حسام منظور، ۱۸ آذر ۱۳۵۹ در تهران متولد شد.منظور، کودکی و نوجوانی خود را در آذربایجان سپری کرده ‌است. او که فارغ‌التحصیل کارشناس ارشد کارگردانی از دانشگاه تربیت مدرس است، فعالیت‌های هنری خود را از سال ۱۳۸۲ آغاز کرده در بیش از ۴۰ نمایش ایفای نقش کرده‌است. وی تجربه اجرا در مراکز مطرح تئاتر اروپا از جمله پیکولو ایتالیا و جشنواره شکسپیر گدامفک لهستان را دارد.

خبرنگارسینما صبا، به بهانه بازی این بازیگر در دو فیلم «بهشت تبهکاران» و «مجنون» که در بخش رقابتی جشنواره ۴۲ فیلم فجر حضور دارند با وی گفت‌و‌گویی انجام داده است که در ادامه می‌خوانید:

تلاش ستودنی و قابل توجه شما برای دوری از نقش‌های موفقی که در سال‌های گذشته در تلویزیون در آثاری مثل بانوی عمارت و… بازی کرده بودید، سال قبل با انتخاب و بازی در فیلم «شماره ۱۰» دیده شد. آیا حضورتان در دو فیلم «بهشت تبهکاران» و «مجنون» در همین راستا است؟

خوابیدن در باد موفقیت ساده‌انگارانه‌ترین کاریست که انسان می‌تواند انجام دهد. واقعیت این است که بعد از آن کارهایی که گفتید دو مسیر پیش رو داشتم اول اینکه همان شکل و روش را ادامه دهم که این مدل زیاد با روحیات من سازگار نیست و دوم اینکه خودم را برای مسیری متفاوت‌تر آماده کنم. این حتی به پیش از «شماره ۱۰» و حتی قبل تر یعنی زمانی که در تئاتر بازی می‌کردم بازمی‌گردد.

برای من بازیگری لذت است و تکرار خودم در نقش‌های مختلف نه تنها برایم جذاب نیست بلکه تهوع آور هم هست.

شاید به همین دلیل امسال در دو ژانر مختلف کارقبول کردم. «شماره ۱۰» برای من تجربه سختی بود البته که فیلم متاسفانه به خاطر شرایط پارسال و فروش آن به تلویزیون پیش از اکران عمومی هدر رفت، امیدوارم این اتفاق دیگر برای هیچ فیلمی نیفتد. بعد از سریال آقای حمیدنژاد چندین پیشنهاد برای بازی در نقش‌های قاجاری داشتم که بدون درنگ همه را رد کردم.

فکر می‌کنم این خصلت سینما و تلویزیون است که مدام نقش‌های تکراری به بازیگر پیشنهاد می‌دهد. فکر می‌کنم اینطوری خیالشان راحت‌تر است ولی من تا جایی که بتوانم از پذیرش نقش‌هایی که قبلا شبیه آنها را بازی کرده‌ام به شدت گریزانم.

در بهشت تبهکاران با یکی از موثرترین و بهترین کارگردان‌های سینمای بعد از انقلاب همکاری کرده‌اید، این همکاری برایتان چه آورده‌ای داشت؟

زمانی که بازی در فیلم آقای جوزانی پیشنهاد شد بلافاصله و حتی قبل از خواندن فیلمنامه پذیرفتم تا در آن بازی کنم. فکر می‌کنم برخی کارگردان‌ها آنقدر گذشته و اعتبار درخشانی دارند که کار را برای هر بازیگری جذاب می‌کنند. از طرفی دورادور از نگاه ملی و تاریخی آقای جوزانی اطلاع داشتم پیش از عقد قرارداد چندین بار به دفترشان رفتم و ایشان ساعت‌ها با من گفت وگو کردند از سینما، هنر،سیاست و تاریخ با هم حرف زدیم و همانجا فهمیدم چقدر از نظر فکری به ایشان نزدیک هستم. به هر حال من این شانس را داشتم تا با کارگردانانی از نسل گذشته کار کنم.

منظورم این است که همیشه دوست داشتم سینما را به شکل کلاسیک آن تجربه کنم و یاد بگیرم.

اتفاقی که شاید در کار با کارگردان‌های جوان کمتر می‌افتد. جوزانی به دلیل تحصیل و تجربه در آمریکا به خوبی به ابعاد سینمای کلاسیک از بازیگری و سناریو گرفته تا دکوپاژ آگاهی دارد. ما مدام در مورد جزییات نقش با هم گفت وگو می کردیم و حساسیت ایشان به تمام عناصر موجود در صحنه قابل توجه بود .گاهی یک صحنه را به خاطر یک نقص کوچک بارها تکرار می‌کردیم تا به نتیجه مطلوب برسیم. کارگردانی آثار تاریخی فهم عمیق و سواد بالایی می خواهد که ایشان صاحب این مدارج هستند.

در «مجنون» با یک کارگردان جوان همکاری کرده‌اید، آیا کار با فیلمساز جوان برایتان اولویت داشت یا کاراکتری که باید بازی می‌کردید این انگیزه را در شما به وجود آورد؟

سینمای ما به سرعت به سمت تحول حرکت می‌کند و من به شدت از این موضوع هیجان زده هستم. کارگردانان جوان و آشنا به تکنیک‌های روایی روز همیشه برای من جذاب هستند.

مهدی شامحمدی در عین جوانی تجربه‌ای بیش از یک دهه در مستندسازی دارد و این موضوع در نوع نگاه و میزانسن او به خوبی مشاهده می‌شود .

