رحمت امینی کارگردان و کارشناس تئاتر و سینما نوشت: «شاید بسیاری از دوستان سینما رو انتظارات بیشتر از گلمکانی در جایگاه کارگردان داشتند که طبیعی است و اگر فیلم را بدون در نظر گرفتن سازنده‌اش نگاه کنیم، اثری ارزنده و قابل دفاع است.»
به گزارش صبا، رحمت امینی، منتقد و کارشناس تئاتر و سینما نوشت: «فیلم «آهو» به کارگردانی هوشنگ گلمکانی یکی از آثاری است که این روزها بر پرده سینماها جای گرفته، در رده آثار سینمای هنری قرار می‌گیرد. گونه‌ای از سینما که در کشور ما سابقه طولانی مدتی دارد و در دهه ۶۰ و ۷۰ نمونه‌های ماندگاری از این نوع فیلمسازی همراه با تعمق و اندیشه ورزی، ساخته شده است. قاعدتاً کارگردان این اثر که خودش از منتقدان صاحب نام سینمای کشور است، تلاش کرده از آنچه در نقدها و تحلیل‌هایش از آثار دیگران نهی می‌کرده دوری گزیند و به سمت مؤلفه‌هایی که مورد توجه منتقدان است، نزدیک شود. وقتی «آهو» را از منظر اثر فیلمسازی با سابقه طولانی نقد نگاه می‌کنیم، انتظارات بالا می‌رود. فارغ از اینکه «آهو» را چه کسی با چه پیشینه‌ای ساخته اگر بخواهیم فیلم را مستقل از نگرش پیش انتقادی مورد بررسی قرار دهیم، یکی از آثار قابل تامل سینماست. این اثر دو امتیاز ویژه دارد؛ یکی در حوزه تصویرگری (فیلمبرداری و انتخاب قاب‌های مختلف در جای جای فیلم) و دیگری بازیگری فیلم.
در این فیلم شاهد ظهور و حضور یک بازیگر زن جوان هستیم که از قضا نویسنده فیلمنامه هم هست، بازیگری که به نظر من اگر با همین دقت و تلاش پیش برود و امکان و فرصت بازی پیدا کند، می‌توانیم بگوییم سینمای ایران صاحب یک بازیگر دارای رنگ و بوی خاصی از بازیگری شده است.
«سپیده آرمان» که پیش از این، مجری‌گری و روزنامه نگاری و بازیگری در تئاتر و فیلم‌های کوتاه را تجربه کرده است، تمام تلاشش را به کار برد که حضوری موثر و صحیح در فیلم «آهو» داشته باشد و به باور من توانست به هدفش برسد.
سپیده آرمان در این فیلم در برابر بزرگان عالم سینما که نقش‌های مقابل او را بازی کرده‌اند و از قضا سابقه درخشان تئاتری هم دارند مانند آقای رضا کیانیان، بسیار خوب ظاهر شده و نه تنها در نوع داد و ستد بازیگری در مقابل بازیگران مقابلش کم نیاورده است، بلکه با اعتماد به نفس بالایی توانسته کاراکتر «آهو» را باشکوه متجلی کند. هر چند من نقدهایی به فیلمنامه اثر دارم اما هر کسی این اثر را می‌بیند به واسطه امتیازاتش که پیش از این به آن اشاره کردم، در پایان فیلم و زمان خروج از سینما احساس رضایت خواهد کرد. شاید بسیاری از دوستان سینما رو انتظارات بیشتر از گلمکانی در جایگاه کارگردان داشتند که طبیعی است و اگر فیلم را بدون در نظر گرفتن سازنده‌اش نگاه کنیم، اثری ارزنده و قابل دفاع است.
Loading...
There are no comments yet