به گزارش خبرنگار سینما صبا، فیلم سینمایی «احمد» نوشته امیرعباس ربیعی و رضا محبی‌نوری به کارگردانی امیر عباس ربیعی در نهمین روز جشنواره فیلم فجر در برج میلاد به نمایش در آمد.

فیلم داستان پرالتهاب هجده ساعت نخستین پس از زلزله بم را بیست سال بعد از این فاجعه به نمایش می‌گذارد. داستان فیلم مربوط به شهید احمد کاظمی است؛ یکی از فرماندهان سپاه که مسئولیت فرودگاه را در بم به عهده داشت. ماجراهای فیلم عمدتا در لوکیشن فرودگاه می‌گذرد و روزگار مردم رنجدیده را از آن زاویه به تصویر می‌کشد.

فیلم «احمد»، داستان تقابل‌هاست؛ جنگ انسان با خشم طبیعت، مبارزه با مرگ به منظور زنده ماندن در شرایط بحران و رویارویی نیروهای مختلفی که هر یک می‌خواهند به شیوه خود بحران را کنترل کنند.

نخستین تقابل بین احمد کاظمی و دکتر رهنما شکل می‌گیرد. دکتر که می‌خواهد همه چیز به شکل علمی درآید و روی کاغذ درست باشد، با یک فرمانده سپاه که در عملیات فتح خرمشهر نقش مهمی داشته و عملگراست، شکل می‌گیرد. پس از آن نیز تقابل نیروهای فعال در بم با مدیران کشور بارها دیده شده و فریاد دکتر صدر با بازی درخشان ساره رشیدی شنیده می‌شود که به دولت فعلی و دولت‌های پیشین در زمینه بی توجهی به شهر خشتی بم اعتراض دارد. عموما ساخت فیلم‌هایی که دارای صحنه‌های بزرگ و تولید عظیم هستند که اصطلاحا در زبان انگلیسی به آنها بیگ پروداکشن گفته می‌شود، کار بسیار سختی است. کارگردان فیلم موفق شده که این کار را به نحو احسن انجام دهد و با کمک گرفتن از ترکیب لحظات احساسی و تعقلی، فضایی را برای مخاطبان فراهم آورد که به این موقعیت دراماتیک و این فاجعه انسانی با دقت نگاه کنند.

به نظر می‌رسد که فیلمی که در جشنواره دیده شد، قابلیت بهتر شدن را نیز دارد. به عنوان مثال بازی تینو صالحی در نقش احمد کاظمی با سکوت و تعلل‌هایی همراه است که باعث می‌شود ریتم پر التهاب فیلم دچار کندی شود و لحظاتی تماشاگر فراموش می‌کند که او فرمانده مدیریت بحران در فرودگاه است. اشاره اندک و کمرنگ به هلال احمر و انتقاد شدید از دولت، یکی دیگر از نقاط ضعف فیلم به شمار می‌رود که هر چند ریشه در واقعیت داشته باشد، اما باعث می‌شود از دید مخاطب ارگان‌های مختلف دولت را در تقابل و تضاد نشان دهد که این امر در جهت تضعیف اتحاد ملی گام بر می‌دارد.

با این همه فیلم دارای فضایی احساسی است و هر چند که تنها به وضع مجروحان حاضر در فرودگاه می‌پردازد و آواربرداری‌های شهر را نشان نمی‌دهد، همچنان غم انگیز و پرالتهاب است به نحوی که بغض اکثر مخاطبان هنگام تماشای فیلم می‌ترکد و داغ بیست ساله‌‍شان تازه می‌شود. فیلم در عین حال تذکری است به سایر شهرهای کشور به ویژه تهران که روی گسل زلزله قرار دارد و احتمال فاجعه در آن بالاست. سخنان دکتر صدر در مورد این که هر چقدر در مورد خشتی بودن شهر صحبت کردیم، توجه نکردند، در مورد تهران نیز صادق است که بسیاری از کارشناسان در مورد خطرات آن سخن گفته‌اند اما به نظر نمی‌آید تلاشی در زمینه مقاوم سازی این کلانشهر روی داده باشد.

*سحر ناسوتی