یکی بود.

کمرنگ بودنم در سینما کاملا خودخواسته بوده است. وقتی تمرکزت را روی یک چیز خاص می‏گذاری، ترجیح می‏دهی تمام انرژی‏ات را در همان موضوع به کار بگیری. وقتی سالی ۷-۶ تئاتر روی صحنه دارم و در این زمینه فعالیت می‏کنم، فرصتی برای کار سینما ندارم. بنابراین ترجیح می‏دهم اگر قرار است در سینما کاری داشته باشم خیلی گزیده و کوتاه باشد. دغدغه من تئاتر است نه سینما. در همین چند کار سینمایی هم که در این سال‌ها بازی کرده‌ام مشغول اجرای تئاتر بوده‏ام و همیشه گروه‏های سینمایی خودشان را با تئاترم هماهنگ می‌کردند. مطمئن باش اگر قرار بود چیزی غیر از این باشد همین چند کار سینمایی را هم بازی نمی‏کردم.

یعنی اگر به ‏طور همزمان یک نقش خوب در سینما و تئاتر پیشنهاد شود کار سینمایی را رد می‏کنی؟

این اتفاق برایم افتاد. زمانی که قرار بود فیلم «حراج» حسین شهابی را بازی کنم، ساناز بیان برای بازی در نمایش «عامدانه، عاشقانه، قاتلانه» با من تماس گرفت و گفتم فکر نکنم بتوانم همکاری کنم، چون قرار است در یک کار سینمایی بازی کنم. وقتی گوشی را قطع کردم به خودم گفتم نسیم.‌.‌. حواست کجاست؟ چه کار می‏کنی؟ قرار نیست به خاطر سینما، تئاتر را کنار بگذاری. تو عاشق تئاتر هستی. رفتم سراغ حسین شهابی و گفتم امکان دارد زمان فیلمبرداری را با کار تئاتر من هماهنگ کنید؟ گفت من یک بازیگر صد در صد می‏خواهم که سر هیچ کار دیگری نباشد. گفتم اگر اینطور است نمی‏توانم در کار شما بازی کنم. از حرف من خیلی تعجب کرد و گفت واقعا؟ حاضری این نقش را بازی نکنی و در عوض بروی تئاتر کار کنی؟ تو که همیشه مشغول تئاتر هستی. چه چیزی در تئاتر برایت جذابیت دارد؟ گفتم من عاشق تئاترم و فقط خودم می‏توانم این جذابیت را درک کنم. خوشبختانه کار آقای شهابی عقب افتاد و من توانستم در تئاتر ساناز بیان بازی کنم و سه روز مانده به پایان اجرای تئاتر تازه آقای شهابی کار را کلید زد. بنابراین در صورتی که از قبل تعهدی برای حضور در یک کار سینمایی نداده باشم، صد در صد کار تئاتر را به سینما ترجیح خواهم داد.

سال گذشته «خانه دختر»، «ارغوان» و «دوران عاشقی» را در جشنواره فیلم فجر داشتی و در حال حاضر فیلم «ذوب‌شدن پادشاه» را در حال اکران داری. با توجه به کم‌کاری در سینما هر کدام از این کارها چگونه شکل گرفت؟ 

در مورد «دوران عاشقی» زمانی که به دفتر آقای رئیسیان رفتم، گفت برای این نقش دنبال بازیگری بودم که چهره‏ای دوگانه داشته باشد و تو همانی هستی که دنبالش بودم. به ایشان گفتم بازی در نقش تک سکانس یک مقدار برایم سخت است. گفت درست است که این شخصیت فقط در یک سکانس دیده می‌شود ولی نقش بسیار تاثیرگذاری دارد. کار کردن با آقای رئیسیان تجربه خیلی خوبی بود. امید بنکدار و کیوان علی‏محمدی سال‌هاست که تماشاگر تئاتر هستند و از قبل همدیگر را می‏شناختیم. برای فیلم «ارغوان» گفتند می‏خواهیم در این کار به ما کمک کنی. این دو نفر برای من بسیار عزیزند و به نظرم چه به لحاظ شخصیتی و چه به لحاظ کاری جزو بهترین‏ها هستند، به‌خاطر همین دلم خواست حتما در این فیلم بازی کنم. در مورد «خانه دختر» هم آقای شاه حسینی با توجه به کارهایی که در تئاتر از من دیده بودند دعوت به همکاری کردند و من این تجربه را هم خیلی دوست داشتم. در مورد فیلم «ذوب شدن پادشاه» هم هوتن زنگنه‌پور گفت بازی شما را در «حراج» دیده‏ام. «ذوب شدن پادشاه» پنج نقش اصلی دارد و هیچ‏کس نقش فرعی نیست. می‏خواهم شما در نقش نویسنده بازی کنید. فیلمنامه را خواندم و از متن خوشم آمد.

این حرف کلیشه‏ای که گاهی از زبان منتقدان می‏شنویم که «فلانی بازی‏اش تئاتری است» یعنی چه و چرا این حرف زده می‌شود؟ 

اصلا این حرف را قبول ندارم و به نظرم الان دیگر هیچ‌کس نمی‏تواند بگوید تئاتری بازی نکن چون الان تئاتری‌ها سینمای ما را تسخیر کرده‌اند و در این چند ساله جوایز اصلی جشنواره‏های سینمایی را گرفته‌اند. اتفاقا انگار در این چند سال بازی تئاتری‏ها در سینما مُد شده است. اگر منظور از بازی تئاتری درشت و اغراق شده بازی کردن باشد، دوره این حرف تمام شده است. در حال حاضر تئاتر به سمت مینی‌مال و رئالیسم رفته و دیگر خبری از آن دیالوگ‏های کشدار و بازی‏های غلو شده نیست. تئاتر هم به سمتی رفته که انگار دارد جریان زندگی را به شکل واقع‏گرایانه به نمایش می‏‏گذارد. اگر الان کارگردانی به بازیگرش بگوید تئاتری بازی نکن یعنی سواد کافی و شناختی از هنر تئاتر ندارد.

با توجه به اینکه مدرس بازیگری هستی، کمی درباره این تجربه بگویید؟

همیشه به هنرجویانم می‏گویم ممکن است آنقدر که از شما یاد می‏گیرم، شما از من یاد نگیرید. تدریس یک بده بستان دو طرفه میان مدرس و هنرجوست. هنرجویان دارند از یک نفر درس می‏گیرند ولی ممکن است من از تک‏تک آنها چیزی یاد بگیرم. تدریس را دوست دارم چون به من انرژی می‏دهد و باعث می‌شود بیشتر و بیشتر مطالعه کنم. هیچ‌وقت به هنرجویی نمی‏گویم به درد بازیگری نمی‏خوری، چون فکر می‏کنم همان طور که استادان خوانندگی معتقدند هر آدمی صدایی دارد و می‏تواند آن را پرورش دهد، در بازیگری هم اگر آدمی عاشق این حرفه باشد می‏تواند خودش را پرورش دهد و به جایگاهی که می‏خواهد برسد.

 

انتهای مطلب/