به گزارش صبا، بوعلی سینا دانشمند مسلمان و بزرگ ایران و جهان، موسیقی را به مثابه یک علم و از زیرشاخه‌های ریاضی می‌داند. او از نگاه علمی، معتقد است که اصوات موسیقایی، همچون رایحه است که امواج‌اش در اطراف منتشر می‌شود و اگر میزان آن، به اندازه باشد متفق و خوشایند و اگر در اندازه آن، افراط شود، متنافر و ناخوشایند خواهد بود.

این نگاه عالمانه، در واقع تکلیف ما را می‌تواند با هنر پرحاشیه موسیقی، یکسره کند. رایحه و بوی خوش، از موضوعاتی که پیامبر اعظم (ص) بسیار بر آن تاکید داشتند، به طوری که در کتاب مکارم الاخلاق از امام صادق (ع) نقل شده است که «پیامبر (ص) برای عطر بیشتر از غذا خرج می‌کرد». پس موسیقی نیز می‌تواند چنین جایگاهی در زندگی ما انسان‌ها داشته باشند و بهره‌مندی به اندازه و متعادل از آن، زندگی ما را نیز به تعادل برساند.

در روزگاری که رسانه‌ها و برنامه‌های پرشمارشان، سیطره‌ای غیرقابل انکار در زندگی انسان دارند و حضورشان، بخشی جدایی ناپذیر از زندگی آدم‌ها شده است، برنامه‌هایی که در حوزه موسیقایی ساخته و پخش می‌شود، دارای اهمیت ویژه هستند. با اینکه ما در حوزه موسیقی، قدمتی دیرینه و اثرگذار در دنیا هستیم، اما آنطور که باید در حوزه برنامه‌سازی موسیقی محور، فعالیت اثرگذار نداشته‌ایم. این در حالی است که در دنیا، برنامه‌های موفق و عمومی‌شان، در حوزه موسیقی بوده است و از این طریق توانسته‌اند علاوه بر ایجاد فضایی ملایم در جامعه، فرهنگ‌شان را نیز به خارج از مرزها، منتقل کنند.

با همه این احوال، دولت سیزدهم، در حوزه موسیقی، تحولات جدی ایجاد کرده و توانسته است موفقیت‌های چشمگیری به دست آورد. رکوردشکنی‌ها در این عرصه، پیش‌تر اعلام شده است و هنرمندان بسیاری توانسته‌اند حضوری چشمگیر در صحنه داشته باشند. شاید منصفانه‌تر، این باشد که یادی هم از رئیس جمهوری شهیدمان بکنیم که نگاهی بلند و مهربانانه، به هنرمندان موسیقی داشتند و فراتر از موضوعات حاشیه‌ای که معمولا حول و حوش برخی هنرمندان وجود دارد، برخورد رئوفانه و بزرگوارانه‌ای داشتند و از طعن حسود نیز، نمی‌هراسیدند.

گروه فرهنگی دولت نیز، چه در بیان و چه در عمل، نشان داده است که حامی موسیقیدانان است و همه جوره، پای هنر ارزشمند و فرهنگساز آنان ایستاده است. طی دو سه سال گذشته هم، چند برنامه موسیقایی ارزشمند و چشمگیر که قابلیت جهانی شدن هم داشتند، با کمک دولت مردمی، به شبکه خانگی راه یافتند و طراوت ویژ‌ ای را ایجاد کردند.

اما این مقدمه طولانی، به بهانه پخش نخستین قسمت برنامه «کنسرتینو» است. شاید بشود گفت که بسیاری از علاقه‌مندان هنر، سال‌ها منتظر چنین برنامه‌ای بودند. این برنامه با اجرای علیرضا عصار خواننده و هنرمند فرهیخته موسیقی کشور، شکل و شمایلی حرفه‌ای، به جا و قابل توجه دارد، به طوری که علاوه بر داشتن عنصر سرگرم کنندگی، دریچه‌های تازه‌ای را نیز پیش روی مخاطب، باز می‌کند.

