به گزارش خبرنگار سینما صبا، آیا برای هنرمندان سینمای ایران جایگاه معنوی تندیس جشنواره فیلم فجر ارزشمند است یا همه انتظارها، برای به دست آوردن یک وجه چک، حواله خودرو یا چند سکه است؟
بخاطر داریم بزرگان سینمای ایران چگونه برخوردی با جایزه و جوایز داشتند و چگونه خدای خود را صدا می‌زدند و امروز می‌شنویم چگونه بازیگری که تا قبل از اختتامیه فجر کسی نه او را می‌شناخت و نه اسمش را شنیده بود، به‌دنبال افزایش ارزش مادی جایزه مهم فجر تقلا می‌کند و به‌دنبال رقمی بالاتر است!
طبیعی‌ست که اخلاق و مردمی‌بودن بازیگران و هنرمندان محبوب، به شاخصه‌دست نیافتنی بدل شده باشد چرا که کسی که خود را مردمی می‌داند، اساسا چنین نمی‌اندیشد. او در روزگاری که تقسیم حواله خودرو بین بازیکنان فوتبال ملی، می‌تواند یک جامعه را به هم بریزد، نمی‌تواند ارزش معنوی یک جایزه مهم در کارنامه هنری خودش را زیر پا بگذارد و دنبال سکه و کارت هدیه باشد! [بگذریم از این که عمر حرفه‌ای یک فوتبالیست کوتاه است و عمر حرفه‌ای یک بازیگر البته اگر بازیگر باشد! بلندتر از این حرف‌هاست.]
سال‌های سال می‌دیدیم هنرمندان سینما سیمرغ خود را به نزدیکان‌شان یا در راه چیزی که عقیده داشتند، اهدا می‌کردند اما نشنیده بودیم که یک نفر پشت تریبون فجر بیاید و بگوید بخش معنوی جایزه را تقدیم می‌کند [یعنی بخش مادی جایزه را بر می‌دارد!!]
آیا چنین رفتاری از کسی که قرار است الگوی هنرجویانش باشد، پذیرفتنی است…؟

و آیا برای یگانه هنرمندی چون خسرو شکیبایی، که در ابتدای فعالیت‌اش از فجر اعتبار بیشتری گرفت و در سال‌های آخر عمر، اعتبار تندیس را فرون‌تر ساخت، اساسا ارزش مادی جایزه سیمرغ، اهمیت داشته است؟