به گزارش خبرنگار سینما صبا، فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» نخستین اثر بلند سینمایی لیلی عاج در روز سوم چهل و یکمین دوره جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد. انتظار و تلاش یک مادر برای رهایی فرزندش از دست کسانی که او را حبس کرده بودند، خط اصلی داستان را تشکیل می‌دهد. تمام فیلم اطراف پادگانی می‌گذرد که اشرف و سازمان منافقین به اشغال خود درآورده اند. فیلم «سرهنگ ثریا» تلاش دارد ابعاد گفته نشده از سازمان منافقین را به نمایش در بیاورد.

فیلم در تلاش است ظلمی که منافقین کردند را از زاویه‌ای نزدیک‌تر به نمایش بگذارد. البته دوربین به شخصیت‌های زندانی شده نزدیک نمی‌شود تا نشان دهد چرا منافقین از خانواده هایشان فاصله گرفته اند. محبوس ماندن پشت پادگانی که شبیه به زندان است، در ابعاد مختلف نمایش داده می‌شود.

دیالوگ‌هایی که شخصیت‌های حاضر در فیلم دارند و نوع بازی بازیگران به ویژه ژاله صامتی بازیگر نقش اصلی، سبقه تئاتری لیلی عاج را نشان می‌دهد. کلام شخصیت‌ها بیش از اینکه سینمایی باشد، شاید تئاتری است. انتظار طولانی خانواده افرادی که در پادگان اشرف هستند، باعث شده که نویسنده، این انتظار را در صحنه هم بار‌ها نشان دهد و همین از جلو رفتن هر چه سریع‌تر داستان جلوگیری می‌کند.

اگر نویسنده و فیلمساز تلاش می‌کرد، زودتر وارد چالش‌های داستانی می‌شد، ریتم فیلم تند‌تر و خروجی نهایی جذاب‌تر می‌شد. شاید در تدوین می‌شد سکانس‌های تکراری فریاد شخصیت‌ها برای آزادی را کمتر کرد و بیشتر به برخورد‌های دو طرف و تنش‌های بزرگ داستان پرداخت. فیلمساز با ریتمی که انتخاب کرده بود و نوع دیالوگ‌ها و چینش رویدادها، سعی کرده بود انتظار برای دیدار را به نوعی نمایش دهد.

نکته قابل توجه در این فیلم، نمایش گذشته و حال منافقین بود. موضوعی که جامعه ایران به تازگی با آن دست و پنجه نرم کرده است. تلاش منافقین برای به نمایش در آوردن ایران، به آن شکلی که خودشان دوست دارند، موضوعی بود که عاج از آن غافل نشده بود. عاج داستانی قدیمی را روایت کرده که شاید جامعه امروز بیشتر نیاز به دیدن و شنیدنش داشته باشد. عاج بلندگو را در دستان ثریا شخصیت اول قصه قرار داد تا به نوعی مخاطبش را از وضعیتی که الان درگیرش است، آگاه کند.