به گزارش صبا، وقتی قرار باشد از مفاهیم بلند انسانی در فرم سینما سخن بگوییم نیازمند عناصر و مولفه‌های ناب و بکری داریم که بدور از تکرار بتوان روزمرگی زدایی از تعاریف زندگی داشت و تعابیر بنیادینی را به منصه ظهور گذاشت و از دغدغه‌های مهم منفک از شعار سخن گفت، که اثر اخیر «هادی مقدم دوست» این اصل را دنبال می‌کند.
«عطرآلود» همان تم همیشگی مقدم دوست است با جهان بینی خاص خودش در توصیف شاعرانه و اخلاق مدار روابط انسانی، که قواعد روابط اجتماعی را حول محور انسانیت، بازگشت به خود، زندگی خواهی و مرگ آگاهی ترسیم می‌کند.
اتمسفر آثار مقدم دوست چه در جایگاه نویسندگی و چه کارگردانی مملو از حس‌های خاص و ناب بوده که در قالب یک یا چند رابطه و یا در تنهایی یک انسان پراکنده شده است. که البته نوشته‌های او بر کارگردانی‌اش همیشه می‌چربد، اما در این کار، شاهد کارگردانی خوب از او هستیم.
.
«عطرآلود» اثر جدید هادی مقدم دوست است با روایتی کاملا شاعرانه و مطلقا احساسی، که با یک ایده جذاب و ناب (ماجرای بوییدن و تلاقی و تعالی آن با عطر‌ها) و مواجهه انسان با این فضا می‌خواهد یک بازگشت درونی انسان به خویشتن‌اش را روی بوم نمایش نقاشی کند.
.
«عطرآلود»، آلودگی انسان به درونیات مغفول مانده خود است که در شخصیت اصلی فیلم با بازی «مصطفی زمانی» عملیاتی شده، کاراکتری که مبتلا به سرطان است و از بچگی در تلاش بوده بتواند عطر خاص خودش را بسازد و به نام خودش ثبت کند ولی خیلی از عناصر و دلایل مانع آن شده که این خود استعاره‌ای از ماندگاری هویتی، اخلاقی و شخصیتی انسان در زیست دنیایی اوست.

بکارگیری عناصر بو، عطر، خاطرات، جنگ شرافت/حماقت و تقلای تولد و مرگ یک ترکیب برنده برای روایت متفاوت یک ملودرام عاشقانه و انسانی است، و مقدم دوست طبق رویه همیشگی خودش این درون مایه را همچون حس کردن و به خاطر آوردن بوها در قصه خود شرح داده است.
ایدئولوژی ذهنی مقدم دوست توصیف هنری و غلظت مفهومی در داستان است که مخاطب را به تامل و کنش درونی وا می‌دارد و این همان ترسیم المان‌های انسانی در روابط اجتماعی است که دراماتیک شده و روی پرده نمود پیدا می‌کند.
.
«عطرآلود» سعی کرده مانند برخی دیگر از آثار امسال جشنواره فرا تهرانی به ماجرا نگاه کند و از دل یک زندگی آپارتمانی کلیشه خارج شده و فضای هویتی، رویا و مرور خاطرات کاراکتر اصلی را به جنگل و شمال ببرد و توصیفی طبیعت پندار از ماجرا داشته باشد. در واقع با ترسیم یک دوگانگی شهری/طبیعت حس زیست انسانی و خواست گاه رجوع انسانیت به ذات اصلی‌اش را به رخ می‌کشد.
این فیلم از عناصر مهم فنی و جلوه‌های بصری خوبی برخوردار است که به خوبی حس تونالیته عطر و رویا پنداری را القا کرده و بازی خوب بازیگرانش همراه با کارگردانی مناسب و خوش ریتمی روایت، تکمیل کننده این پازل است.

عطرآلود فیلم شریف و محترمی است که انسان را به تفکر در خصوص خودش، بازگشت به خویشتن و مرگ آگاهی مفهومی وا می‌دارد و این بخشی از عملیاتی شدن هنر متعهد در مدیوم سینما است که توسط قصه گویی خوب و داستانی جذاب می‌تواند جامعه را به مفاهیم مهم، بیشتر نزدیک کند.