به گزارش خبرنگار سینما صبا ، صدا، دوربین، حرکت؛ طنین این کلمات به شور عاشقانه و اشتیاق نوجوانانه، صدای ساز  امید است به چاشنی فرار از تمامی کلیشه‌ها، فارغ از هر ایده و قصه و قابی. ایده‌هایی که حضور را بهانه می‌شوند، قصه‌ها را نقش می‌بندند و قاب‌ها را یکی پس از دیگری به هم می‌رسانند؛ و این اگر همه یک رویداد نوجوانانه نباشد، به حتم مهم‌ترین بخش آن هست تا آینده‌سازان این مرز پر گهر را در مسیر پیشرفتِ سواد هنری و ارتقایِ صواب  فرهنگی قرار دهد.

آنچنان که پیداست، سخن از المپیاد فیلم‌سازی‌ست، المپیادی که با محوریت نوجوانان و همراهی مربیان، فراگیری سینما و متعلقاتش در آن مشق می‌شود، البته که به حد وسع و بضاعت وقت.
المپیاد فیلم‌سازی نوجوانان ایران به میزبانی نصف جهان، در خانه آجری مشروطیت و حیات‌های تودرتوی آن هشتمین فصل از فصول خود را پشت سر گذاشت تا در اتاقک‌های کوچکی که هر یک به وسعت سطری از تاریخ بود، رسته‌هایی از درخت تنومند هنر هفتم به‌واسطه مربیان سینماگری که بیش از هنر، عشق و بیش از سینما، صبر تدریس می‌کردند را به قفا بسپارد.

حرکت هر یک از گروه‌ها به سویی از شهر، آغاز برنامه‌ها در صبح روز دوم بود تا بعد از الک‌کردن و بسط ایده‌های چندخطی به فیلمنامه‌های کوتاه، کلمه به کلمه، دیالوگ به دیالوگ و قاب به قاب رسم‌شده را مقابل دوربین ببرند. حساسیت نوجوانان، نظارت مربیان، فراهم‌کردن اکسسوری و آماده‌سازی لوکیشن، کار تدوین ۶ فیلم کوتاه گروه‌ها را به روز آخر کشاند تا بعد از مشق شبانه‌روزی و کوشش مشتاقانه، اکران آثار برای هیئت داوران به نیمه‌شب بیست‌وهشتم تا سحرگاه بیست‌ونهم کشانده شود.

بچه، نایاب، فقط آقاجون، گریز، بلاگر و بی‌همتای استوار اسامی فیلم‌هایی به ترتیب از گروه محمد حمزه‌ای، مریم بحرالعلومی، لیلی عاج، مهدی خرمیان، زیور حجتی و مرتضی‌علی عباس‌میرزایی بودند که به دنبال هم برای هیئت داوران و مدیر المپیاد به نمایش درآمدند که یکی از اتفاقات مطلوب نمایش فیلم‌ها در پسِ هر اکران، جلسه پیچینگ نوجوانان گروه‌ها به همراه پرسش و پاسخ داوران بود تا عیار ایشان، افزون‌بر  تحریر ایده و ساخت فیلم، از منظر تئوری نیز سنجیده شود.

حالا و به‌دنبال گذر از فصل هشتم، المپیاد فیلم‌سازی نوجوانان ایران بیش از هر زمان دیگری سودای بین‌المللی شدن را در سر می‌پروراند، رویدادی که علاوه‌بر نیاز به تعریف برگزاری در شکل متفاوت‌تری نظیر مرحله‌ای، کوچه به کوچه، پلان به پلان و سال به سال به بلوغ دوران نوجوانی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود.

المپیاد فیلم‌سازی نوجوانان نه فقط آموزش پرده‌هایی از هنر هفتم که ثبت پلان‌های تنیده در شوق، بغض و لبخند است تا بارقه‌هایی از نور امید از دریچه کوچک دوربین و نگاه بزرگ سالکان نوعارض سینما را پویا و در مسیر تعالی قرار دهد. هر چه هست، انتظار از المپیاد فیلم‌سازی، جز پژواک صدای نام نوجوانان مستعد و کوشنده آن در سالیان نه چندان دور پیش روی سینمای ایران نیست.