به گزارش خبرنگار تئاتر صبا، اهورا ایمان، ترانه‌سرا و خواننده به تازگی با حضور در نمایش «خروج» به نویسندگی و کارگردانی مرتضی فروزان‌فر در عمارت نوفل‌لوشاتو میزبان علاقه‌مندان به هنر نمایش و موسیقی است. صحرا اسداللهی، مرتضی فروزان‌فر و وحید نیک‌راد بازیگران این نمایش هستند که تا فردا ۱۳ تیر روی صحنه است و شهرام شاه‌حسینی، کارگردان سینما و تلویزیون به عنوان مجری طرح این پروژه حضور دارد. در خلاصه داستان این اثر آمده است: «همه ما میدونیم از چه راهی وارد هر جایی بشیم، اما مسئله اینه که بدونیم از چه راهی بیرون بریم».  گفت‌وگوی کوتاهی با «اهورا ایمان» داشتیم که با این نمایش اولین حضور خود روی صحنه تئاتر را تجربه کرد. این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید.

***چه شد که تصمیم گرفتید در نمایش «خروج» حضور داشته باشید؟
-دلیلش هم علاقه قدیمی‌ام به نمایش و اصولا درام بود که مرا از سال‌ها پیش درگیر نگارش چند کار نمایشی_موزیکال کرده بود و هم دوستی و رفاقتم با مرتضی فروزانفر و پیشنهادش برای اجرای ترانه و موسیقی در اثری بومی اما مدرن و امروزی به نام «خروج» بود. این دو مورد باعث شد نخستین حضورم در نمایش را در کنار مرتضی فروزان‌فر، صحرا اسداللهی و وحید نیک‌راد تجربه کنم و به این پروژه بپیوندم، در حقیقت نمایش و ترانه «خروج» سر و بدن یک پیکر واحدند که یکی قصه می‌گوید و دیگری آوازش را زمزمه می‌کند.

***این روزها هنرمندان عرصه موسیقی حضور پررنگی در صحنه تئاتر دارند، فکر می‌کنید این حضور چقدر می‌تواند در ارتباط بیشتر هنر تئاتر و موسیقی تاثیرگذار باشد؟
-این حضور به معنای واقعی شمشیر دو لبه است یا تیغی که هم می‌تواند حیات و زندگی ببخشد و هم می‌تواند نمایش شریف را به قهقرا ببرد، من در این عرصه هم کنسرت نمایش‌های بی‌معنا و محتوا دید‌ه‌ام و هم آثاری که به زیبایی موسیقی و ترانه را در دل نمایش گنجانده‌اند و به ژانری بینارشته‌ای تبدیل شده‌اند اما اگر جانب انصاف را نگه داریم آنچه امروز در اغلب نمایش‌ها به عنوان موسیقی و ترانه می‌بینیم بیشتر نقش دورچین و تزئینات سفره دارند تا تلفیق هنری موسیقی و نمایش.

***موسیقی به عنوان یک عنصر کاملا مستقل چقدر در القای بار دراماتیک یک اثر نمایشی به مخاطبان و ارتباط با آنها اهمیت دارد؟ و در چه صورتی می‌تواند عضو غیرقابل تفکیک از نمایش باشد؟
-اگر منظور شما از موسیقی در نمایش موسیقی با کلام یا همان ترانه است باید بگویم برای من انتظارات را چند برابر می‌کند، یعنی وقتی ترانه را به نمایش اضافه می‌کنید اگر همه چیز درست پیش رفته باشد و انتخاب افراد و آثار بر اساس شایستگی‌شان و نه لزوما شهرت‌شان باشد با اثری رو به رو خواهید شد که هم ادبیات غنی‌تری دارد و هم اجرای تاثیرگذارتر و رنگین‌تری به لحاظ ژانر.

در واقع شما شعر یا ترانه‌ای را به متن افزود‌ه‌اید که اگر درست سروده، ساخته و اجرا شده باشد اثر را دراماتیک‌تر و قصه‌گوتر می‌کند. در این میان شناخت صحیح از ظرفیت‌های قصه‌گویی و دراماتیک ترانه و موسیقی و نه صرفا استفاده از اسامی شناخته شده در موسیقی راه را برای همراهی نمایش و موسیقی به شکلی فرهیخته و سنجیده هموارتر می‌کند و چه بسا به گسترش دایره مخاطبان این دو ژانر بیانجامد.

***سخن پایانی…
-آنچه اصولا ساحت هنر را در سرزمین ما تهدید می‌کند پوپولیسم است و از سوی دیگر سرگرمی‌سازی هم کم هنری نیست اما اگر در این بین اثری یا گروهی دغدغه‌ای عمیق‌تر از سرگرمی دارد، یافتیم و شناختیم وظیفه‌مان حمایت است و تشویق. دریغ است که شعله کم‌سوی نمایش غیر تجاری در میان هیاهوی سلبریتی پسندها به فراموشی و خاموشی سپرده شود.