به گزارش خبرنگار سینما صبا، فیلم «صحنه‌های داخلی» ساخته وودی آلن محصول سال ۱۹۷۸ است. این فیلم دقیقا یک سال بعد از شاهکار وودی آلن «آنی هال» ساخته شد. لازم به ذکر است که فیلم «منهتن» از دیگر فیلم‌های شاخص وودی آلن در سال ۱۹۷۹ اکران شد. دو فیلم «منهتن» و «آنی هال» که در سال‌های ۱۹۷۹ و ۱۹۷۷ ساخته شدند، از افکت‌های شهری، معماری نیویورک و فضاهای اجتماعی همچون کافه و سینما بهره زیادی برده‌اند‌. در صورتی که فیلم «صحنه‌های داخلی» همانطور که از نامش مشخص است، در لوکیشن‌های داخلی دنبال می‌شود‌. اکسسو‌ار، دیوار، پنجره و نگاه‌هایی که از پشت پنجره به بیرون خیره مانده‌اند. پیش از آنکه به ساختارهای فیلم «صحنه‌های داخلی» مراجعه کنیم، بهتر است بر اهمیت نماها داخلی و شماتیک میزانسن تاکید کنیم. اهمیتی که ژان بودریار با کتاب «نظام اشیا» به آن اشاره می‌کند. بر اساس رویکرد این کتاب و سرفصل‌هایی که راجع به نور و مدل معماری داخلی بیان می‌کند، می‌توانیم معنای یکی از دیالوگ‌های فیلم را رمزگشایی کنیم‌. وقتی پدر خانواده در ابتدای فیلم می‌گوید: «ایو برای ما خانه‌ای ساخته بود. خانه‌ای از جنس یخ!» میزانسن و ترکیب‌بندی اشیا در نماهای داخلی همان خانه یخی را متبادر می‌کند. سرد و بی‌روح. خانه‌ای که تنها منبع روشنایی‌اش در روز نور آفتاب است. خانه‌ای که با وجود تمام تعریفات مذکور از مدرنیته نیز پیروی می‌کند‌.

اگر از تمام این معادلات فرامتنی بگذریم و به متن اثر رجوع کنیم، تا حد قابل توجهی شوکه می‌شویم! چرا پیش‌فرض‌هایمان از وودی آلن فرو می‌ریزد. تیتراژ آغاز ساکت و بدون موسیقی نام وودی آلن را به عنوان کارگردان و نویسنده نشان می‌دهد. همین ابتدای امر مخاطب سینمای وودی آلن با تعجب و پرسش مواجه می‌شود. حتی به گوش‌های خودش نیز شک می‌کند ممکن است دوباره به عقب برگردد تا تیتراژ را دوباره ببیند! این روند در ادامه نیز تکرار خواهد شد. رگه‌هایی از سینمای آلن -حضور دایانا کیتون- احساس می‌شود اما در سایر موارد همه چیز تازه و بدیع است. جامعه سینه‌فیل یا همان فیلم‌باز ردپای اینگمار برگمان در فیلم «صحنه‌های داخلی» را به وضوح می‌بینند. خود آلن نیز بارها از شیفتگی خود به سینمای برگمان گفته است. وودی آلن در راستای این شیفتگی چندین فیلم دیگر برگفته از سینمای برگمان می‌سازد. از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به «هری ساختارشکن» اشاره کرد. با این حال هرچقدر هم که از تاثیرپذیری آلن از برگمان، فلینی یا اورسن ولز بگوییم، نمی‌توانیم تالیف و مولفه‌های سینمای او را نادیده بگیریم. مولفه‌هایی که حدیث نفس وودی آلن بوده و برآمده از زیست و اخلاقیات شخصی او هستند. به عنوان مثال آلن در یک بلاتکلیفی محض سیر می‌کند. ناامید اما در عین حال منتظر است. سرنوشت را می‌پذیرد اما‌ به شانس نیز معتقد است. در فیلم «صحنه‌های داخلی» وقتی همه چیز مشخص شده و به پایان داستان نزدیک می‌شویم، شخصیت‌ها به آن سوی پنجره خیره می‌شوند. انگار منتظر هستند. منتظر یک شخص یا یک اتفاق که هرگز رخ نخواهد داد!