فیلم «آپاراتچی» به کارگردانی قربانعلی طاهرفر که در روز پنجم جشنواره فیلم فجر در برج میلاد به نمایش درآمد، داستان واقعی فردی نقاش به نام جلیل است که عاشق فیلمسازی است. او در راه ساختن یک فیلم سینمایی با موانع زیادی مواجه است و…
فیلم در فضای تبریز دهه شصت با لحنی صمیمی و  حال و هوایی خودمانی روی می‌دهد. جلیل که سواد هم ندارد به دلیل ساختن فیلمی بدون مجوز در خیابان‌های تبریز درباره تظاهرات پیش از انقلاب، بازداشت شده و قاضی به او توصیه می‌کند فیلمی درباره ارزش‌های انقلاب بسازد.
شهادت قاضی و درگیری مداوم جلیل برای ساخت فیلم درباره همین قاضی ماجرای آپاراتچی را می‌سازد.
فیلم با بازی‌های واقعی، قاب‌بندی خوب، ریتم مناسب و  پرهیز از به حاشیه رفتن، به خوبی می‌تواند مخاطبان را جذب کند.
ماجرای فیلم با فیلمنامه قوی و پرکشش، به خوبی رویای یک فیلمساز را به تصویر می‌کشد و با اشاره به فساد پشت صحنه قبل از انقلاب و غیراخلاقی بودن فیلم‌فارسی، اسم بردن از سینمای پاراجانف به عنوان شاعرانه‌ترین سینمای جهان، فیلم‌های هنری و تجاری را در تقابل با هم قرار می‌دهد.
در فیلم نام بردن از کارگردان‌ فیلم نوری در تاریکی کنار کارگردانان مطرح سینمای ایران مانند ناصر تقوایی، داریوش مهرجویی و… در رویاهای جلیلی و ربودن بردن سیمرغ جشنواره فیلم فجر از ایشان، ادای دینی به سینما می‌کند.
مواردی نظیر مشکلات ساخت یک فیلم سینمایی برای یک فیلمساز مستقل و تازه‌کار، به همراه جمله تکرار شونده «تو تدوین درست می‌شه» از جانب کارگردان، برای مخاطبان سینماگر فیلم آشناست و او را به خنده وا می‌دارد. موسیقی‌ فیلم که گوشه چشمی به آهنگ فیلم‌های بزرگ دارد نیز، به این حال و هوا دامن می‌زند.
اما در این میان جنس بازی هومن برق نورد در نقش ناصر شاپالاق که شخصیت او را شبیه لات‌های تهرانی طراحی کرده است، نقطه ضعف فیلم به شمار می‌رود. کارگردان تنها سعی کرده با افزودن چند جمله ترکی میان بازی او و سایرین هماهنگی ایجاد کند که به نظر می‌آید کافی نیست.
با این همه، فیلم به اندازه‌ جذاب و دلنشین است، گره‌افکنی‌های پشت سر هم که موجب ایجاد کشمکش با ریتم درست است، لحظات واقعی و فضای صمیمی‌ فیلم و همچنین ارجاع به یک داستان از شخصیتی واقعی، سبب می‌شود فیلم دارای ارزش هنری تلقی شود و یکی از شانس‌های بردن سیمرغ بخش نگاه نو باشد و رویای شخصیت اصلی را درون فیلم تحقق ببخشد.

*سحرناسوتی