به گزارش صبا، بهمن عبدالهی روزنامه‌نگار‌ قدیمی نوشت: آن اوایل کارم، یکی از فامیل‌‌ها که معلوم نبود چه قصد شومی داشت!! پیشنهاد مدیریت یک کارگاه تولیدی را داد، اما من که خبرنگار یک هفته‌نامه بودم سرم را بالا گرفتم و با تاکید بخصوصی گفتم: عاشق کارم هستم.
در آن لحظه خاص آن فامیل گرامی در حالی که خشکش زده بود گفت: این کاری که من پیشنهاد می‌دهم، جدا از درآمد، خودرو و اتاقی که در اختیارت می‌گذارند، آینده دارد.
روی درآمد و آینده هم مثل بازیگران تئاتری طوری آکسون گذاری کرد که عمق و مفهوم کلماتش معلوم شود. اما خب من جوان بودم و جاهل! و بدین سان راه خبرنگاری، نویسندگی، روزنامه نگاری، منتقدی سینما، صاحب قلم بودن یا هر عنوانی که شما نام‌گذاری می کنید را ادامه دادم!

اما بعد از ۲۶ سال کار حرفه‌ای در یکی از بهترین و معتبرترین روزنامه‌های مملکت و چند سالی در هفته‌نامه و ماهنامه و گاهنامه‌های متعدد، از دو سال پیش که بازنشسته شده‌ام، به یک نتیجه مایوس کننده رسیده‌ام. از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان، باید اعتراف کنم؛ احساس می‌کنم کلاً اتوبوس را اشتباهی سوار شدم!
نمی‌خواهم بذر یأس بپاشم یا عزیزانی که عاشقانه در این وادی زحمت می کشند را نا امید کنم. اما واقعیت را باید گفت، گر چه تلخ باشد.
در حرفه روزنامه‌نگاری که در حکم کارگزینی به عنوان کارشناس ارشد خبرنگاری از ما نام برده و در فیش حقوقی بسان کارگر بیمه‌ای تامین اجتماعی نگاه می.شود، ناچاریم در دوران مثلا طلایی بازنشستگی با ده پانزده میلیون تومان مستمری امورات‌مان را بگذرانیم و این معضل کوچکی نیست. در حالی که بسیاری از صاحبان مشاغل، از تکنسین برق گرفته تا حسابداری و… تازه زمان برداشت محصول از سال‌ها مداومت و مرارت‌شان در بازنشستگی فرا می‌رسد. نمی‌خواهم با درآمد میلیاردی یک فوتبالیست یا بازیگر و خواننده مقایسه کنم که در ذات خودش مقایسه بی‌موردی است، اما یک روزنامه‌نگار کجا می‌تواند کار بهتری پیدا کند تا چند صباح آخر عمر را بی‌تشویش ادامه دهد؟ تازه این وضعیت چون منی است که حکم استخدام داشتم و نه قرارداد (که تنم هر سال از تعدیل نیرو بلرزد).
به این موارد اشاره کردم که بگویم گذشته از نبود رسانه‌های مستقل، آزادی در بیان، کم اهمیت دانستن حرفه‌ای تحت عنوان «خبرنگار» و مواردی که حتما دوستان دیگر به آنها پرداخته و قلمفرسایی کرده‌اند؛ «امنیت شغلی» و داشتن «آینده مطمئن»، مهمترین چالش یک روزنامه نگار است. کاش می‌شد در این زمانه اساسا هیچ شهروندی ناچار نبود در دوران بازنشستگی هم به دنبال شندرغاز درآمد برای پر کردن چاله‌های زندگی‌اش باشد.
نشر اول: روزنامه صبا