محمد جلیلوند نویسنده و منتقد در گفت‌وگو با خبرنگار سینما صبا، تحلیلی پیرامون فیلم سینمایی «چرا گریه نمی‌کنی» به کارگردانی و نویسندگی علیرضا معتمدی و تهیه کنندگی رضا محقق که این روزها در حال اکران از سینماهای کشور است، ارائه داد و عنوان کرد: بالارفتن هزینه‌های تولید یک فیلم سینمایی، بسیاری از سینماگران به‌ویژه آن‌هایی که جوان هستند و فیلم‌های اول و دومشان را می‌سازند به سمت سینمای مستقل و ارزان قیمت سوق داده است.

او تصریح کرد:  فیلم سینمایی «چرا گریه نمی‌کنی» ساخته علیرضا معتمدی که این روزها بر پرده سینما رفته جزو این دسته از فیلم‌های سینمایی است که سال گذشته در جشنواره فیلم فجر شرکت کرده بود و حالا به اکران عمومی رسیده است. علیرضا معتمدی که سابقه خبرنگاری و روزنامه‌نگاری را در سال‌های گذشته دارد، در فیلم اولش «رضا» هم چنین کاری را انجام داد و یک فیلم کم‌هزینه و تا حدودی شخصی را ساخت که البته آن فیلم در اکران هنر و تجربه دیده شد و بعد در پلتفرم‌های آنلاین مورد توجه قرار گرفت. معتمدی در فیلم دومش تلاش کرده است کاری را بسازد که مانند کار گذشته خود، مولفه‌های شخصی داشته باشد.

این منتقد ضمن بیان اینکه فیلم «چرا گریه نمی‌کنی» ایده سر راست، ساده و جذابی دارد، گفت: فیلم قصه آدمی است که برادرش فوت کرده و حالا این آدم نتوانسته اشک بریزد و گریه کند. تلاش اطرافیان او در به گریه انداختنش در این اثر به تصویر کشیده شده است. در یک سوم ابتدایی فیلم، مخاطب خیلی خوب با علی به عنوان قهرمان داستان و سرگشتگی آن آشنا می‌شود و به مرور از لایه‌های درونی آن آدم عبور می‌کنیم و پی می‌بریم که چرا به این نقطه رسیده است. در واقع این فیلم روی شکلی از بی‌تفاوتی (که حتی مرگ برادر هم نتوانسته، به فروپاشی عاطفی کاراکتر اول فیلم منتهی شود) تمرکز دارد.

او ادامه داد: در نیمه میانی فیلم ما با شخصیت علی همراه می‌شویم و سعی می‌کنیم در مسیری که او حرکت می‌کند، همراه و با آدم‌های مختلفی از طریق علی آشنا شویم. شکل پرداخت علیرضا معتمدی در این فیلم یک بازیگوشی خاص دارد که فیلم را از ملودرام کلیشه‌ای متداول سینمای ایران دور می‌کند و این مساله‌، فیلم را متفاوت کرده است. در یک سوم پایانی، فیلم به نتیجه‌ می‌رسد و شخصیت علی به عنوان قهرمان به ثبات و آرامش دست می‌یابد. در واقع فیلم پایان شوخ و سرخوشانه‌ای دارد که غم غلیظی پشت آن است که سبب می‌شود تماشاگر با حالی غریب سالن را ترک کند.

جلیلوند خاطرنشان کرد: به نظر می‌رسد فیلم‌هایی از این جنس می‌تواند نسخه شفابخش سینمای ایران باشد. سینمایی که این روزها در کمدی‌ها در حال غرق شدن است و سبب شده تا به تدریج ژانرهای دیگر به فراموشی سپرده شود. به نظر من این فیلم مولفه‌های جذب تماشاگر خاص‌پسندتر را دارد و مشکل این است که باید فیلم به خوبی معرفی شود و سالن‌های بیشتری در اختیارش قرار گیرد.

او در پایان اذعان داشت: دومین ساخته علیرضا معتمدی، فیلم بسیار قابل قبولی است که به درستی تمام اجزای آن کنار هم قرار گرفته و ترکیب دلپذیری را تشکیل داده است. گاف‌های چندانی ندارد و حتی زمانی که برای بار دوم فیلم را می‌بینی از تمام لحظاتش لذت می‌بری و این اتفاق ویژه‌ای در سینمای ایران است که به ندرت می‌شود فیلمی را از ساخته‌های فعلی سینمای ایران برای بار دوم تماشا کرد!