به گزارش خبرنگار تئاتر صبا ، نمایش «آرت» به نویسندگی «یاسمینا رضا» و کارگردانی «علیرضا کوشک جلالی» از ۲۷ اردیبهشت در سالن استاد فرهاد ناظر زاده کرمانی واقع در تماشاخانه ایرانشهر به روی صحنه رفته است؛ نمایشی که کارگردانی‌اش کار هرکسی نیست و اینجا است که عیار تجربه چندین و چند ساله کوشک جلالی خود را بروز می‌دهد.  در نگاه عامه مردم، شاید این نمایش شاید حوصله سربر باشد و دقیقا نکته نمایش همین جا است که باید بررسی شود. ما با نمایشی کمدی رو به رو هستیم که از متد کمدی مبتنی بر «خود تخریب‌گری» بهره می‌برد و جهان نمایش در احاطه همین موضوع است و این متد در طول نمایش، گاهی دستخوش پارودی نیز می‌شود بدین معنا که موضوع خودتخریبی در گام نخست به دگرتخریبی خود را بروز می‌دهد و در گذر زمان نمایش و قصه است که کاراکتر ها متوجه می‌شوند انگشت اتهام به وسیله خود به طرف خود گرفته شده است!

بلوغ و سواد والای «علیرضا کوشک جلالی» سبب اتفاق افتادن این موضوع است؛ در این نمایش ما بر لبه تیغ متد کمدی هجو پیش می‌رویم اما به هیچ وجه در این باتلاق نمی‌افتیم؛ و همین است که «آرت» را با دیگر کمدی‌های حال حاضر تئاتر پایتخت تمایز می‌بخشد.

از سوی دیگر بازیگران باید تمرین بازی نکردن کنند و این امری بسیار دشوار است که مخاطب در این قالب از نمایش‌ها نباید مرزی میان کاراکتر خلق شده و جهان قصه حس کند. «محمد صدیقی مهر» در کسوت بازیگر این نمایش به انحصار لایق بررسی است و یک سر و گردن از مابقی بازیگران حاضر در این اثر بالاتر است چرا که در فهم کاراکتری که بازی آن بسیار دشوار و لازمه توانمندی و قدرت است، موفق بوده است. لحن و بیان رسا و کاراکتر پردازی اصولی، تغییر پاساژهای حسی سر ضرب و مناسب که بی شک در این امر هدایت کارگردان با تجربه و نام آشنای این اثر هم بی‌تاثیر نبوده است.

میزانسن‌ها و تم و انتخاب نوع سالن اجرا و کمپوزیسیون و لحن و همه و همه حاصل از یک تحلیل درست است از نمایشنامه «آرت» که در ایران آن را به معنای لغوی‌اش یعنی «هنر» می‌شناسند. طراحی نور و صحنه نیز چون خود اثر فارغ از آلایش‌های نامتجانس با جنس نمایشنامه، بسیار ساده و در خدمت روایت ارائه شده است و این شاخصه‌ها همه و همه دست به دست هم داده تا «آرت» اثری شایسته احترام و تقدیر باشد.

این نمایش مشق  درستی برای دانشجویان و هنرجویان و فعالان هنر نمایش است برای درک بهتر کارگردانی اثر کمیک است تا فهم شود که اثری این چنین باید چگونه تحلیل و بررسی شود تا جان کلام نمایشنامه‌نویس به مخاطب منتقل شود. موضوع و مضمون «آرت» به قدری ساده است که می‌توان به سهل‌ترین حالت ممکن آن را درک کرد و شکل روایت آن جذاب و گیراست. همه حرف‌ها نباید زده شود و همه نظرها نباید بیان شود؛ به همین سادگی و کوتاهی قابل تعریف است اما انتقال مفهوم در اثر کمدی بسیار سخت‌تر از ژانرهای دیگر نمایش چه تراژدی و چه ملودرام است. کاش کوشک جلالی‌ها همین‌طور فعال و پویا باشند و ادامه دهند تا ابرهای تیره بیش از وضع فعلی آسمان نمایش کشورمان را احاطه نکند و هرچه زودتر پرده ابتذال از جهان زلال و اصیل نمایش این کشور کنار رود.

«آرت» را باید دید تا درک بهتری از کیفیت و اثری در راستای احترام پی در پی و مداوم به مخاطب فهیم تئاتر پیدا کرد.

علی حیدری