به گزارش خبرنگار سینماصبا، «نپتون» فیلمی به نویسندگی مرجان ساداتی و کارگردانی محمدابراهیم غفاریان در ششمین روز جشنواره فیلم فجر در برج میلاد به نمایش درآمد. فیلم داستان یک زن و شوهر را به تصویر می‌کشد که در روابط کاری‌شان غرق شده و از زندگی خانوادگی خود غافل شده‌اند و ماجرای زندگی شغلی آنها و روابط کاری‌شان را نشان می‌دهد.
فیلم فاقد گره‌افکنی و کشمش است و با ریتم کند خود سعی دارد بحران‌های زندگی امروزه و احساس دلزدگی و پوچی شخصیت‌هایش را نشان دهد. اما چیزی که نویسنده و کارگردان فیلم فراموش کرده‌اند این است که اگر فیلمی قصد دارد ساختار روایی کلاسیک را کنار بزند باید چیز دیگری به همان قدرت جایگزین آن کند. اگر فیلم می‌خواهد روایتی ساده و تخت داشته باشد، بایست با به عمق بردن شخصیت‌ها در کار جذابیت ایجادکند.
نبود هیچ یک از این دو مورد فیلم را به موضوعی تکراری تبدیل می‌کند که بارها و بارها در سینما دیده شده و علاوه بر آن، خود فیلم از جذابیت کافی برخوردار نیست و موقعیت‌های دراماتیک را به بحران و حتی تعلیق تبدیل نمی‌کند.
حضور شخصیت سارا، دختر همسایه و رابطه او با کیان، می‌توانست فیلم را به سمت و سوی یک درام روانشناختی نوجوانان سوق دهد اما فیلمنامه در این زمینه ناکام می‌ماند. با این‌که کارگردان فیلم سعی کرده با نماهایی معنادار مانند نماهای درون آینه، سوراخ کردن یک بلوک سیمانی و شباهت آن به نقشه ایران توانایی‌هایش را به رخ بکشد، اما داستان تا پایان آن آنقدر به جزئیات بی‌اهمیت و مسائل روزمره بدون پرداخت عمیق می‌پردازد که مخاطب از آن دور می‌شود.
شخصیت‌های فرعی تیپیکال، بازی‌های متوسط و کارگردانی ضعیف، باعث می‌شود که تماشاگر از خودش بپرسد چرا باید به نپتون برویم؟

*سحر ناسوتی