به گزارش خبرنگار سینما صبا، انسان در مسیر رشد و بلوغ، رنج زیادی را متحمل می‌شود. باید تصمیم بگیرد. گذر کند. صبر کند و صبر کند.‌ انتظار بکشد. حتی ممکن است انتظار چیزی را بکشد که وجود ندارد. با این حال به کار خود ادامه می‌دهد. نکته جالب توجه آن است که رنج‌های او در راستای زیستن شکل وظیفه پیدا کرده‌اند. و انسان دشواری وظیفه است. بنابراین تاب و توان انسان در مسیر عمل به وظیفه‌اش تمام نمی‌شود! آنچه تقدیر برایش مقدر کرده را می‌پذیرد و با تکانه‌های سرنوشت بزرگ می‌شود. تغییر می‌کند. بالغ می‌شود. نسخه کوتاه و مهمی از تمام این گزاره‌ها در فیلم «تکان» قابل رویت است.

شاهین حق‌شعار (کارگردان) با حذف رنگ -استفاده از تم سیاه و سفید- در میزانسن توجه خود را به ماهیت زیستن نشان می‌دهد. شیوه برخورد دوربین با کنش و واکنش شخصیت‌ها به معنای واقعی کلمه سینمایی است. مخاطب به یاد دیالوگ که جان فورد در فیلم «فیبلمن‌ها» می‌افتد: «زاویه رو به بالا و رو به پایین خوب است، اما نمای تله‌ پوچ و مسخره!». در این راستا زوایای مختلف دوربین تداعی‌کننده ژانر وسترن است. خصوصا حضور نور و خورشید در نمایی که شخصیت قهرمان با دشمن خود(ضد قهرمان) روبرو می‌شود. حضور رگه‌هایی از ژانر وسترن در روایت نیز قابل توجه است. وقتی خیر و شر مقابل یکدیگر قرار می‌گیرند و برای برقراری عدالت مد نظر خود تلاش می‌کنند. شاهین حق‌شعار اما سعی دارد جهان‌بینی خود را به چارچوب‌های مشخص وسترن تزریق کند. رویکردی که با وجود میزانسن‌ خاکستری و پیرنگ بلوغ تا حدودی میسر شده است. بلوغ جلوه‌ای دیگر از تقابل انسان با سرنوشت است. جلوه‌ای که قدرت تصمیم‌گیری قهرمان را کوچک می‌شمارد و زندگی را بر پایه رخداد و تکانه‌ها (سرنوشت) می‌داند. و انسان با وجود این همه این رنج و اتفاقات غیر مترقبه، صبر می‌کند. می‌ایستد. حتی گاهی هم از فرصتی که برای نفس کشیدن دارد، لذت می‌برد!

محراب توکلی