مستند «صحنه آخر» که این روزها در گروه هنر و تجربه اکران شده، روایتی از یک موضوع متفاوت دارد و به واسطه این موضوع می تواند برای مخاطب جذاب باشد. این مستند ماجرای اجرای یک تعزیه خاص در اهواز را به تصویر کشیده. نقطه عطف قصه از همین جا شروع می‌شود که این تعزیه به دلیل عواطف و احساس مخاطب، تمام نمی شود و سال‌هاست که برگزار کنندگان این آیین امیدوارند بتوانند بر غلیان عاطفی تماشاگران انبوه و همیشگی تعزیه غلبه کرده و واقعه عاشورا را آن طور که رخ داده، بازسازی کنند.
فیلم با شخصیتی که نقش شمر را بازی می‌کند همراه می‌شود و به حواشی اجرای این تعزیه پرداخته و در انتها، احساس او را بیان می کند. فیلم از همان دقایق نخستین به دلیل اتفاق متفاوتی که انتخاب کرده برای بیننده جذاب شده و تفاوتش را با دیگر آثاری که درباره تعزیه و واقعه عاشورا ساخته شده، نشان می‌دهد. «صحنه آخر» چهل دقیقه است، فیلمساز در این زمان اندک، هم موضوع را روشن کرده و هم شخصیت های پرشمارش را معرفی می کند (بازیگر نقش شمر، هیات امنا، بازیگر نقش حضرت عباس(ع) و حتی شخصیت هایی که نمی بینیم مانند همسر بازیگر نقش شمر)، در کنار این اتفاق، واقعه ای تاریخی که بیست سال در یک منطقه تکرار شده ثبت سندی می کند از سویی دیگر، «صحنه آخر» بدون این که شعار بدهد، احساسات و عواطف مردم ایران به امام حسین (ع) را نشان می دهد و در بسیاری از صحنه ها از این جهت، تاثیرگذار است و احساس تماشاگرش را درک می کند.
«صحنه آخر» عواملی حرفه ای دارد. در تیتراژ نام‌هایی ثبت شده که هر یک می توانند به تنهایی به ساخت فیلمی به یادماندنی کمک کنند، مرتضی پایه شناس مشاور کارگردان و حسین ابراهیمی صداگذار پروژه هستند و تدوین بهروز داوری قابل توجه است.
«صحنه آخر» فیلمی ساده و جمع و جور درباره عواطف انسانی است، فیلمی بدون ادعا که با بررسی یک رخداد شروع شده، ریشه‌های اجتماعی و پیامدهای آن را بررسی کرده و با یک تراژدی به پایان می رسد. بازیگر نقش شمر که تنها و دور از هیاهوی روز عاشورا در محوطه قدم می زند به فردا می اندیشد. فردایی که در آن، او قاتل امام حسین (ع) است.