به گزارش خبرنگار سینما صبا، ۹ منتقد و نویسنده سینمایی که در ماهنامه‌ و روزنامه‌هایی نظیر «فیلم‌کاو»، «تجربه»، «دنیای تصویر» و «فیلم‌امروز» در حال فعالیت هستند، نگاهی کوتاه و کامنت‌وار بر فیلم «شهرک» داشته‌اند.

۱

محراب توکلی | «شهرک» لحظه‌ها را خوب می‌شناسد‌. می‌داند چگونه در هر موقعیت مخاطب را به کنجکاو یا معلق کند. در کل می‌تواند به عنوان یک قدم مثبت محسوب شود. قدمی نزدیک به سینما. قدمی که فیلم‌ساز با توجه به علاقه‌اش نسبت به این مدیوم برداشته است. همین امر امید را برای تماشای فیلم‌های آینده علی حضرتی زنده نگه می‌دارد.

۲

مهدی تیموری | «شهرک» تنها یک ایدۀ جذاب دارد و بس. همان را هم به بدترین شکلِ ممکن حیف و میل می‌کند. به‌حدی بد، ناپخته و ناشیانه مصرفش می‌کند و مقهورِ آن تصویر اولیه می‌شود که پس از نیمۀ اول و عجزِ فیلم‌ساز در پیشبرد و بسط ایدۀ ناظر، فیلم به شلم‌شوربایی بدل می‌شود که همچون یکی از رسومِ قبایلِ پاگانیستی همه‌چیز ریخته و برای هرکس چیز‌کی یافت می‌شود: نیمچه گریزی به فضاهای دیستوپیایی می‌زند؛ آن‌‌وسط جمعِ اورول و برادر بزرگترش هم جمع است؛ پارودیِ ملودرام‌های سینمای ایران هم که هست؛ آرونوفسکی‌بازی هم دارد!

۳

حسین جوانی | ایده‌ی اولیه جذاب است. ایده‌ی «برادر بزرگ» و ترکیب کردن آن با «فیلم در فیلم» و بازی کردن با مفهوم زندگی در شهرک مسکونی و… . انتخابِ کاظم سیاحی هم هوشمندانه است. اما «شهرک» در همین حد باقی می‌ماند و چیزی برای اضافه کردن به بیننده‌ی حرفه‌ای سینما که مخاطب بالقوه‌ی چنین فیلمی است ندارد. برای همین از جایی به بعد احساس می‌کنید فیلم در حال کش‌آمدن برای رسیدن به پایانی عجیب و غریب است. تلاشی نافرجام برای از بین بُردن مرز میان واقعیت و خیال.

۴

بهنود امینی | احتمالا همه‌ ما این‌جور لحظات را تجربه کرده‌ایم که پس از تماشای چند فیلم آرت‌هاوسی و متفاوت، به دوست نزدیک‌مان زنگ بزنیم و بگوییم «یه ایده‌ مریض و خفن دارم!‌». و وقتی روز بعد و پس از فروکش کردن هیجان‌مان‌ به آن تک‌خطی بی‌نظیر برگشتیم، دریافتیم که ایده‌ی مذکور فرسنگ‌ها با آن چیزی که برای شروع یک فیلم‌نامه استاندارد نیاز است فاصله دارد و ..شهرک ساخته علی حضرتی همان «ایده‌ مریض و خفن» است که کوچک‌ترین تلاشی برای پرورش و بسط آن صورت نگرفته!

۵

امین هوشمند | فیلم قرار بوده مرموز و معمایی باشد، ولی هدایت نادرست پشت دوربین، آن را از هدفش دور کرده. تم و روایت به موازات بازی‌ها پیش می‌رود و یک هیچ بزرگ را به بیننده تحویل می‌دهد. فیلم خالی از چیزی است که می‌خواهد نشان دهد، مثل شهرکی که انسان‌هایش، آدمک‌هایی بی‌نام و نشان و بی‌هویت‌اند.

۶

بامداد رکنی | «شهرک» علی حضرتی فیلمی است که در طراحی نیمه‌ی اول روایت خود، ساخت جهان پادآرمان‌شهری شهرک و رسیدن به نوعی از گروتسکی(بر اساس بازنمایی ابهام و ترس در روابط انسان‌ها با یکدیگر و محیط) موفق است، اما متاسفانه اطناب روایی اثر و برخورد بی‌هدف کارگردان با مسیری که پیش گرفته، سبب شده‌اند تا فیلم علی‌رغم وجود شکلی از طراحی مینیمال موفق و بازی‌هایی حساب‌شده، اثری از یاد رفتنی باشد. نه مثلا یک «نمایش ترومن» ایرانی.

۷

دکتر شهرام‌خرازی‌ها | «شهرک» اثری است چند لایه که به تفاسیر مختلف راه می دهد، به ظاهر درباره سینما است اما داستان، لوکیشن و کاراکترهایش به گونه‌ای به تصویر کشیده شده است که می‌توان آن را یک فیلم مستقل سیاسی دانست و همچنین می‌تواند فیلمی روانشناختی درباره فرایند شست و شوی مغزی تلقی شود. «شهرک» همچنین می‌تواند یک فیلم انتقادی–اجتماعی و با سوژه آشنای عاشقانه باشد ضمن آن که لایه رویی فیلم درباره دنیای بی رحم سینما است. نوید فلاحتی آخر فیلم دیگر آن نوید فلاحتی اول فیلم نیست و انگار که این آدم در پروسه الیناسیون (فرایند از خود بیگانگی) به روباتی در خدمت سیستم تبدیل شده است تا حدی که تن به ازدواج با دختری می دهد که نه خودش بلکه دیگران برایش انتخاب کرده‌اند!

۸

محمد عرفان صدیقیان | علی حضرتی با ساخته «شهرک» قدم در مسیری متفاوت نسبت به فضای حاکم در جریان اصلی سینمای ایران گذاشته است. نقش پذیری و زیستن به جای دیگری با ذات سینما عجین است و حضرتی همین اصل جذاب را محور روایت در «شهرک» قرار داده و توانسته با خلق درامی موجز و قصه‌گو، مخاطب را تا انتها با خود همراه کند. فضاسازی مناسب و بازی‌های روان این فیلم از برگ‌های برنده آن به شمار می‌رود.

۹

نگار تقی‌پور | آنچه امروز سینمای ایران و جهان را مشغول خود کرده پیچش و به اصطلاح دور زدن مخاطب است. اما سعی در گول زدن مخاطب ندارد. ساده و روان ایده خود را آشکار و بستری را برای تفکر و تعقل مخاطب فراهم می‌کند. همین امر می‌تواند یک نکته حائز اهمیت برای «شهرک» و سینمای ایران باشد. در این حین باید به بازی بازیگران این فیلم نیز اشاره کرد. «مهتاب ثروتی» و «رویا جاویدنیا» به درستی در میزانسن‌های -فیلم در فیلم- «شهرک» منطقی دوگانه پیش می‌گیرند. دو گانه‌ای که یک طرف آن واقعیت است و طرف دیگر رویا…