به گزارش خبرنگار سینما صبا، رقابت در سینمای مخاطب خاص، ازاوائل دهه نود و با ایجاد موسسه سینمای هنروتجربه با حمایت اولیه دولتی آغاز شد. گرچه بنیان‌گذاری این گروه سینمایی در سال ۱۳۹۱ ثبت شده اما آغاز به کارش به سال ۱۳۹۳ برمی‌گردد و یک گروه سینمایی ایرانی است که با در اختیار داشتن تعدادی سالن نمایش سعی دارد با اکران فیلم‌های غیرتجاری دانش سینمایی تماشاگران و کیفیت هنری سینمای ایران را ارتقا بدهد.
آثار هنروتجربه در همان ابتدای فعالیت در جشنواره فیلم فجر مجال رقابت پیدا کردند. رقابتی که در بلندمدت می‌توانست سبب اوج‌گیری پرواز فیلمسازان نوجوی خارج از جریان اصلی شود…
در دوره سی و سوم جشنواره فیلم فجر، شورای سیاستگذاری هنر و تجربه در این بخش به دو فیلم جایزه اعطاء کرد. فائزه عزیزخانی برای فیلم روز مبادا و امیرحسین ثقفی  برای فیلم مردی که اسب شد. یلدا جبلی (داره صبح می‌شه)، بهتاش صناعی‌ها (احتمال باران اسیدی) و صفی یزدانیان (در دنیای تو ساعت چند است؟) نامزدهای دریافت این جایزه بودند.
نکته جالب توجه این که در دوره۳۳، شکل جوایز اهدا شده در بخش‌ هنروتجربه و نگاه نو، به تصمیم علیرضا رضاداد دبیر جشنواره تغییر یافت و سیمرغ به برگزیدگان اهدا نشد. تصمیمی که سال بعد و با حضور محمد حیدری وتو شد.
در سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر، زنده‌یاد ایرج کریمی برای نیم‌رخ‌ها جایزه سیمرغ بهترین فیلم هنروتجربه را از فجر گرفت و جایزه کارگردانی به سروش محمدزاده برای فیلم چهارشنبه رسید. فیلم‌های سگ و دیوانه عاشق (علی‌محمد قاسمی)، ممیرو (هادی محقق) و یک شهروند کاملا معمولی (مجید برزگر) در آن دوره نامزدهای بخش هنروتجربه بودند.
اما در دوره سی و پنجم، شکل رقابت فیلم‌های هنروتجربه تغییر یافت و این رقابت از فجر خارج شد.
سی و پنجمین دوره جشنواره فیلم فجر درحالی برگزار شد که بخش هنروتجربه به طور مستقل در میان بخش‌های اصلی حضور نداشت.  سیاستگذاران هنروتجربه فهرستی از آثار را بر اساس شاخص‌های خود اعلام کرد و آثار معرفی شده در کنار جشنواره به نمایش درآمدند. «کوپال» کاظم ملایی، «چشم‌ها» مهران مهدویان، «ائو» اصغر یوسفی‌نژاد، «زمانی دیگر» ناهید حسن‌زاده، «صحنه‌هایی از زندگی یک کارآگاه» علیرضا رسولی‌نژاد، «ویولونیست» محمدعلی طالبی، «والدراما» عباس امینی، «شماره ۱۷ سهیلا» محمود غفاری، «ترومای سرخ» اسماعیل میهن‌دوست، «ماجرای نیمروز» محمدحسین مهدویان، «ایتالیا ایتالیا» کاوه صباغ‌زاده، «نگار» رامبد جوان، «خاطرات پاییزی» علی فخر موسوی، «خفگی» فریدون جیرانی، «بیوگرافی» فاطمه ثقفی و «مکان» به کارگردانی سیدمهدی احمدپناه ۱۶ فیلم معرفی شده آثار بخش مستقل هنروتجربه را تشکیل می‌دادند که به دلیل داشتن شاخصه‌های سینمای مستقل و هنری در طول جشنواره و پس از آن در زمان اکران از حمایت ویژه این گروه برخوردار شدند.
از دوره بعد، بدون ایجاد فضای رقابتی خاص بین فیلم‌های هنروتجربه، یک جایزه از جوایز فجر به آثاری اهدا شد که شاخص‌های نزدیک به هنروتجربه را داشتتد.
در جشنواره سی و ششم سیمرغ بلورین بهترین فیلم هنر و تجربه به هومن سیدی برای فیلم «مغزهای کوچک‌زنگ‌زده» اهدا شد. جشنواره سی و هفتم، سیمرغ بلورین بهترین فیلم هنروتجربه را به همایون غنی‌زاده برای فیلم «مسخره باز» داد و داوران جشنواره سی و هشتم، سیمرغ بلورین بهترین فیلم هنر و تجربه را به بهمن و بهرام ارک برای فیلم «پوست» اهدا کردند.
این در حالی بود که هیچ‌گاه شرایط برای برپایی جشن مستقل سینمای هنروتجربه فراهم نشد.
هوشنگ گلمکانی از بانیان این گروه در سال ۹۴ در پی ایجاد چنین جشنی بود و در گفت‌وگوی مشروح رسانه‌ای از علت این رویکرد صحبت کرد.
همچنین موسسه سینمای هنروتجربه که با حمایت دولت وقت راه‌اندازی شد و قرار بود مستقل از دولت به فعالیت خود ادامه دهد، در سال ۹۹ باردیگر در قالب یک بیانیه که رسانه‌ای شد، بر ضرورت برپایی این جشن مستقل هنروتجربه تاکید کرد که این تصمیم هیچ‌گاه جامه عمل نپوشید.
هفته گذشته، چهار سال پس از آن روزها و در شرایطی که گروه سینمای هنروتجربه رسما دولتی است و زیرمجموعه مرکز گسترش، محمد خزاعی از برگزاری اولین جشن سالانه هنر و تجربه به عنوان یکی از برنامه‌های مصوب سال ۱۴۰۳ خبر داد و اعلام کرد: مصوب شده «جشن هنر و تجربه» به صورت سالانه برگزار شود.
به گفته متولی سینمای ایران، ماموریت برگزاری این جشن به مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی واگذار شده و به طور قطع، این ظرفیت تازه، بستری مناسب برای کشف استعدادهای برتر، آسیب‌شناسی و ظرفیت‌کاوی حوزه فیلم‌های هنر و تجربه است و کارنامه اکران یکساله هنر و تجربه در قالب جشن سالانه، در سالجاری برگزار و کارنامه یکساله اکران هنر و تجربه در این جشن ارزشیابی و داوری می‌شود.
انتظار می‌رود با استقرار دولت جدید، این تصمیم درست متولیان سینمایی وزارت ارشاد دولت سیزدهم روی زمین نماند و به قوی‌ترین و بهترین شکل ممکن ادامه یابد. آنچه مسلم است، اگر رقابت و عیارسنجی وجود نداشته باشد، به مرور شاهد خیل عظیمی از فیلم‌هایی خواهیم بود که شاید در ظاهر آدرس‌های یک فیلم هنری و تجربی را داشته باشند اما در عمل، جز نمایه‌ای مبتذل از چنین فیلم‌هایی نیستند. ابتذالی که به دلیل نبود رقابت و سنجش، به تکثر و تولید انبوه می‌رسد!