به گزارش خبرنگار موسیقی صبا، دونوازی پیانو و ویولن با اجرای پیمان سلیمانی و بهنام پای‌برزان، در هنرستان هنرهای زیبا، واقع در میدان جلیلی کرمانشاه برگزار و با ستایش و استقبال مخاطبان روبه‌رو شد.

در این اجرا که تعداد قابل‌توجهی از استادان و مدرسان موسیقی کرمانشاه نیز حضور داشتند، پیمان سلیمانی و بهنام پای‌برزان به اجرای قطعات کلاسیک بی‌کلام از «گابریل فائوره» و «فرانس فون وِچِی» و نیز آثاری از «یانی» و «کارلوس گاردل»، موسیقی فولکلور کُردی و قطعۀ «آیریلیق» و همچنین سه اثر از ساخته‌های خود پرداختند.

پیمان سلیمانی و بهنام پای‌برزان از مدرسان و نوازندگان کارآزموده‌ای به‌شمار می‌آیند که سال‌هاست در حوزۀ موسیقی کرمانشاه به تدریس و آهنگ‌سازی مشغول‌اند.

پیمان سلیمانی نوازندۀ پیانو در پایانِ اجرا به خبرنگار موسیقی صبا گفت: هم‌اکنون موسیقی کلاسیک در همه‌جای دنیا، مخاطبان آن‌چنانی ندارد و بیشتر به‌عنوان موسیقی آکادمیک و دانشگاهی شناخته می‌شود.

این هنرمند افزود: در کشور ما که قطعاً خیلی کمتر مخاطب دارد که آن‌هم نوازنده‌ها و آهنگ‌سازانی‌اند که به صورت حرفه‌ای و تخصصی کار می‌کنند. در میان مردم عادی نیز افراد اندکی به موسیقی کلاسیک گوش می‌دهند؛ آن‌هم به دلایل بسیار زیادی که چنانچه بخواهم توضیح بدهم طولانی می‌شود. ترجیحم این است که فقط توضیح بدهم و کاری به ریشه‌یابی نداشته باشم. در شهر ما نیز مثل بیشتر شهرهای ایران (غیر از چند شهر که فعالیت‌های موسیقی زیادی دارند مثل، تهران، شیراز، اصفهان و…) وضعیت به همین شکل است.

سلیمانی ادامه داد: مخاطبان موسیقی کلاسیک افراد انگشت‌شماری‌اند که هنر را جدی پی می‌گیرند. بنده امیدوارم معلمان، چه در مدارس چه در آموزشگاه‌ها، مشاهیر موسیقی دنیا را که ما در اصطلاح به آنان می‌گوییم کلاسیک، به کودکان معرفی کنند و شاهکارهای این نوابغ را بشناسانند تا بچه‌ها و هنرجویان چه در مدارس چه در آموزشگاه‌ها، با موسیقی جدی آشنا بشوند و دیگر شاهد این وضعیت ناامیدکنندۀ موسیقی در کشورمان نباشیم.

این هنرمند جوان تاکید کرد: انتظار ما از مسئولان فرهنگی کرمانشاه این است که لطفاً فضاهای استانداردی را برای اجراهای موسیقی فراهم کنند؛ جایی که برای اجرا استرس و دغدغۀ ساز نداشته باشیم. ما برای اجرا هیچ سیستم صوتی مناسبی نداریم و در هیچ سالنی امکانات مناسبی وجود ندارد. در همه‌جای دنیا سالن‌هایی وجود دارد که حداقل یک پیانو استاندارد برای اجرا در آنجا هست تا نوازندگان دردسر نداشته باشند، ولی در شهر ما متأسفانه بیشتر تمرکز و انرژی‌مان به‌جای صرف‌شدن بر روی اجرا، همیشه به امکانات و حاشیه‌های آن معطوف می‌شود!

سلیمانی در ادامه گفت: تمامی تلاش ما برای این است که شهر کرمانشاه هم در بخش فرهنگی بتواند فعالیتی داشته باشد و مردم ما بتوانند با موسیقی فاخر، تئاتر و سایر بخش‌های دیگر هنری آشنا شوند. این فرهنگ‌سازی بسیار بزرگی برای نسل‌های بعد خواهد بود تا هنرجویان در تمامی رشته‌ها بتوانند تخصص خودشان را به اجرا بگذارند و مشغول کار باشند.

او افزود: من همیشه آرزوی گوش‌دادن به یک اجرای زندۀ خوب را داشتم، اما این امر به‌ندرت و شاید هر چند سال یک بار اتفاق بیفتد. بعدها برای مهارت و تخصص بیشتر به تهران رفتم و دوهفته‌یک‌بار مسیر کرمانشاه-تهران را برای نیم ساعت کلاس طی می‌کردم.

این هنرمند تأکید کرد: ازطرفی، ما باید بتوانیم فعالیت جدی داشته باشیم، خودمان را به‌روز کنیم و تمرینات منظم روزانه را در برنامه‌هایمان بگذاریم. برخی از استادان سال‌هاست که به صورت جدی تمرین نمی‌کنند و هیچ فعالیتی ندارند که این برای فرهنگ یک شهر بسیار ناامیدکننده و فاجعه‌بار است؛ البته ما نوازندگانی داریم که واقعاً توانمندند و می‌توانند اجرا بگذارند، اما چون شرایط گذاشتن اجرا دشوار است، به‌ناچار عطایش را به لقایش می‌بخشند. در برخی آموزشگاه‌ها هنرجویی که به کلاس می‌آید، هیچ اجرا، هیچ ضبط و هیچ چیزی از استادش نمی‌بیند! این وضعیت سال‌هاست ادامه دارد و آن استاد نیز همین روند را ادامه می‌دهد. این مسائل باعث شده‌ بعضی از افرادی که هیچ مهارتی در اجرای ساز و آموزش ندارند، به خودشان اجازۀ تدریس بدهند و حتی آموزشگاه موسیقی تأسیس کنند! آنان اصطلاحاً «دلالی» را هم به این فضا آورده‌اند!

