به گزارش خبرنگار سینما صبا، نام «آندری تارکوفسکی» را می‌شنویم و از آن استخر خالی در فیلم «نوستالژیا» سرشار می‌شویم. نام «آندری تارکوفسکی» را می‌شنویم و به دورنمایی از «ایثار» فکر می‌کنیم.‌ اساسا شنیدن نام این کارگردان باعث می‌شود تا به فکر و احساسات‌مان رجوع کنیم. شاید همین امر بتواند بر جایگاه مهم تارکوفسکی در تاریخ سینما صحه گذارد.

تاریخ سینما با شخصیت‌ها و فعالیت‌هایی که آن‌ها در این عرصه انجام داده‌اند تعریف می‌شود. از آیزنشتاین گرفته تا آندره‌بازن و آرنهایم و کراکوئر نظریات و اشکال سینمایی شکل گرفته و به تکامل این هنر کمک کرده‌ است. هر فیلم‌ساز یا نظریه‌پردازی با آشکار کردنِ جهان‌بینی خود راه را برای سینماگران دیگر باز کرده است.

در این میان «آندری تارکوفسکی» نامی است که می‌توانیم در تقابل با سینمای روز دنیا، از او به نیکی یاد کنیم.

در این روزها هر فیلم‌سازی که به برداشت‌های بلند روی می‌آورد و سعی می‌کند نماهای زیبایی‌شناسانه و عکاسانه‌ای را به کار ببندد ناخودآگاه نام تارکوفسکی همراه او می‌آید.

آندری تارکوفسکی با به کاربستن نماهایی باز و برداشت‌هایی بلند سعی داشت فضا و حال و هوای فیلم‌های خود را به روح و روان مخاطبانش تزریق کند. او با چنین رویکردی فرصت تجربه کردن را برای بیننده فراهم می‌کرد.

تجربه کردن جزئیات اتمسفر آثار تارکوفسکی این اجازه را به بیننده می‌دهد تا به جهان‌بینی او نزدیک شده و ارزش‌های اخلاقی و معرفت‌شناسانه را در فیلم‌های تارکوفسکی بهتر درک کند. تارکوفسکی با تمهیدات مذکور جلوه‌ای شاعرانه از سینما را پی‌ریزی کرد که تاکنون ردپای آن احساس می‌شود. فیلم‌سازان بزرگی همچون تئو آنجلوپولوس نیز از این شاعرانگی بهره برده و جهان‌بینی خود را به آن اضافه کرده‌اند.

نمی‌توانیم از مفاهیمی همچون ایمان، اخلاق و عرفان استفاده کرده و نامی از تارکوفسکی نبریم. او همواره در تلاش بود تا چنین موضوعاتی را در فرمی سینمایی آشکار کرده و انسان‌هایی بسازد که در رد و تمنای مفاهیم مذکور با زندگی و با خود جدال می‌کنند.

در نهایت وقتی به تاریخ سینما نگاهی می‌اندازیم، یکی از نام‌های درخشان و مهم این هنر در کنار جان فورد، آلفرد هیچکاک، روبر برسون، اینگمار برگمان و اورسن ولز، آندری تارکوفسکی است. از این رو شما نمی‌توانید سینما را بدون او تصور کنید.