النا امیدی در گفت‌وگو با خبرنگار تئاتر صبا درباره چالش‌های تولید نمایش «اتاق ورنیکا» که چندی پیش در مجموعه تئاتر شهر و خانه هنر دیوار روی صحنه رفت، به بیان نکاتی پرداخت.
امیدی درباره دغدغه شکل‌گیری این اثر توضیح داد: از دوران دانشجویی علاقه بسیاری به نمایشنامه «اتاق ورونیکا» داشتم و بارها آن را مرور کرده‌ام. در واقع در این سال‌ها همه کاراکترهای آن را تحلیل و زیرمتن بخش‌های مختلف این نمایشنامه را درآورده‌ام. همیشه آرزو داشتم که این اثر را روی صحنه ببرم. دلم می‌خواست اگر روزی به جایی رسیدم که حس کردم از نظر ذهنی آمادگی و پتانسیل این را دارم که کارگردانی را شروع کنم، «اتاق ورونیکا» اولین تجربه جدی‌ام باشد. گرچه می‌دانستم این اثر یک شاهکار تمام عیار است و کارگردانی آن کاری دشوار است.
او همچنین درباره بازخوردهایی که در طول اجرای این اثر از مخاطبان داشت، بیان کرد: مخاطب این نمایش رده سنی بزرگسالان، مخصوصا دانشجویان هنری بود. به هر حال امکان ندارد که شما تئاتری باشید و این متن را نخوانده باشید. خیلی از بچه‌های هنر این متن را خوانده‌اند و علاقه خاصی نسبت به آن دارند. در واقع وقتی بعد از آقای ثروتی که این اثر را روی صحنه برده، کاری از آن به اجرا برسد، دانشجویان هنر مشتاق این هستند که ببینند کار با چه ویژگی‌ها و بازیگرانی روی صحنه رفته است. برای ما نیز به همین صورت جلو رفت و خیلی از دانشجویان و استادان حوزه هنر و فعالین در حوزه تئاتر به تماشای کار آمدند و شکر خدا مورد قبول آنها قرار گرفت. همین موضوع برایم بسیار آرامش‌بخش بود. البته قطعا کار نقص‌هایی هم دارد اما در مجموع بازخوردها رضایت‌بخش بود.
امیدی همچنین درباره روند تولید این نمایش و چالش‌های اجرایی کردن نمایشنامه «اتاق ورونیکا» گفت: تقریبا از زمانی که مطمئن شدم قرار است این متن را کارگردانی کنم، طبیعتا مانند هر کارگردان دیگری قبل از شروع هر تمرینی، پیگیر کارهای سالن برای اجرا شدم. شخصا مخالف رویه گروه‌هایی هستم که شش ماه تمرین می‌کنند و بعد تازه به دنبال سالن می‌روند. بنابراین برای اجرا در سالن خصوصی اقدام کردیم اما باتوجه به اینکه پیش از این برای سالن‌های مختلف دولتی هم اقدام کرده بودیم، ناگهان از تئاترشهر تماس گرفتند و گفتند که یک اجرای لغو شده و شما می‌توانید، کار خود را برسانید. با اینکه زمان کمی داشتیم، کار را رساندیم. زیرا یکی از آرزوهایم اجرا در تئاترشهر بود. بنابراین اولین چالش ما سالن بود. بعد از آن کار را جلو بردیم و در نهایت به اجرا رسیدیم.
این کارگردان تئاتر همچنین درباره تعامل با طراحان نمایش «اتاق ورونیکا» توضیح داد: در اجرایی که اردیبهشت ماه در کارگاه نمایش تئاتر شهر داشتیم؛ به دلیل شرایط و ویژگی سالن اجرا، دکور خاصی نداشتیم و با تعدادی آکسسوآر که خودم آنها را انتخاب کرده بودم، اجرا را روی صحنه بردیم. اما برای اجرایی که در خانه هنر دیوار داشتیم، برای طراحی صحنه با حسین کاظمی صحبت کردم که بسیار در کار خود حرفه‌ای است. ما با هم در یک دانشگاه بودیم و دوستی بینمان بود. بنابراین در تعامل با یکدیگر به صحنه نهایی رسیدیم که شخصا از آن بازخوردهای خوبی گرفتم. برای طراحی گریم دو اجرا نیز با بابک معماریان کار کردیم. باتوجه به اینکه چند شخصیت داستان با دو چهره ظاهر می‌شوند، گریم در این اجرا اهمیت بیشتری داشت و شکر خدا با تعاملی که باهم داشتیم توانستیم اتفاق خوبی را رقم بزنیم. طراحی لباس این کار نیز برعهده خودم بود.
او درباره شریط دو قطبی حاکم در تئاتر و نظر بخشی از اهالی هنر نمایش که معتقد هستند در شرایط کنونی نباید اجرا رفت، به صبا گفت: باور دارم که خیلی‌ها منتظر هستند که دیگر تئاتری در این مملکت نباشد و مردم از جامعه هنری استقبال نکنند.  البته موضوع اصلی این بوده که به هر قیمتی کار کردن هم درست نیست. اما در عین حال ما در این مدت شاهد اجرای نمایش‌هایی بودیم که مورد استقبال بسیار خوب مخاطبان قرار گرفتند. این موضوع نشان می‌دهد که آثار به صحنه رفته کارکرد خود را داشته است. ولی گاهی پیش می‌آید که از ۱۰۰ مخاطب یک اجرا، ۸۵ نفر از آن ناراضی هستند. شخصا به هر قیمتی کار کردن و رزومه جمع کردن را درست نمی‌دانم. زیرا لکه سیاهی روی کارنامه همه عوامل آن اجرا و از جمله کارگردان است. اما وقتی شما توانایی انجام کاری را دارید که می‌تواند حداقل کمی مخاطبان را به فکر بیاندازد، نمایش ارزش پیدا می‌کند.
امیدی ادامه داد: کار کردن برای ما همان حس زنده بودن است. زیرا انگار در حال قدم برداشتن برای چیزی هستیم که به آن علاقمندیم. در عین حال مخاطبان را نیز در این حس با خود شریک می‌کنیم. فکر می‌کنم این اتفاق مقدسی است که باید قدر آن را دانست و به بهترین شکل انجامش داد.