به گزارش خبرنگار سینما صبا، یکی از انتقاداتی که از سوی طیف‌های مخالف عملکرد فرهنگی دولت تدبیر و امید صورت می‌گرفت، بی‌توجهی به سینمای ارزشی و فیلم‌هایی درباره انقلاب و دفاع‌مقدس بود. این در حالی است که مقایسه عملکردها در نیمی از فعالیت دولت سیزدهم، نشان می‌دهد با وجود این که در حوزه تولید با هم‌افزایی نهادهای مختلف، تلاش شده تا حرکت‌ و رونق به چشم بیاید، اما در زمینه اکران، تلاشی برای نمایش این دست آثار صورت نگرفته است.
فیلم‌های مختلفی با مضمون انقلاب و دفاع‌مقدس از سه دوره اخیر جشنواره فیلم فجر هنوز رنگ پرده را ندیده‌اند و فقط چهار فیلم دسته دختران /محصول مدیریت اسبق فارابی، موقعیت مهدی و غریب اکران شده‌اند و فیلم شماره ده هم که اتفاقا پتانسیل موفقیت در اکران را داشت، نوروز امسال پخش تلویزیونی شد و چند روزی است به عنوان برنامه ویژه هفته دفاع مقدس روانه اکران شده است…
به عبارتی دیگر، نیمی از سال گذشته و با وجود شعارهای پرطمطراق، سالن‌های سینما بسیاری از فیلم‌های مهم سینمای ایران در ژانرهای مختلف را به‌نمایش نگذاشته و رقابت، بر سر اکران فیلم‌های روی دست مانده‌ای‌ست که بودن و نبودن‌شان در برنامه اکران تفاوتی ندارد و خبری از نمایش عمومی اتاقک گلی، سرهنگ ثریا، پالایشگاه، ضد، ۲٨٨٨، هایپاور، کارو، آفتاب نیمه‌شب، سینمامتروپل و… هم نیست.
چینش اکران در سینمای امروز ما شاید در ظاهر زیرنظر شورای صنفی نمایش باشد اما با نگاهی خوش‌بینانه، سلیقه سینمادار تعیین‌کننده‌تر از هر عامل دیگری به نظر می‌رسد.
پرسش اینجاست که هم‌افزایی حوزه هنری و روایت فتح و فارابی و اوج و صداوسیما و دیگران، به جز نمایش آثار در جشنواره فیلم فجر چه دستاوردی برای سینمای ایران و ارتباط مخاطب با این آثار به همراه داشته است؟

آیا جشنواره دوسالانه مقاومت که آخرین دوره‌اش اسفند سال پیش برگزار شد، جریان‌سازی می‌کند؟
آیا در شرایطی که متولی بسیاری از سالن‌های سینما در ایران حوزه هنری (بهمن سبز) است، نمی‌توان راهی متفاوت برای اکران فیلم‌های دفاع‌مقدس در سالن‌های سینما جست؟
آیا این ماجرا برای تشکلی چون انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس، دغدغه نیست؟
آیا بنیادهای مختلف مرتبط با سینمای انقلاب و مقاومت ارتباطی با سینمای امروز ایران دارند؟

آیا جای غایبان محفل سینمای دفاع مقدس که چند ماه پیش امسال برگزار شد، در سینمای ایران خالی نیست؟

فیلمسازان مهم چند نسل سینمای دفاع مقدس، از حاتمی‌کیا و درویش و تبریزی تا نرگس آبیار چرا در این زمینه فعالیت نمی‌کنند؟

آیا فیلم دفاع مقدس، صرفا برای تزئین ویترین جشنواره فیلم فجر و ارائه آمار و عدد از سوی مدیران کارکرد دارد؟
برخلاف آنچه گاه به سفارش این و آن نوشته می‌شود، صرفا رقم فروش تعیین‌کننده نیست و فضیلتی برای یک فیلم به شمار نمی‌رود. در سینمایی که به ادعای مدیرانش فرهنگ‌سازی اصل است و چشم‌انداز فرهنگی دارد، غیبت فیلم دفاع‌مقدس و سینماگرانش در برنامه سالانه سینمای ایران، بد جور توی ذوق می‌زند!