تماشای یک اجرای موزیکال تماما حرفه‌ای و در سطح جهانی از یک متن مشهور، توسط یک گروه ایرانی و بسیار جوان، از آن دست اتفاقات نادری است که  به دل و جان آدم می‌نشیند.

مخصوصا در این وانفسای تئاترهایی که صرفا با لوده‌گریو استفاده از دیالوگ‌ها و اصطلاحات اینستاگرامی، سالن‌هایشان را پر می‌کنند و دیگر نمی‌شود به سالن‌های مطرح و سولد اوت شدن بلیت‌ هم اعتماد کرد.

اما شازده کوچولو که این روزها در تالار وحدت اجرا می‌شود از آن دلخوشی‌های بزرگ است. از آنها که آدم با خودش فکر می‌کند هنوز هم ایران جایی است برای زیستنو دوست داشتن و لذت بردن. هنوز انبوهی کودک و نوجوان مستعد و ناشناخته در جای جای این شهر نفس می‌کشند که ما از آنها بی‌خبریم و هنوز کارگردانانی همچون ماهان حیدری فروتنانه و در سکوت کارهای بزرگ می‌کنند و  نبض فرهنگ و هنر این مملکت را زنده و پویا نگه می‌دارند.

به اینها اضافه کنید آهنگسازی بسیار خوب و البته دشوار این کار را که توسط یکی از خانم‌های بسیار جوان ایرانی مدیا هاشمی انجام گرفته است و در کنار همه این ویژگی‌ها حضور بازیگران، نوازندگان و خوانندگانی که هیچ‌کدامشان فقط یک کار را انجام نمی‌دهند.

بازیگرانی که به آواز تسلط دارند، نوازندگانی که با فرم و رقص و اجرا آشنایند و خوانندگانی که بسیار خوب بازی می‌کنند.

بهره بردن از قابلیت‌های صحنه گردان تالار وحدت که حقیقتا کار هر گروهی نیست، نورپردازی چشم‌نواز، طراحی صحنه و طراحی لباس بسیار خلاقانه نیز از دیگر ویژگی‌های شازده کوچولوست.

نه تنها به عنوان یک روزنامه‌نگار و منتقد موسیقی بلکه به عنوان مادر یک کودک که گاه مستاصل می‌شوم از جستجوی یک تئاتر یا کنسرت مناسب برای فرزندم تماشای شازده کوچولو را پیشنهاد می‌کنم.

پیشنهاد می‌کنم به تماشای این اثر بنشینیم تا یادمان نرود هنوز هم با وجود تمام محدودیت‌های اقتصادیو اجتماعی و بی‌بضاعتی فرهنگی می‌شود کارهایی تا این اندازه درخشان و اثرگذار ساخت.

نسیم قاضی‌زاده