به گزارش خبرنگار سینما صبا مجید صالحی با بازی در فیلم «شماره ده» در کنار علی نصیریان برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد شد. صالحی با حضور روی صحنه و دریافت جایزه خود، حرف‌هایی زد که برای بسیاری جذاب و برای بعضی‌ها قابل توجه نبود. اما در کلیت ماجرا آنچه تاریخ جشنواره فجر را دگرگون کرد، وجود دو سیمرغ با یک عنوان بود.

از این رو در این یادداشت به شایستگی‌های صالحی و بازی او در فیلم «شماره ده» خواهیم پرداخت. فیلم «شماره ده» به کارگردانی حمید زرگرنژاد در تعریفی که همه به آن آشنا هستیم از الگوهای اروپایی و هالیوودی بهره‌برداری کرده است. تمِ فرار از زندان برای مخاطبان سینما همواره ایده‌ای جذاب و گیرا بوده است. نام‌هایی که در پشت این سبک سینمایی به اصطلاح خوابیده‌اند تاریخ سینمای هالیوود را یدک می‌‌کشند. «حفره»، «فرار از آلکاتراز»، «پاپیون»، «رستگاری در شاوشنگ» و الخ. بازیگرانی هم که در این آثار نقش‌آفرینی کرده‌اند، همواره از بزرگان سینمای کلاسیک و پساکلاسیک به شمار می‌روند. به همین جهت نزدیک شدن به چنین الگویی در سینما کار جسارت زیادی می‌خواهد. جسارتی که باید هم در کارگردان و هم در بازیگر وجود داشته باشد.

در خلال فیلم‌های پرآوازه و مشهوری که نام برده شد، فیلم شماره ده نگارنده را به یاد اثری مهجور انداخت؛ «در جهنم». در جهنم با بازی ژان کلود وندام‌ قصه شخصی را روایت می‌کند که در زندان غریب است. او برای زنده ماندن و فرار کردن می‌جنگد. بارها طعم مرگ را می‌چشد اما به آن تن نمی‌دهد. موقعیتی کاملا مشابه با شخصیت شماره ده.‌ مجید صالحی در اردوگاه و یا همان زندان بعثی‌ها تازه وارد است.

اکنون مجید صالحی یا همان پروتاگونیست (قهرمان) باید به فضای زندان و جو میان زندانیان (جهنم) ورود و از چالش‌هایی که جان او را تهدید می‌کنند به سلامت عبور کند. آزمونی که به عنوان یک محرکه می‌تواند هنر صالحی را به نمایش بگذارد. آزمونی که بازیگر شماره ده با موفقیت از آن عبور می‌کند. آزمونی که در آن بازیگر باید چهره قرص، مستحکم و در عین حال مرموزی از خود به نمایش بگذارد. مجید صالحی با قرار گرفتن در چارچوب‌های تیپیکال زندان و ژانر دفاع مقدس بازی خود را کنترل کرده و سعی می‌کند خیلی از چارچوب‌های مذکور خارج نشود‌.