به گزارش خبرنگار سینما صبا، آرمان خوانساریان کارگردان فیلم سینمایی «جنگل پرتقال» در گفتگو با برنامه رادیویی سینماچی با اشاره به استقبال مردم از این فیلم سینمایی گفت: در شرایطی که فیلم‌های طنز، سینما را دست گرفته‌اند، استقبال مخاطبان از آنچه تصور می‌کردیم بیشتر بوده است.

وی با اشاره به رویکرد مخاطب نسبت به ژانرهای مختلف در سینما عنوان کرد: مشکلی با فیلم‌های کمدی ندارم ولی حضور آنها هم کمکی به ما نکرده است؛ مخاطب سینما به نسبت قبل تنبل شده، حوصله فکر کردن در سالن سینما را ندارد و فقط برای خندیدن به سالن سینما می‌رود. براساس تحقیقات میدانی که در سینماها داشتم، متوجه شدم که مردم عمدتا به دنبال فیلم‌های کمدی هستند و اگر نتوانند بلیت فیلم مورد نظر خود را تهیه کنند، فیلم دیگری انتخاب نمی‌کنند بلکه از سینما بیرون می‌روند.

خوانساریان مخاطبان فیلم «جنگل پرتقال» را قشر خاموش سینما دانست و در توضیح آن گفت: عمده مخاطبان این فیلم افرادی هستند که مدت‌هاست به سینما نرفته‌اند، چون فیلم باب میل خود را پیدا نکرده‌اند؛ کسانی هستند که برنامه ثابتی برای رفتن به سینما نداشته‌اند و صرفا برای دیدن این فیلم به سینما رفته‌اند.

وی درباره دغدغه خود در سینما گفت: شغل من معلمی است و با آن که حرفه پردرآمدی محسوب نمی‌شود ولی به خاطر عشق و علاقه‌ای که به این کار دارم به آن مشغولم. درباره فیلم‌سازی هم این موضوع را می‌دانستم که اگر سبک خاصی از فیلم را تولید کنم قطعا نمی‌توانم کسب درآمد کنم و در گیشه حضور پررنگی داشته باشم ولی این هدف را داشتم که چشمان مخاطب از دیدن این فیلم برق بزند و ذوق کند.

این کارگردان سینما در ادامه افزود: کمدی در سینمای ایران نسبت به دهه‌های قبل تفاوت زیادی پیدا کرده است؛ قبلا فیلم‌های کمدی اندیشه‌هایی را دنبال می‌کردند؛ من موافق این جنس کمدی هستم ولی با کمدی‌هایی که ابتذال در آنها وجود دارد، مخالفم.

خوانساریان درباره علت زیاد شدن تولیدات سینمای ایران در ژانر اجتماعی گفت: فیلم اجتماعی زیاد ساخته می‌شود چون فیلم‌سازان ما به دنبال تقلید از چند اثر اجتماعی موفق در این ژانر هستند؛ مثلا سعید روستایی مدت‌ها تلاش کرد تا تهیه‌‌کننده‌ای پیدا کند که فیلم «ابد و یک روز» را بسازد ولی به محض موفقیت این فیلم، شاهد تولید انبوه فیلم‌هایی مشابه آن بودیم. اگر فیلم‌های موفق، ژانر دیگری هم داشتند، سینمای ما به قدری تنبل است که به دنبال ساخت آن ژانر می‌رفت.

او درباره آسیب‌های تکرار سینمای اجتماعی نیز گفت: فیلمساز مجبور است برای دیده شدن، تصاویر جعلی از جامعه نشان دهد؛ مثلا وقتی از جنوب شهر فیلمی ساخته می‌شود، جنوب شهری نشان داده نمی‌شود که واقعیت دارد.

وی افزود: تعریف زیر ژانر اجتماعی این است که باید بحران اجتماعی در فیلم مطرح شده و برای آن راه حل ارائه شود؛ فیلم‌هایی در ژانر اجتماعی خوب به حساب می‌آیند که برای جامعه پیشنهاد داشته و بتوانند باری از دوش جامعه بردارند ولی چون فیلم‌های اجتماعی ما معمولا این ویژگی را ندارند، تبدیل به مرثیه‌سرایی و نشان دادن غم و غصه می‌شوند؛ به همین خاطر است که برای اولین فیلم بلند خودم به سراغ سینمای اجتماعی نرفتم.