به گزارش صبا، هر ساله با اعلام نامزدهای بخش سودای سیمرغ جشنواره فیلم فجر، گلایههای زیادی مطرح میشود؛ از نادیده گرفتن خود فیلمها به تنهایی تا ندیدن بازی بازیگران و مراحل مختلف تولید و پستولید. اما شاید در چهل و دومین سال برگزاری این رویداد، این ندیدنها متفاوتتر از همیشه اتفاق افتاد.
مجال صحبت درباره اینکه هیات داوران، چگونه و چطور نامزدها را برمیگزینند، در این مقال نمیگنجد اگرچه نکته اصلی همینجاست که چگونه میتوان چشم خود را روی آثار پُرمخاطب جشنواره در میان مردم و حتی در سینمای اهل رسانه جشنواره بست و به کسانی عنوان نامزدی اطلاق کنند که کمترین بازخورد مثبت را از سوی اهالی رسانه و منتقدان و حتی مخاطبان دریافت کرده است.
یکی از آثاری که هنگام نمایش آن در خانه جشنواره با استقبال چشمگیر اهالی قلم مواجه و اکرانهای مردمی را نیز با ۱۲ سانس فوقالعاده پشت سر گذاشت، «احمد» بود؛ سومین ساخته امیرعباس ربیعی که با واکنشهای مثبتی از سوی اهالی نقد و رسانه مواجه شد اما تنها استحقاق ۴ نامزدی در بخشهای بهترین بازیگر نقش اول زن، بهترین صدابرداری، بهترین چهرهپردازی و بهترین جلوههای ویژه بصری را داشته است.
همواره در خصوص وضعیت آینده سینما از حضور بازیگران تازه نفس و لزوم حمایت از آنان سخن گفته میشود اما در مورد این فیلم شاهدیم که بازی تینو صالحی و توماج دانشبهزادی در این اثر نادیده گرفته شد؛ هنرمندانی که خاک صحنه خوردهاند، تجربههای بسیار در تئاتر دارند و هنرنماییشان در «احمد» نیز مثالزدنی است.
«احمد» در زمره آثار سخت و پرزحمت با پروداکشن سنگین در سینما محسوب میشود که همین یک ویژگی میتوانست برای کارگردان و تهیهکننده نامزدی سیمرغ را به ارمغان بیاورد اما این اتفاق هم نیفتاد تا تعجب بیشتری را برانگیزد. چنین عملکردهایی از سوی هیات داوران، میتواند رغبت فیلمسازان جوان برای حضور در مهمترین جشن سینمایی کشور را تضعیف کند و انگیزهها برای خلق قصههای قهرمان محور بر مبنای شخصیتهای ملی و دینی را کمرنگ و تحت تاثیر خود قرار دهد.
There are no comments yet