به گزارش خبرنگار سینما صبا، چهل و دومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر برای یادبود بازیگران ماندگار سینمای ایران یکی از فیلم‌های آنان را در سالن سه برج میلاد به نمایش می‌گذارد. در پنجمین روز این رویداد برای یادبود زنده‌یاد آتیلا پسیانی فیلم «طلسم» ساخته داریوش فرهنگ به نمایش درآمد. این فیلم برداشتی وفادار از فیلم «مغاک و آونگ» است. فرهنگ با ایرانیزه کردن آن کمک شایانی به سینمای ایران کرده است. شاید بتوانیم این کمک را در تولد فیلم «پرده آخر» اثر واروژ کریم‌مسیحی ردیابی کنیم.
برای نزدیک شدن به «طلسم» شایسته است از دریچه ژانر به جهان آن ورود کنیم. این اثر در اتمسفری ویکتوریایی دارای سبکی رازآلود و میستری است. طراحی صحنه و شیوه بازی بازیگران حاکی از فضای ویکتوریای فیلم است. چنین اتمسفری برآمده از سینمای اروپا و اسکاتلند است. از طرفی ژانر رازآلود فیلم در منطق روایی و بصری اثر قابل رویت است.

«طلسم» با مهارت علیرضا زرین‌دست مخاطب را در دالان‌ها میزانسن و بازی چشم‌نواز بازیگران تنها می‌گذارد. دالان‌هایی که از جنس تاریکی و سایه هستند. همین سایه‌ها از لحاظ بصری باعث ایجاد فضایی موهوم می‌شود. ایده اصلی فیلم و گم شدن زن‌ها در تالار آینه نمایانگر ژانر میستری را در پلات روایت است. البته می‌توانیم حضور زن‌ها در تالار آینه و عادت‌شان به تاریکی را از منظری دیگر نیز نگاه کنیم. از منظری اجتماعی و اخلاقی.
در پایان فیلم «طلسم» با بازی مرحوم جمشید مشایخی، زنده نام پرویز پورحسینی و روان‌شاد آتیلا پسیانی تجربه‌ای بسیار متفاوت در سینمای ایران است. یکی دیگر از اشخاص مهم در این فیلم یکی از بزرگ‌ترین آهنگسازان موسیقی این کشور است؛ بابک بیات. بابک بیات با استفاده‌ای مطلا از ساز ویالونسل به تعمیق بیننده در جهان فیلم کمک شایانی می‌کند.