به گزارش خبرنگار فرهنگ و شعر صبا، مهدی مظاهری شاعر و پژوهشگر زبان و ادبیات فارسی در ادامه یادداشت‌های نوروزی، به روز دوازدهم سال نو پرداخت.

در متن این بخش از یادداشت آمده است: «پیشینیان ما بر این باور بودند  که روز دوازدهم (حوت) از روزهایی است که فاصله انسان با مبدا نور بسیار کم است روز حضرت سلیمان [ع] (امشاسبند سپندارمذ) آن دارنده خرد کامل و باور تمام با تدبیر و قدرت فکری و اعجاز و قدرت معنوی خود و بهره‌گیری از توان جمع و جهت دادن به آن‌ها در مسیر درست، زمین و جهان قدیم را جایگاهی شایسته برای آیینگی با انوار متعالی حضرت حق سبحانه و تعالی می‌نمود…

این اتفاق جهان را به مقامی مناسب‌تر برای زیستن انسان‌ها و رشد و تعالی و آرامش و آسایش آن‌ها و روزی و برکت و فراوانی و آبسالی تبدیل می‌کرد…

و اهریمنان فقر و بدکارگی و بی کسی و نفاق و دروغ و ریا و تزویر و چپاول بی خردان سیاه کار را از میان برمی‌داشت و ریشه کن می‌کرد:

بیا به میکده و چهره ارغوانی کن
مرو به صومعه کانجا سیاه کارانند

حضرت حافظ

با دعای شب خیزان ای شکر دهان مستیز
در پناه یک اسم است خاتم سلیمانی

حضرت حافظ

حکایت غریبی‌ست ماجرای دیو سیاه کار که در غیبت سلیمان خود را شبیه سلیمان آراست و به کاخ وی رفت و آن «خاتم» سلیمانی را گرفت و بر دست کرد و پادشاه مردمان شد!!!

سلیمان که بازگشت و آن گمراهی‌ها را بدید رفت در روستایی نزدیک، به ماهی‌گیری پرداخت !!!

من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم
که گاه گاه بر آن دست اهرمن باشد

حضرت حافظ

مدت‌ها گذشت و تیرگی و سیاهی ذات دیو، شهر را در گرفت و بستگی و تباهی و فرومایگی فراوان شد…

کم کم مردمان دانستند که همه چیز قلبی‌ست و سلیمان بزرگ این دیو سیاهکار نیست…

آنچنان که دیو نیز فهمید که در وی شک برده‌اند و خاتم را در آب انداخت تا معیار و محک سلیمانی برای همیشه گم گردد…

ماهی آن خاتم را خورد و در آب به سوی روستای سلیمان رفت و در دام سلیمان افتاد…

سلیمان شکم ماهی را که گشود خاتم را یافت…

خوش بوَد گر محکِ تجربه آید به میان
تا سیه روی شود هر که در او غش باشد

حضرت حافط

مردمان به کوه و دشت زندند و گشتند و گشتند تا سلیمان حقیقی را یافتند و آن خاتم را در دست او‌ دیدند و به یقین با وی همراه شدند و دیو را بیرون راندند و خانه و شهر و مُلک را رونق و عزت دوباره بخشیدند…

روز ۱۳ فروردین روز گشتن و یافتن سلیمان بود و هم از این روست که مردم ما به یاد آن روز تاریخی، سیزهم فروردین از شهرها بیرون می‌زنند و در کوه و دشت اقامت می‌کنند و به یاد سلیمان زمانه خود کام و جان تازه می‌کنند….

ما منتظر که مهدی ع موعود ما علی ع ست
روز ظهور حضرت مولا رسیدنی ست …»