به گزارش خبرنگار سینما صبا، گروهی از نویسندگان و منتقدان سینمایی تصمیم گرفتند در این دوره جشنواره شرکت نکنند. بخشی از این تصمیم صنفی بود و البته بخش عمده‌ای هم ربطی به تصمیم صنفی نداشت و به شدت شخصی بود. حتی برخی از همکاران رسانه‌ای که برای صدور کارت ثبت‌نام کرده بودند، به تردید رسیدندو فیلم‌ها را در خانه رسانه ندیدند. برخی ترجیح دادند به سینماهای دیگر بروند تا احیانا در انظار دیده نشوند یا عکسی از آنها گرفته نشود و …
به همین میزان، گروهی از هنرمندان و دست‌اندرکاران فیلم‌ها [عموما بازیگران دارای فالوورهای بالای اینستاگرامی] هم به خانه جشنواره نیامدند و ترجیح دادند سکوت کنند.
قطعا نوع برخورد محمدرضا شهیدی‌فرد در اختتامیه جشنواره چهل و یکم با غایبان در جشنواره، حتی اگر نیت مصلحانه داشته باشد، قابل دفاع نیست، چون با آن ادبیات، نمی‌شود وفاق ایجاد کرد، اما از آن سو، نوع برخورد برخی روزنامه‌نگاران هم با جشنواره‌ای که در آن فیلمی ندیده‌اند، بدتر از رفتار این مجری باسابقه است.
جشنواره چهل و یکم فیلم فجر، که برخی‌ها دوست داشتند برگزار نشود، به پایان رسید. بخشی از مخالفان جشنواره، کماکان ساکتند و متاسفانه اما گروهی دیگر، چشم‌بسته با سناریوهای از پیش آماده، به سراغش آمده‌اند و لجبازانه به آن می‌تازند. چرا؟ چون تصمیم گرفته‌اند [یا برایشان تصمیم گرفته شده] قبولش نداشته باشند.
اگر تحریم حضور و مشارکت در جشنواره، به اشکال مختلف، درست یا نادرست، دارای یک منطق بود، دروغ‌پردازی علیه جشنواره‌ای که مثل همیشه چند فیلم درخشان، تعدادی فیلم امیدوار کننده و چند فیلم متوسط در آن دیده شده و مورد تایید بخش دیگری از روزنامه‌نگاران، منتقدان، هنرمندان و مخاطبان قرار گرفته، فقط به یک رفتار لجوجانه می‌ماند و بس.

شب گذشته محمدعلی باشه آهنگر، مجید صالحی، ابوالفضل پورعرب، میثم مولایی و دیگران آمدند و حرف زدند. خیلی‌ها می‌توانستند این فرصت را غنیمت بشمارند. بسیاری از هنرمندان، منتقدان و نویسندگان می‌توانستند جای انزوا، جای ترس، به دل بحران بزنند و مطالبات خود را در یک فضای حرفه‌ای جست وجو کنند. ما با یک رویداد، یک مقطع تاریخی و افرادی که به عنوان نمایندگان افکار عمومی قرار است نقش‌آفرینی کنند، مواجه بودیم و هستیم.

و پرسش اینجاست: آیا جعل واقعیت، با منطق هدف وسیله را توجیه می‌کند، برای یک عده، کاربرد دارد و برای عده دیگر مجاز نیست؟!

شاید بهتر باشد گروهی که مدت‌هاست بلندگو دست گرفته‌اند و به همکارانشان انگ‌های زشت می‌زنند، درباره جشنواره‌ای که یک لحظه‌ دنبالش نکرده‌اند، و نمی‌دانند بهترین فیلمش، همان فیلمی است که سال‌ها بغض‌هایش را فریاد زده‌اند، ساکت باشند!