به گزارش خبرنگار سینما صبا فیلم «اتاقک گلی» اثر محمدعلی عسگری در هشتمین روز از جشنواره بینالمللی فیلم فجر اکران شد. این فیلم با ترسیم یک موقعیت جنگی در بطن روستایی نزدیک کرمانشاه قصه عشقی ممنوع را به چالش میکشد. اتاقک گلی به سبب ایجاد موقعیتهای دراماتیک و حماسی مخاطبان داخل سالن را به وجدی توام با ترس کشاند.
از نظر نگارنده اگر بخواهیم فیلم «اتاقک گلی» را مورد بررسی قرار دهیم به نظریاتی که در رابطه با الگوهای بصری و روایی هستند احتیاج چندانی نداریم. شخصیتها و هدفهای این فیلم آنقدر در هم آمیخته شدهاند که نیازی به تفکیک آنها نیست. آنچه حائز اهمیت است در یک لفظ خلاصه میشود؛ موقعیت. موقعیت بستری است که در آن ساختارهایی همچون روایت و شخصیت شکل میگیرند. موقعیتها در دو ساحت تراژدی و کمدی تعریف میشوند. فیلم «اتاقک گلی» نیز با مانور روی ساحتهای مذکور احساسات مخاطب را برمیانگیزد. در واقع این فیلم دارای دو فرایند تراژیک و کمیک است.
البته برای اینکه موقعیتها در فیلم اتاقک گلی -اعم از تراژیک و کمیک- کارکردی نمایشی (دراماتیک) پیدا کنند، به چندین محرکه نیاز است. محرکههایی که در مرزهای ساختار قرار میگیرند. ساختارهای همیشگی همچون شخصیت، روایت و البته ژانر. حال که صحبت از ژانر شد شایسته است به الگوهای صرفی و نحوی ژانر در فیلم اتاقک گلی اشاره کنیم.
اتاقک گلی در دو سبک رمانس و دفاع مقدس قابل تعریف است. وجه رمانس اثر که با عشق کاراکتر اصلی و خزال ترسیم میشود. اما بخش جنگی یا همان دفاع مقدس آن به دقت بیشتری نیاز دارد. عسگری ورای سویههای ژانریکِ دفاع مقدس -از جمله صدا و تصویر- نگاهی بیپرده و مستقیم به جانبازی و ایثار مدافعان دارد. کارگردان تاثیر رد گلوله و انفجار بر تنِ سربازان را بدون سانسور دنبال میکند. عسگری با به تصویر کشیدنِ خون سربازان و تکههای اندامشان در میدان جنگ چهره -به اصطلاح بیتعارفی- از جنگ را توصیف میکند. از این رو دفاع مقدس و جنگ در برابر منافقین از مشخصههای حماسی و اساطیری عبور میکند و احساسات مخاطب را به بازی میگیرد. دلهره و ترس به دام بیننده میاندازد و چهره واقعی شهادت را برای او آشکار میسازد. چهره واقعی مرگ را که از فواره خون و درد ساطع میشود. به همین جهت فیلم اتاقک گلی از آثار مهم تاریخ سینمای ایران در حوزه دفاع مقدس است.
There are no comments yet