به گزارش خبرنگار سینما صبا، در اولین مواجهه با فیلم «تصنیف نارایاما» اثر کیسوکه کینوشیتا رنج و دردمندی بر سرمان آوار می‌شود. سپس با ته نشین شدنِ روایت و محتوای آن به فکر فرو می‌رویم. رفته رفته به ما به ازایی از فیلم در زندگی شخصی‌مان می‌رسیم. برای مشخص شدن این ما به ازا باید روایت فیلم را بدانیم: فیلم تصنیف نارایاما داستان یک آیین کهن ژاپنی را به تصویر کشیده است، در این آیین هرکس به سن ۷۰ سالگی می‌رسید باید از یک کوه در نزدیکی نارایاما به سمت مرگ می‌رفت.

همین گزاره می‌تواند بر کلیت قصه، رویکرد و محتوای آن صحه گذارد. حال تطابق آن با زندگی شخصی انسان‌ها از جایی شروع می‌شود که مادربزرگ و پدربزرگ‌های سالخورده یکی پس از دیگری توسط فرزندانشان روانه خانه سالمندان می‌شوند. آن‌ها از زیست خانوادگی خود خارج شده و در جایی شبیه به یک بیمارستان عمر خود را از سر می‌گذرانند تا در نهایت همه چیز تمام شود. آن‌ها غریب و تنها می‌شوند. این تقدیری است که شاید نصیب خیلی از انسان‌ها شود. در نتیجه فیلم «تصنیف نارایاما» تنها برآمده از یک افسانه دوردست در آسیای شرق نیست. بلکه حدیث نفس انسان در برابر تقدیر است. در این حین کینوشیتا (کارگردان) به دنبال اتمسفری می‌گردد که بتواند سایه این تقدیر را سنگین‌تر کرده و به تراژدی برآمده از آن قوت ببخشد. نمایی که در آن بانوی سالخورده به بالای کوه رسیده و منتظر مرگ خود است، به رویکرد فیلم‌ساز کمک می‌کند.

فیلم «تصنیف نارایاما» مدت‌ها بعد در سال ۱۹۸۳ بازسازی شد. در آن نسخه ایمامورا (کارگردان) دوربین را از فضای استودیوییِ فیلم قبلی خارج کرد و به عظمت کوهستان و سرما رنگ دیگری بخشید.