به گزارش خبرنگار سینما صبا، فیلم «شماره ۱۰» روایت افرادی را نمایش می‌دهد که در دوران جنگ اسرای جنگی هستند و قصد دارند از بند اسارت فرار کنند. مجید صالحی، حسام منظور و سیامک صفری از جمله نقش‌های اصلی این فیلم را ایفا می‌کنند. آن‌ها در یکی از به اصطلاح مخوف‌ترین زندان‌های رژیم بعث عراق محبوس شده‌اند و قصد دارند با کشیدن نقش قرار جان خود را نجات دهند. 

برای ترسیم درست چنین روایتی ساختار شخصیت‌‌ها و شناسنامه‌شان از اهمیت زیادی برخوردار هستند. چرا که وقتی مخاطب با شخصیت‌ها آشنا شود، آزادی آن‌ها نیز برایش تبدیل به دغدغه خواهد شد. سمپاتی ‌یا ‌امپاتی مخاطب با شخصیت‌ها تعیین‌کننده عیار فیلم «شماره ۱۰» خواهد بود. این فیلم در راستای تعامل مخاطب با اثر -خصوصا شخصیت‌ها- تلاش‌هایی می‌کند‌. به عنوان مثال دل‌مشغولی‌های سیامک صفری در این فیلم یکی از آن تلاش‌ها به شمار می‌آید. اما توجه به کاراکترها در حد نشانه‌گذاری آن هم در دیالوگ‌های کوتاه پایان می‌گیرد و همه چیز به سمت فضاسازی می‌رود. ترسیم فضایی اکشن و مهیج به عنوان اولین هدف فیلم «شماره ده» در نظر گرفته می‌شود. بخش زیادی از حجم روایت نیز صرف ساختن چنین فضایی می‌شود. دقت و زمانی که حمید زرگرنژاد برای کشیدن نقشه فرار کاراکتر گذاشته، کاملا مشهود است. او به دنبال طرحی بوده است که بتواند با فیلم‌های هالیوودی و آن‌هایی که از سبک فرار از زندان پیروی کرده‌اند، برابری کند. طرح نقشه فرار، چگونگی آن و ریسکی که در عملی کردن آن وجود دارد، نقطه ثقل و محوریت فیلم است. هیجان، اضطراب و دلهره مخاطب از دل پیاده شدن نقشه فرار می‌آید. کارگردان نیز برای حرفه‌ای جلوه دادن آن طرح تلاش‌‌ قابل توجهی کرده است. نیروی محرکه اضطراب در فیلم «شماره ۱۰» زندانی است که اسرا در آن حبس شده‌اند. فیلم‌ساز در طراحیِ صحنه و اجرا سعی کرده تا فضایی ترسناک از زندان بسازد. در نتیجه نقطه مقابل فرار و آزادی شخصیت‌ها مرگ و اعدامشان در زندان خواهد بود. از این رو نقشه فرار ا‌گر عملی شود، رهایی به بار می‌آورد‌ و اگر نشود، هیچ چیز جز مرگ در انتظار قهرمان‌های داستان نخواهد بود.

صحبت از قهرمان شد؛ یکی دیگر از عناصر قابل اهمیت در فیلم «شماره ۱۰» قهرمان‌پروری است. اتفاقی که سال‌هاست به ندرت در سینمای ایران رخ می‌دهد. شخصیت شماره ۱۰ با بازی مجید صالحی زحمت زیادی برای ترسیم قهرمان و شجاعت یک قهرمان در این نقش کشیده است. سینمای ایران پس از فیلم‌های جمشید هاشم‌پور از چنین کاراکترهایی برخوردار نبوده و مجید صالحی تلاش زیادی برای پر کردن جای خالی هاشم‌پور کشیده است. 

در نهایت فیلم «شماره ۱۰» می‌تواند لحظات مهیجی را برای مخاطب عام سینما پدید آورده و خارج از چارچوب‌ متعارف سینمای ایران (فیلم‌های کمدی و اجتماعی)، تجربه‌ای سرگرم‌کننده در سالن‌های سینما باشد. تجربه‌ای که در حال حاضر برای برخی نوستالژیک نیز است.‌..

٭ شایان ذاکری