سروش صحت در نگارش و خلق موقعیت‌های کمدی صاحب نگاه و امضای شخصی ویژه و مختص به خود است. او تا کنون سریال‌های پر بیننده‌ای چون «ساختمان پزشکان»، «پژمان»، «شمعدونی»، «لیسانسه‌ها» و «فوق لیسانسه‌ها» را برای تلویزیون کارگردانی کرده است و در سینما نیز فیلم متفاوت «جهان با من برقص» را در کارنامه کاری‌اش دارد.
بررسی سیر کارنامه صحت نشان می‌دهد که او با سریال «شمعدانی» نوع متفاوتی از کمدی موقعیت را تجربه کرد. مجموعه‌ای که سروش صحت در کنار ایمان صفایی، دوست دیرینه‌اش و یار همیشگی او در نوشتن فیلمنامه، نگارش آن را برعهده داشتند. «شمعدونی» آکنده از موقعیت‌های مینیمال و به ظاهر ساده بود که هوشمندی و نگاه متفاوت خالقان اثر نسبت به این لحظات، از آن اثری به شدت متفاوت و خلاقانه ساخت. برای مثال در یکی از قسمت‌های آن مجموعه، زمانی که یکی از شخصیت‌ها قرار است به مراسم خواستگاری برود، انگشتش در سوراخی در منزلش گیر کرده و همین مسئله کافی است تا ذهن خلاق صحت دو قسمت تمام برای آن ایده‌های بکر و دست اول داشته باشد.
چنین مثال‌هایی در تمام سریال‌های او یافت می شوند. نکته دیگر خلق شخصیت‌هایی متفاوت با زمینه‌هایی از فانتری در آثار اوست. قصه محموعه آثار سروش صحت در بستری از رئالیسم پیش می‌روند اما وجود پرسوناژهایی با ظاهری شوخ و شنگ و رفتاری متفاوت که نمونه آن‌ها را به همان شکل نرسیم شده در سریال نمی‌توان در دنیای واقعی یافت، به آثار او رنگی از تخیل و فانتزی می‌دهد. شخصیت‌هایی که البته ما به ازا و نمونه‌های آشنایی از آن‌ها در اطراف ما حضور دارند، اما صحت با برجسته و غلو کردن در خصیصه‌هایشان، برای مخاطب جهانی تازه و بکر خلق می‌کند.
«مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» عنوان مجموعه تازه سروش صحت است که  جایگزین سریال «آکتور»(نیما جاویدی) شده و تا کنون یک قسمت از آن به صورت مشترک توسط پلتفرم‌های «فیلیمو» و «نماوا» عرضه شده است. شاید اظهار نظر درباره کم و کیف این سریال و صحبت از ویژگی‌ها و نقاط قوت و ضعف این مجموعه هنوز بسیار زود باشد. اما صحت در همان قسمت اول، شمای کلی از آن چیزی را که در قسمت‌های آتی شاهدش خواهیم بود، ترسیم کرده است و با توجه به آن می‌توان گفت او همچنان در همان مسیری قدم برداشته است که پیش از این از او سراغ داشته‌ایم.

چنین به نظر می‌رسد که در مجموعه تازه سروش صحت، موقعیت و کاراکتر سهم یکسان و مکملی در پیشبرد روایت دارند. در نیمه اول این قسمت، فیلمساز با حوصله و البته در قالب خلق موقعیت، کاراکترهای اصلی سریالش را به مخاطب معرفی کرده و از ویژگی‌های اخلاقی و رفتاری آن‌ها پرده برداری می‌کند. سروش صحت با ساخت «فوق لیسانسه‌ها» علاقه و جسارت بیشتری به خلق موقعیت‌های فانتری از خود نشان داد. حالا او با تسلط کامل‌تر که ناشی از تجربه و شناخت بیشتر او از چنین فضاهایی است، «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» را کارگردانی کرده است. رویکردی که خلاقیت‌های ویژه‌ای می‌طلبد و صحت پیش از این ثابت کرده که واجد آن است.
ابتکار و وجوه متفاوت این مجموعه از همان تیراژ ابتدایی نیز پیدا است و تا انهای تیتراژ پایانی نیز ادامه می‌یابد. اما شاید این سریال به سبب ارائه نوع خاصی از کمدی نتواند توجه هر فردی را به خود جلب کند. چراکه اصولا «سیت کام» یا کمدی موقعیت جاری در این مجموعه، قرابت چندانی با نمونه‌های داخلی ندارد. آثاری که ذائقه مخاطب انبوه با تماشای‌آن ها شکل گرفته است و شاید برای برقراری ارتبط با این اثر، نیاز باشد مخاطبان مکث بیشتری کنند و صبور باشند

این مجموعه می‌تواند چند چهره تازه هم به سینمای ایران معرفی کند. مجید یوسفی پدیده قسمت اول این سریال بود و توانست بازی روان و باورپذیری از خود ارائه کند. همچنین حضور علی مصفا در سریالی با زمینه‌های کمدی هم از نکات کنجکاوی برانگیز و جالب این مجموعه است که البته تا کنون تنها در یک سکانس کوتاه حضور داشته و باید دید در ادامه تا چه اندازه توانسته نسبت به تصویر مردی آرام که همواره از او به یاد داریم، متفاوت عمل کند.