به گزارش خبرنگار رادیو و تلویزیون صبا، سریال «مگه تموم عمر چندتا بهاره» به کارگردانی سروش صحت و تهیه کنندگی محمدرضا تخت‌کشیان این روزها در شبکه نمایش خانگی درحال پخش است. علی مصفا، قدرت‌الله ایزدی، کاظم سیاحی، محمد نادری، آناهیتا افشار، مجید یوسفی، گیلدا ویشکی، بیژن بنفشه‌خواه، حسن نوری و اردشیر کاظمی از بازیگران این سریال هستند. این نخستین سریال تولید شده توسط سروش صحت برای شبکه نمایش خانگی به شمار می‌رود. به بهانه پخش این سریال گفت و گویی با محمد نادری بازیگر این اثر داشته‌ام.

زهرا سادات مصطفوی

٭٭٭  با توجه به این که پیش از این هم با سروش صحت همکاری داشتید، این همکاری تازه  برای شما چطور بود؟

– برای من تجربه همکاری با سروش صحت بسیار لذت بخش بود، چه مقطع طولانی که سریال «شمعدونی» را با یکدیگر کار می‌کردیم و چه سریال «مگه تموم عمر چند تا بهاره» و به واسطه این کارها دوستی و رفاقت بسیار قشنگی بین ما شکل گرفته است. سروش صحت یکی از باسوادترین کارگردان‌هایی است که با او کار کرده‌ام و بخشی از مردم از طریق برنامه «کتاب باز» متوجه این موضوع شده‌اند و کسانی که با او همکاری داشته‌اند این موضوع را بهتر درک کرده‌اند. مطالعه به روز او خاصه درباره شعر و ادبیات کلاسیک ایران بسیار جالب است و من این میزان سواد و مطالعه را در کمتر کسی از دوستانمان در این حوزه سراغ دارم نه این که نباشد اما این ویژگی در صحت بسیار برجسته است و قطعا تاثیر آن را در کارهایش هم می‌بینیم.

٭٭٭ مجموعه «مگه تموم عمر چند تا بهاره» در ادامه سریال‌سازی سروش صحت است اما با تفاوت‌های بیشتر. فیلمنامه این کار چه جذابیت‌هایی برای شما به عنوان بازیگر داشت که بازی در این سریال را پذیرفتید؟  

– من جنس کارهای سروش صحت را بسیار دوست دارم، درست است که این سریال تفاوت‌هایی با سریال‌های تلویزیونی‌اش دارد اما اگر کمی دقیق‌تر به آن نگاه کنیم «مگه تموم عمر چند تا بهاره» روی شانه‌ سریال‌های «شمعدونی» و«لیسانسه‌ها» قرار گرفته است. بذر برخی از این تجربه‌ها در آن دو سریال کاشته و نمونه تکمیل یافته آن را در «مگه تموم عمر چند تا بهاره» می‌بینیم. فضای سریال، فضای جذابی برای من بود و مثل اکثر کارهای صحت پرداختن به موضوعات ساده و کوچکی که در زندگی همه ما پیش می‌آید با فضای دراماتیک به مخاطب نشان داده می‌شود، این فضاسازی در نوع خود برای من بسیار جذاب بود. سروش صحت کارگردانی است که هر پیشنهادی به من بدهد آن را می‌پذیرم چون هم به او اعتماد دارم و هم کارهایش را دوست دارم. خارج از اینکه کلیت فیلمنامه اثر را دوست داشتم فضاسازی اثر به شدت جذاب بود حتی برای من که فیلمنامه را خوانده بودم، زیرا در اجرا محتوا تغییر می‌کرد و این جذابیت اثر را برای من دو چندان کرد.