سلیمانی در پایان گفت: امیدوارم همۀ همکاران و دوستان در حد توانایی خودشان بتوانند فعالیتی را آغاز کنند تا سال‌های بعد، شهر ما هم از شهرهایی باشد که موسیقی در آن زنده است و جریان دارد. من در آخر، از دوستانی که در همین شرایط به ما کمک کردند و برای این اجرا یاری‌مان رساندند، سپاس‌گزارم.

در ادامه، بهنام پای‌برزان، نوازندۀ ویولن در تأیید گفته‌های پیمان سلیمانی گفت: بزرگ‌ترین مشکل موسیقی شهر ما هم‌اکنون نبود اسپانسری است که اجراهای موسیقی کلاسیک و بی‌کلام را حمایت کند. متأسفانه حمایت‌ها همیشه از هنرمندان بومی بسیار بسیار اندک و ناامیدکننده است. ما همیشه در کرمانشاه غرق کنسرت‌های غیربومی می‌شویم. وقتی برگزاری کنسرت از طریق مؤسسات و کنسرت‌گذارها انجام می‌شود طبیعتاً بحث بیزینس و پول‌سازی اولویت بیشتری نسبت‌به موسیقی اصیل و فاخر پیدا می‌کند. این در حالی است که اگر ما واقعاً قصد فرهنگ‌سازی داشته باشیم نیازمند اجرای موسیقی بااصالت هستیم، اعم‌از موسیقی اصیل ایرانی و یا موسیقی کلاسیک غربی.

او افزود: برای نوازندۀ بومی‌ای که بخواهد اجرای موسیقی بی‌کلام بگذارد، قانونی وجود ندارد که راحت‌تر سالن و امکانات را با هزینۀ کمتر در اختیار بگیرد. ما اگر بخواهیم اجرا بگذاریم حتماً یا باید از طریق یک آموزشگاه باشد، یعنی اجرای آموزشگاهی باشد و هنرجو یا مدرسان بیایند اجرا کنند تا درواقع بتوانیم مجوز بگیریم! یعنی نباید اسم کنسرت بر روی آن بگذاریم یا بلیت بفروشیم! یا این‌که باید به اجراهای مناسبتی برویم که برای آن نیز بلیت‌فروشی وجود ندارد. اگر ما بخواهیم بلیت‌فروشی کنیم تا هزینه‌ها و زحمت‌هایمان جبران شود، باید کنسرت بگذاریم که آن‌هم پروسه دارد…

پای‌برزان گفت: دردِ دل اصلی من این است که وقتی نوازنده‌ای برای یک اجرا چند ماه زحمت کشیده و تمرین کرده چرا باید اجرای آموزشگاهی و رایگان بگذارد؟ ای کاش قانونی باشد که سالنی را در اختیارمان بگذارد تا نوازنده‌ها بیایند و فضا را پویاتر کنند.

او افزود: چون فضای اجرا در این شهر وجود ندارد، عده‌ای هستند که نهایت سوءاستفاده را می‌برند. چون شرایط برگزاری کنسرت برای نوازنده‌هایی که اسپانسر مالی ندارند سخت است، عملاً اجرایی برگزار نمی‌شود و این موضوع باعث می‌شود برخی از افراد به‌راحتی مشغول تدریس چندین ساز در آموزشگاه‌ها شوند، زیرا معیاری برای تشخیص وجود ندارد چون اجرایی نیست.

این هنرمند ادامه داد: بنده دو سال پیش به مدت دو ماه در آموزشگاهی تدریس می‌کردم که مدیر آموزشگاه به‌وسیلۀ کلیپ‌های آموزشی موجود در اینترنت ویولن تدریس می‌کرد! بدون این‌که خودش نوازندۀ ویولن باشد! هنرجوهایش اصلاً صدای ویولن را از نزدیک نشنیده بودند که ببینند چگونه است. پس ببینید ضرورت اجراهای استاندارد در تمامی سازها و سبک‌ها در چه حد بااهمیت و واجب است. ما در شهرمان نوازندگان بسیار خوبی داریم که اگر بسترِ برگزاری اجرا فراهم باشد، می‌توانند در فرهنگ‌سازی شهرمان بسیار مثمرثمر باشند. البته این را هم اضافه کنم که انتقاد ما مربوط به قوانین صادرشده است؛ وگرنه مسئولان ادارۀ ارشاد کرمانشاه برای اخذ مجوز این اجرا نهایت همکاری را با ما داشتند و ما کمال تشکر را از مسئولان ذی‌ربط داریم.

بهنام پای‌برزان در پایان تأکید کرد: من امیدوارم شرایطی فراهم شود که بتوانیم کارهای فرهنگی و هنری را در بیشتر این شهر گسترش بدهیم. یکی از راه‌های بسیار مهمی که می‌تواند یاری‌گر باشد، شناساندن موسیقی بی‌کلام و کلاسیک به مردم است، چراکه این سبک از هنر کلاً در درجۀ دیگری قرار دارد و در امر فرهنگ‌سازی معجزه می‌کند. درست است که مخاطبانِ موسیقیِ کلاسیک و بی‌کلام اندک‌اند، ولی ما نیاز داریم مخاطب بیشتری جذب کنیم و موسیقی را به ذات خودش که همانا بدون کلام است، بازگردانیم و شایسته است که موسیقی عمیق‌تری ارائه بدهیم. این مسیر به‌شدت نیازمند حمایت است.

پریسا اسماعیلی‌نیا