به گزارش خبرنگار سینمایی صبا، محمد حیدری‌پور روزنامه‌نگار در یادداشتی به اهمیت حضور مستندسازان در جشنواره فیلم فجر پرداخت.

در این یادداشت آمده است: «هر سال و پیش از شروع جشنواره فیلم فجر این بحث بالا می‌گیرد که چرا سینمای مستند که جشنواره تخصصی «سینماحقیقت» را کمی قبل از جشنواره فیلم فجر برگزار کرده و برگزیدگانش خبرساز می شوند، در بخشی از جشنواره فیلم فجر (که ذاتا برای حمایت از سینمای داستانی به وجود آمده) به سینمای مستند می‌پردازد. بعضی می‌گویند این حضور تزیینی است، بعضی می‌گویند نباید در حاشیه یک رویداد سینمایی بزرگ به سینمای مستند پرداخت. اما مسئله این است که مگر سینمای مستند ایران چند محل نمایش و دیده شدن دارد؟ در یک دهه اخیر که نهادها و ارگان‌ها، متمرکز به ساخت مستند شده‌اند هم، و تولید بالا رفته باز هم عرصه نمایش کم رونق و محدود است. چند پلتفرم و چند سانس در روز در سینماهای خاص «هنر و تجربه» نمی‌تواند عاملی برای معرفی و دیده شدن سینمای مستند در سطح گسترده باشد. از این رو به نظر می‌رسد، توجه مهم‌ترین جشنواره سینمایی کشور به مستند، قابل توجه و مغتنم است، حتی اگر همه چیز زیر سایه سینمای داستانی باشد.

نکته اینجاست که توجه برگزارکنندگان جشنواره و داوران به سینمای مستند می‌تواند باعث شود این آثار علاوه بر جشنواره «سینماحقیقت» یک ویترین دیگر هم برای خبرسازی داشته باشند. تجربه نشان داده حجم اخبار و توجهی که به آثار مستند نمایش داده شده در فجر می‌شود، با «سینماحقیقت» قابل قیاس نیست. «سینماحقیقت» با وجود شان و اعتباری که دارد یک رویداد تخصصی است، خانواده سینمای مستند و علاقه‌مندان این حوزه در آن فعالند، اما جشنواره فیلم فجر میلیون‌ها مخاطب عام دارد و نمایش مستند در این فضا به نفع سینمای مستند ایران است. در سال‌های اخیر، مستندهایی که در فجر جایزه گرفته، نامزد شده یا تحسین شده‌اند در اکران آنلاین یا محدودشان پربیننده‌تر بوده و مخاطب بیشتری داشته‌اند.

مخالفت با نمایش آثار مستند در جشنواره فیلم فجر، به نفع ذات سینمای مستند نیست. جایزه گرفتن از فجر، همواره مسیر فیلمسازی کارگردانان را هموارتر و توجه به آثار آن‌ها را بیشتر کرده است. پس چه بهتر که در میان انبوهی فیلم داستانی، گاهی شاهد درخشش فیلمی مستند باشیم. جشنواره فیلم فجر پس از چهل و دو دوره، یک رخداد شناخته شده و محبوب است. طوفان‌های بسیاری را پشت سر گذاشته و به سلامت، برقرار و استوار بوده، از این ظرفیت نباید غافل شد. سینمای مستند که مهجور است، باید بتواند از هر پتانسیلی که در ایران وجود دارد، بهره ببرد و حیف است که در جشن سینمای ایران، سینمای مستند جذاب، پیشرو و فرهنگی حضور نداشته باشد. می‌توان شکل و شیوه این حضور را دستکاری کرد و تغییر داد اما حذف این تریبون به نفع سینماگران مستند نیست و اگر منصف باشیم دستاوردی برای آنان ندارد.»