مدیر گروه زبان و ادبیات آلمانی دانشگاه تهران شد. سال‌ها در دانشگاه تهران تدریس کرد و توأماً در «انتشارات خوارزمی»‌ ویراستار آثار آلمانی به فارسی بود.

در دههٔ پنجاه سرپرست گروهی شد که  ترجمهٔ مجموعه آثار برتولت برشت را در انتشارات خوارزمی بر عهده داشت. هشت عنوان از آن مجموعه به چاپ رسید.

فرامرز بهزاد مترجم دو اثر از فرانتس کافکاست: نامه به پدر، پزشک دهکده. کتاب مشهور گفتگو با کافکا اثر گوستاو یانوش نیز از ترجمه‌های اوست.

در سال ۱۳۵۶ مجموعه‌ای از داستان کوتاه‌های نویسندگان ایرانی را به آلمانی ترجمه و منتشر کرد.

پس از انقلاب و مصادرهٔ انتشارات خوارزمی با همکارانش گروه آلمانی انستیتو سیمین را دایر کردند. چند سال بعد به آلمان مهاجرت کرد. بهزاد مهم‌ترین نمایشنامهٔ پتر وایس را ترجمه کرد که پس از انقلاب با عنوان استنطاق منتشر شد. او علاوه بر ترجمهٔ آثار ادبی آلمانی با دو اثر در زبان فارسی شناخته‌تر شد: واژه‌نامهٔ پایهٔ زبان آلمانی، انتشارات طوس و نیز  فرهنگ آلمانی‌-فارسی. در سال‌های اخیر نیز فرهنگ فارسی-آلمانی را تألیف کرد که در بین فارسی‌زبانان و آلمانی‌زبانان مرجع است.

او سال‌ها در شهر بامبرگ ایالت باواریای آلمان زیست و تدریس کرد و در شکل‌گیری نهاد ایران‌شناسی در آنجا نقش اساسی داشت.

فرامرز بهزاد کمابیش از جامعهٔ ادبی ایران غایب بود.متن و تصویر از او و دربارهٔ او کمیاب است اما آثاری که از خود به جا گذاشت سال‌ها با نسل‌هایی از خوانندگان ادبیات در ایران در گفتگو بود و خواهد بود.

«فرهنگ آلمانی_ فارسی»، «درباره تئاتر»، «تک پرده‌ای‌ها» و «تفنگهای خانم کارار و رویاهای سیمون ماشار» نوشته برتولت برشت، «گفتگو با کافکا» نوشته‌ گوستاو یانوش، «پزشک دهکده»،  «نامه به پدر» و «شویک در جنگ جهانی دوم» از فرانس کافکا و  «آندره سگوویا از نگاه من» نوشته‌ جان دووارت از جمله آثار به جا مانده اوست.