به گزارش صبا در سری معرفی‌های ایام نوروز نوبت به فیلم «صدای سفید» اثر نوآ بامباک رسیده است. این فیلم در سال گذشته نتوانست آن طور که باید و شاید توجه جشنواره‌ها را به خود جلب کند. با این وجود جاذبه‌های داستانی و تصویری «صدای سفید» از برخی فیلم‌های حاضر در اسکار، بفتا و غیره بیشتر است!

نوآ بامباک پس از همکاری با «وس اندرسون» آثاری همچون «ماهی مرکب و نهنگ»، «فرانسس‌ ها» و «داستان ازدواج» را ساخت. آثاری که همه‌شان از یک درون‌مایه برخوردار بودند؛ روابط. روابط زناشویی و یا در نگاهی کلی‌تر انسانی همواره مسئله اصلی برای بامباک بوده است.

فیلم «صدای سفید» که برگرفته از کتابی با همین نام اثر دان دلیلو است، در نسبت با دیگر آثار بامباک پرهیاهو و به عبارتی شلوغ است. شلوغی آن به درون‌مایه و تم اصلی فیلم خدشه‌ای وارد نمی‌کند. بلکه باعث همراهی و جذب مخاطب نیز می‌شود. برخلاف فیلم‌های دیگری که از بامباک دیده‌ایم، موقعیت‌های حساس تنها در جر و بحث و داد و فریاد خلاصه می‌شود. بامباک از دو سبک سینمایی در این فیلم استفاده کرده است. نخست ترسیم فضایی آخرالزمانی و ایجاد اتمسفری نسبتا ترسناک.‌ دلیل استفاده این دو سبک را می‌توان به شرایطی پاندمی کرونا به مدت دو سال برای جهان پیرامون انسان‌ها رقم زد، نسبت داد. شرایطی که قطعا بر کارگردان فیلم «صدای سفید» تاثیر داشته است.

اما در عمق تمام موقعیت‌های ترسناک و آخرالزمانی، درون‌مایه فیلم جای دارد. درون‌مایه‌ای که دست بامباک را رو کرده و از ردپای آثار قبلی او در این فیلم خبر می‌دهد. آشفتگی در روابط خانوادگی خلاصه همه آن چیزی است که بامباک به عنوان درون‌مایه فیلم‌هایش برگزیده است. البته این گزینش نه از روی فکر بلکه از روی حس است.

نوآ بامباک آشفتگی‌هایی که در روابط یک خانواده به وجود می‌آید را سوژه فیلم‌های خود قرار می‌دهد. اتفاقات کوچک و بزرگی که زیر یک سقف (سرپناه) میان جامعه‌ای به اسم خانواده رخ می‌دهد، در جهان نوآ بامباک به موقعیتی سرگرم‌کننده و یا همان دراماتیک بدل می‌شوند.

فیلم «صدای سفید» نیز با پیروی از فرمول همیشگی کارگردانش می‌تواند اوقات آزاد این روزها را به خوبی پر کند.