٭٭٭ این مجموعه تلفیقی از واقعیت و خیال است. به نظر شما مخاطب این سبک آثار را که خیلی کار نشده را مورد توجه قرار می‌دهد و با آن ارتباط برقرار می‌کند؟

– جنس کارهای سروش صحت در سال‌های اخیر یک نوع وارد شدن به فضای فانتزی است. فضایی که خیلی منطق دنیای واقعی را ندارد. صحت قراردادها و جهان خود را می‌سازد و من این جهان را بسیار دوست دارم. این جهان برای مخاطب هم جدید است و به نوعی با این آثار وارد دنیای غیررئالیستی در سریال‌سازی می‌شود. این آثار تشخصی را به همراه دارد و اگر نام سروش صحت را از تیتراژ آثار حذف کنید مخاطب متوجه خواهد شد که این اثر کار سروش صحت است. این جهان قراردادهای خودش را دارد و زمانی که این جهان و قراردادهای آن پذیرفته شود ارتباط برقرار کردن برای مخاطب هم آسان می‌شود. ما در ادبیات هم شکستن برخی از منطق‌های دنیای واقعی را می‌بینیم، ورودی که سروش صحت در حوزه ادبیات دارد، شاید در فیلمسازی او نمود پیدا کرده که امروز ما شاهد آن هستیم. نکته قابل اهمیت درباره آثار صحت این است که ما چیزهایی را شاهد هستیم که کمتر آن را دیده‌ایم. در دورانی که بسیاری از آثار سینمایی و تلویزیونی از یک فرمول رایج استفاده می‌کنند، سروش صحت جهانی را به ما می‌دهد که کمتر با آن ارتباط داشته‌ایم و این در نوع خود می‌تواند برای مخاطب جذاب باشد. شاید در ابتدا مخاطب کمی با این فضا غریبی کند اما حضور در این جهان و مواجه شدن با آن می‌تواند برایش جذاب باشد.

٭٭٭ ارتباط مخاطب با سریال و نقش شما در این مجموعه چطور بوده؟ چه فیدبک‌هایی از مخاطبان در طی پخش چند قسمت از سریال دریافت کرده‌اید؟

– افرادی که کارهای سروش صحت را دنبال کرده‌اند، این اثر را نیز دوست داشته‌اند. صحت در کارهایش یک شیب آرامی را طی کرده و مخاطب آرام آرام با این جهان ارتباط برقرار می‌کند. نکته‌ای که باید به آن اشاره کنم این است که در پخش سریال‌ها در پلتفرم‌ها و تفاوتی که با تلویزیون پیدا کرده یک مقدار ارتباط برقرار کردن با مخاطب سخت‌تر شده است به واسطه اینکه ما در تلویزیون از هفت شب شش شب سریال در حال پخش شدن است اما نمایش در پلتفرم‌ها یک بازده زمانی طولانی یک هفته‌ای را پشت سر می گذارد که مخاطب را با خود همراه کند. اگر این امکان وجود داشت که پلتفرم‌ها مانند تلویزیون هر روز یا در مدت زمان کمتری اثر را در اختیار مخاطب قرار می‌دادند مخاطب ارتباط بیشتری با اثر برقرار می‌کرد.

٭٭٭سریال سازی در چند سال اخیر برای مخاطب سخت تر از قبل شده، به نظر شما سریال‌سازی در مجموعه‌های شبکه نمایش خانگی توانسته مخاطب را با خود همراه کند؟

– قطعا سریال‌سازی سخت شده به دلیل دسترسی مخاطبان به بزرگ ترین کمپانی‌های فیلمسازی در دنیا و همه می‌دانیم آنها چه هزینه‌ای برای ساخت هر پروژه سینمایی می‌کنند. پلتفرم‌ها تلاش کرده‌اند هنجارهای واقعی جامعه را به مخاطب نشان بدهند، چیزی که در تلویزیون اتفاق نمی‌افتد. قطعا پلتفرم‌ها نیز محدودیت دارند و فضای واقعی را باز هم آن طور که هست نمایش نمی‌دهند. جامعه خیلی جلوتر از سینما و تلویزیون ماست پس چیزی که ما در آثارمان نشان می‌دهیم خیلی عقب‌تر از جامعه خودمان است. مردم علاقه‌مند هستند سریال ایرانی ببینند اما شکل واقعی جامعه و تصویری که نشان داده می‌شود، گاه باعث پس زده شدن مخاطب از آثار می‌شود.