«کنسرتینو» در واقع، ترکیبی از ۲ واژه کنسرت و نو است، یعنی یک جورهایی نگاهی نو به اجرای موسیقی انداخته است که می‌تواند عدالت فرهنگی را برای جامعه، به سوغات آورد. با توجه به گرانی بلیت کنسرت‌ها در این روزها، طبیعی است که برخی از خانواده‌ها امکان حضور در این برنامه‌ها را نداشته باشند، اما «کنسرتینو» در قسمت نخست خود نشان داده است که نگاهی جدی به کنسرت و اجرای درست و دقیق و احترام به مخاطب دارد. این برنامه، ۲ گروه موسیقی را در قسمت نخست دعوت کرده است تا بهترین‌های خود را مخاطبان اجرا کنند. گروه آرمان گرشاسبی که یکی از خواننده خوب کشور به حساب می‌آید و گروه اوهام که یک گروه آوانگارد در حوزه موسیقی است که حضورش در چنین برنامه‌ای، علاوه بر آنکه نشان می‌دهد سازندگان «کنرستینو»، به دنبال موسیقی جدی و متنوع هستند، نشان از بلندنظری و هوش بالای مسوولان ساترا را دارد که امکان برگزاری این برنامه با چنین رویکردهایی را داده است.

گروه اوهام با بهره‌مندی از اشعار شاعران بزرگ ایرانی و تلفیق آن با موسیقی متداول جهانی، فضایی قابل اعتنا آفریده‌اند. در واقع کار این گروه، مانند آبیاری یک بوستان است که از طریق جویی که بیرون از آن جاری است، صورت می‌گیرد. در واقع ریشه‌های فرهنگ و ادب ایران، با استفاده موسیقی به رسمیت شناخته شده جهانی، عمیق‌تر و گسترده‌تر می‌شود. فعالیت چنین گروه‌هایی، نشان می‌دهد که مجموعه فرهنگی کشور از وزارت ارشاد گرفته تا ساترا، عزم خود را جزم کرده‌اند که برخی کوتاهی‌های گذشتگان را جبران کنند و موسیقی کشور را به جایگاه واقعی و ارزشمندش برسانند. جا دارد که به ایشان، بابت بلندنظری‌شان، دست مریزاد بگوییم.

علیرضا عصار، در این برنامه، نشان داد که آنچه در آثارش با عنوان عمق تفکر و اندیشه، وجود دارد، برگرفته از شخصیت اوست. آرام و متین، بدون ادا و ادعا، مقابل دوربین قرار می‌گیرد و سوال‌هایی می‌پرسد که پاسخ‌های به دردبخور از آن حاصل می‌شود. او حتی در اجرای مشترکی که با نوجوان ۱۶ ساله در انتهای برنامه داشت، تاکید خود را بر حمایت از موسیقی ارزشمند و والای ایرانی، نشان داد. این اجرای ۲ نفره، دلنشین و دوست داشتنی بود. عصار با این کار، می‌خواست نشان دهد که برنامه جدید او، بر حمایت از نسل جوان و هدایت آنان به سمت موسیقی درست و فرهنگ محور، اصرار دارد. علاوه بر این، همخوانی یک خواننده کارکشته که صاحب صدای مغزدار و نافذ است، با یک دختر نوجوان، زیبایی‌هایی هنری زیادی با خود داشت که در ذهن مخاطب ماندگار خواهد شد. ضمن آنکه، عصار تلاش کرده است که حدود و ثغور شرعیات و حساسیت اجتماع را نسبت به صدای زن، حفظ کند و براساس فتوای بزرگان شیعه، استفتائات مقام معظم رهبری، شان و شرایط اجتماع را مدنظر قرار دهد و در مسیر تعادل و میانه روی، حرکت کند.

طراحی صحنه «کنسرتینو» نیز کار ارزشمندی است. سیامک احصایی به دور از زیاده کاری و شلوغ کاری، فضایی دلنشین و فرهیخته را برای مخاطبان، ایجاد کرده است. گرچه، شاید لازم باشد که به شکل تدوین آن نیز نقدی وارد کنیم چراکه کمتر به نشان دادن جزئیات و اینسرت‌های فراوانی که می‌توانست، کار را جذاب‌تر و ارزش‌های طراحی صحنه را بیشتر نمایان سازد، پرداخته است.

با توجه به آنچه که در قسمت نخست «کنسرتینو» دیدیم، می‌توانیم امیدوار باشیم که در قسمت‌های دیگر، شاهد غافلگیری‌های زیادی باشیم. این برنامه به کارگردانی میلاد رحیمی، تهیه‌کنندگی مشترک محسن خباز و محمدرضا حسین‌زاده، می‌تواند تا سال‌های سال، میهمان شبکه خانگی باشد و مردم موسیقی دوست ایران را خوشحال کند. بد نیست اگر تیم نویسندگان، بتوانند با علیرضا عصار، هماهنگی بیشتر داشته باشند تا بتوانند با بیان جذاب او، لحظه‌های ماندگارتری را به ثبت برسانند.

نشر اول: ایرنا