به گزارش خبرنگار سینما صبا، هر جشنواره‌ای که در سطح جهان برگزار می‌شود، با سوپراستارها و هنرمندانی که در آن حاضر می‌شوند رنگ و لعابی جذاب و دوست داشتنی پیدا می‌کند. مارتین اسکورسیزی یا کوئنتین تارانتینو را تصور کنید که بر فرش قرمز جشنواره کن حاضر شده و با تیم بازیگری خود مقابل طرفداران و عکاسان دست تکان می‌دهند یا پس از اکران فیلم‌شان چندین و چند دقیقه مورد تشویق تماشاگران داخل سالن قرار می‌گیرند. این امر برای اهالی هنر و سینما ویترین زیبایی می‌سازد. اما در درون همه چیز فرق می‌کند! تاریخ مصرف فیلم‌ها و آن جشنواره با مدت تشویق حضار یا تعداد عکس‌هایی که عکاسان از اسکورسیزی و امثالهم گرفته‌اند، سنجیده نخواهد شد. تاریخ مصرف جشنواره را فیلم‌های آن تعیین می‌کنند. وقتی به تاریخ‌نگاری از یک جشنواره می‌پردازیم، آثاری که در آن سال حضور داشته‌اند، محوریت بحث را به خود اختصاص می‌دهند. ویترین‌ها فارغ از مناسبات سیاسی و اجتماعی هیچ وقت عیار درستی برای کیفیت یک جشنواره نبوده‌اند. هیچ یک از اهالی سینما حضور سوپراستاری را مبنای صحبت‌های خود قرار نمی‌دهد. او پس از خارج شدن از سالن از سوت و تشویق داخل سالن حرف نمی‌زند. بلکه از سینما و کیفیت فیلمی که تماشا کرده حرف می‌زند.

جشنواره فیلم فجر سال گذشته شرایط عجیبی را پشت سر گذاشت. تعداد زیادی از دست‌اندرکاران آثار در نشست‌های خبری و سالن‌های سینما حضور پیدا نکردند. اما غایبین جشنواره چقدر تا چه اندازه در اثربخشی یک فیلم بر مخاطب تأثیر خواهد داشت؟ در پاسخ به این پرسش بلافاصله باید از کلمه هیچ استفاده کنیم. چرا که مترجم یک اثر هنری در جشنواره حضور دارد و از تاثیر خوب یا بد آن فیلم می‌گوید.

شنیده می‌شود امسال با حضور همگانی هنرمندان و دست‌‌اندکاران را آثار روبه‌رو خواهیم شد. می‌توان کمی به فکر فرو رفته و با خود گفت: «امسال جشنواره فیلم فجر ویترین خود را به خوبی خواهد چید.» ویترنی که منافات چندانی با هنر سینما و درون‌مایه‌های جشنواره ندارد. ویترینی که در ظاهر برچسب سوپراستار به خود زده است، اما در باطن هیچ نسبتی با هنر ندارد. به تعبیری سوپراستار هنر سینما، فیلم‌هایی هستند که با نظر مخاطبان صیقل خورده و جایگاه خود را در تاریخ سینما پیدا می‌کنند. از این سال گذشته سوپراستار جشنوارۀ جشنواره فیلم فجر جایی نرفته بود که بخواهد برگردد!