در گذشته همواره دوست داشتم در اثری جنگی بازی کنم. احساس می‌کنم این کمترین کاری است که ما می‌توانیم در قبال افرادی که سالها پیش برای ما فداکاری کرده‌اند بکنیم.

فیلمنامه «مجنون»، فیلمنامه جنون آمیزی بود. یک تریلر جنگی بر اساس عملیات خیبر. نقشی که به من پیشنهاد شد یکی از قهرمانان جنگ که هنوز هم در قید حیات هستند به نام سردار احمد فتوحی است. قائم مقام و فرمانده تیپ شهید مهدی زین الدین. من از نزدیک به دیدن ایشان رفتم و با هم ساعت‌ها گفت و گو کردیم .

دیدن مقاومت این شخص که از دوستان شهیدان مهدی باکری، ابراهیم همت و مهدی زین‌الدین بود برایم تجربه‌ای بود که فکر نمی‌کنم دیگر تکرار شود. به هر حال خوشحالم نقش ایشان را بازی کردم و امیدوارم آن را به خوبی ایفا کرده باشم . فیلم «مجنون» با سختی زیاد ساخته شد اگر بخواهم مفصل در مورد آن صحبت کنم باید ساعت‌ها خاطره بگویم. فکر کنم فقط افرادی که در شرایط سخت جنوب فیلم جنگی ساخته‌اند می‌فهمند چه می‌گویم.

آن هم با این حجم از انفجار و صحنه‌های نبرد با امکاناتی که ما داریم واقعا طاقت فرسا است. خوشبختانه تیم حرفه‌ای در این فیلم دور هم جمع شدند که اکثر آنها تجربه کار جنگی داشتند و این شرایط را اندکی بهتر کرده بود .

در هر دو فیلم‌ امسالتان با بهترین‌های سینمای ایران همبازی شده‌اید، این همکاری برایتان چه ویژگی‌هایی داشت؟

کار کردن با آدمهای مختلف برایم هیجان انگیز است. فارغ از سن و سالشان همیشه سعی می‌کنم از افراد یاد بگیرم. به نظرم هر بازیگری تجربه‌های زیستی منحصر به خود را دارد به بعضی‌ها می‌شود خیلی نزدیک شد و برخی ترجیح می‌دهند در حین کار جدای از بقیه و متمرکز باشند. من در این مورد هم خوش شانس بودم و با طیف مختلفی از بازیگران در رده‌های سنی مختلف همبازی شدم .

چون در هردو فیلم نقش مکمل را بازی می‌کنم سعی کردم با بازیگران نقش اول ارتباط خوبی برقرار کنم چون خودم قبلا «رل یک» بازی کرده‌ام می‌دانم چه فشاری روی بازیگر نقش اول هست .

اوست که باید روایت فیلم را پیش ببرد و جای اشتباه ندارد. بنابراین در این موقعیت‌ها سعی می‌کنم او را در این مسیر کامل کنم .خوشبختانه با سجاد بابایی در«مجنون» و هم با امیر حسین آرمان در «بهشت تبهکاران» ارتباط و تعامل خوبی برای همکاری داشتیم .

تا جایی که امکان دارد مختصری به مختصات دو نقش‌تان اشاره ای داشته باشید.

من هیچ گاه برای نقش ، رنگ… یا ویژگی کلی قائل نمی‌شوم. برای من هر نقش یک انسان است با همه ویژگی‌های خوب و بد. اگر قرار باشد نقش‌هایی که بازی می‌کنم قضاوت کنیم امکان هیچ کشفی را به مخاطب نمی‌دهیم و تبدیل به کاراکترهایی حوصله سر بر و کسل کننده می‌شویم. بیشتر از این نمی‌خواهم در مورد نقش‌هایی که بازی کرده‌ام چیزی بگویم .

آیا برای بازی در این دو فیلم انتظار دریافت سیمرغ را دارید؟

امروز دیگر من یک بازیگر کم تجربه نیستم که بخواهم زندگی کاریم را به جوایز گره بزنم. در گذشته اگر جایزه‌ای می‌گرفتم تا چند روز هیجان زده شده و با غرور به اطراف نگاه می‌کردم. البته جایزه برای هر شخصی با هر اندازه‌ای هیجان انگیز است ولی امروزه هنر برای شخص من از حالت رقابت خارج شده و دیگر امری شخصی نیست. من بیشتر خوشحال می‌شوم زمانی فیلمی که در آن هستم جوایز زیاد ببرد. مانند فیلم «شماره۱۰» در سال گذشته و مردم از فیلم خوششان بیاید. فکر می‌کنم جواب سوالتان را دادم.

حضور در جشنواره فیلم فجر برایتان چه ویژگی‌هایی دارد؟

به هر حال جشنواره فجر، مهم‌ترین بازار ارائه تولیدات سینمایی است. از این نظر هم که اولین جایی است که سینماگران آثاری که در طول سال با زحمت ساخته‌اند را در معرض دید و قضاوت مردم می‌گذارند. من همیشه به دوستانم گفته‌ام تا زمانی که اولین اکران فیلم تمام نشده به هیچ عنوان نمی‌توان فهمید یک فیلم چقدر موفق بوده است یا یک بازیگر چه اندازه توانسته باورپذیر ایفای نقش کند.

این هیجان عجیبی است و همانقدر ترسناک. دیدن اثر خود همزمان با تماشگران و دیدن واکنش آنها… .

نشر اول: روزنامه صبا

*احمد محمداسماعیلی