به گزارش خبرنگار سینما صبا، تاریخ انقلاب اسلامی، پر از اتفاقات، جریانات و نقاط عطف است، به طوری که هر چقدر درباره روند پیروزی انقلاب فیلم و سریال و اثر نمایشی تولید شود، باز هم از نگاهی دیگر می‌توان به روایت ناگفته‌ها پرداخت. اماچرا در این زمینه، فعالیت‌ها منوط به حمایت و سفارش است؟ چرا فیلمی درباره ۱۵ خرداد ۴۲ که از نقطه‌عطف‌های آغاز نهضتی است که به انقلاب ۵۷ ختم شد، ساخته نمی‌شود، و از آن مهم‌تر این که چرا فیلمسازانی که خود منتقد وضعیت‌اند و دائم در همه این سال‌ها از دور شدن سینما از تاریخ و فرهنگ انقلاب حرف زده‌اند، حرکتی در این زمینه ندارند و در یک نقطه ایستاده‌اند؟
نکته جالب این که بیشتر فیلم‌ها و سریال‌هایی که در این سال‌ها درباره انقلاب و تاریخ مبارزه ساخته شده، ماحصل نگاه جوانانی است که خود آن دوره را ندیده‌اند. این البته امیدوارکننده است اما به همان اندازه سکوت فیلمسازان منتقد و مطالبه‌گر، عجیب‌ و اسف‌انگیز است.
جز ابوالقاسم طالبی که در دهه گذشته فیلم خوش‌ساخت «یتیم خانه ایران» را ساخت، حرکت خاصی از سوی بسیاری از فیلمسازان بادغدغه ندیده‌ایم… به عنوان نمونه، اگر فیلمسازی چون جواد شمقدری (سازنده فیلم توفان شن) بخواهد فیلمی درباره تاریخ انقلاب بسازد، کسی جلودار اوست؟ نمی تواند بودجه لازم را فراهم آورد؟ به او پروانه ساخت نمی‌دهند؟ پس ماجرا چیست؟
سوال اینجاست که چرا وقتی به طور شبانه‌روزی از تولید فیلم بنجل و مبتذل و سیاه نما و… انتقاد می‌کنیم، خود میدان عمل را خالی کرده‌ایم؟ و میدان را ناخودآگاه واگذار کرده‌ایم؟
جز این است که بخشی از معنای تعهد هم اتفاقا این است که در کشاکش مشکلات، مرد میدان باشیم و کار کنیم؟
نکته جالب توجه این که فعالیت نکردن این طیف فیلمسازان بادغدغه، در هشت سال دولت تدبیر و امید [شاید به دلیل اختلاف نظرها و…] قابل توجیه بود اما امروز چه؟
چرا سازندگان توفان شن، راننده سفیر، توهم، پرچمدار و… امروز کاری در خور، درباره تاریخ انقلاب اسلامی نمی‌سازند؟