به گزارش صبا، شنبه شب سالن حافظ سینما ساحل اصفهان میزبان خبرنگاران نوجوان سی‌وششمین جشنواره فیلم کـودک و نوجوان بـا حـضـور مـریـم مـدرس‌مـطـلـق، کــارگــردان و محمدرضا شیخ‌بهایی و علی‌اکبر شفیعی، تهیه‌کنندگان فیلم «مافیای شجاعان» بـود. در این نشست، کارگردان اثر در پاسخ به این پرسش که چرا ژانر وحشت را انتخاب کـرده است،گفت: بـرای من سـؤال بود که چرا در حوزه نوجوان فیلمی در ژانر وحشت تولید نمی‌کنیم. ژانر وحشت یکی از ژانرهایی است که نوجوانان به آن نیاز دارند؛ اما در کشورمان در این حوزه فقیریم.
دلایـل مختلفی دارد که در این خصوص کار نمی‌شود. بچه‌ها امروزه فیلم‌های خـارجـی بـا کیفیت‌های خوب می‌بینند و ا گر بخواهیم فیلمی در ژانر وحشت بسازیم، با این فیلم‌ها باید وارد رقابت تنگاتنگ شویم.
در ادامه، علی‌اکبر شفیعی تهیه‌کننده «مافیای شجاعان» اظهار کرد: اصطلاح شهرستانی‌بودن کار که مختص پایتخت است، سال‌های سال است روی سینما سـایـه انـداخـتـه اســت و بچه‌های دیگر شهرها به واسطه ایـن دسته‌بندی جرئت تولید ندارند؛ البته تولید فرازوفرود
زیـادی برایشان دارد؛ کمااینکه «مافیای شجاعان» با سرمایه شخصی ساخته‌شده و هـیـچ حمایتی نـداشـتـه اســت. امیدواریم این تابو شکسته شود و تولیدات سینماگران خارج از تهران افزایش یـابـد؛ کمااینکه حـــوزه کـــودک و نـوجـوان مدتهاست در سیستم سینمای کشور ما مغفول مانده و االن شبکههای نمایش خانگی بهتازگی وارد این حوزه شدهاند و صداوسیما و ارشاد در این خصوص عقب مانده‌اند.
محمدرضا شیخ‌بهایی، دیگر تهیه‌کننده فیلم بیان کرد: کشور ما به مناطق مختلفی بـا فـرهـنگ‌هـای متنوع تقسیم می‌شود و در آن مناطق فیلم‌هایی تولید شده اســت؛ همچون «قـصـه‌هـای مجید» که در اصـفـهـان تـولـیـد شـــده، امــا مـربـوط به سـال‌هـا پـیـش اســـت. آیــا مـطـابـق بـا ایـن نسبت و گستره فرهنگی تقسیم منابع شــده و بــه هـمـه ایــن مـنـاطـق، بــه انــدازه ظرفیتش نگاه شـده اسـت یـا اینکه نگاه روی مجموعه و شهر خاصی متمرکز بوده اسـت؟ ایـن نامتناسب بودن توزیع منابع باعث میشود در جشنواره کـودک، فقط یک فیلم از اصفهان اکــران شـود؛ آن هم بـا بـودجـه شخصی و شـایـد غیر از آن اثر دیگری نباشد.
شیخ‌بهایی تصریح کـــرد: مسئله بعدی ایـن اسـت کـه کـار تولید آنقــدر در دیگر مــرا کــز ســخـت شـده است کــه مــراکــز اسـتـان‌هـا مـشـتـاق بـه بــرگــزاری جـشـنـواره هستند؛ همچون جشنواره کـودک که سر برگزاری‌اش میان شهرها بحث است. این نشان می‌دهد که استان‌ها به‌جای تولید، به‌دنبال بـرگـزاری جشنواره هستند. این به دلیل تمرکز زیاد تولید در مجموعه‌ها و شهرهای خاص است. برای تغییر این وضعیت فقط باید کار و تلاش کرد. هرچه بیشتر در شهرها کار شود و تقسیم فرهنگی عـادلانـه‌تـری صـــورت گـیـرد، بـاعـث پیشرفت فرهنگ کشورمان می‌شود.
در ادامـه، خبرنگاران نوجوان سؤال‌هایشان را از عوامل «مافیای شجاعان» پرسیدند.

مریم مدرس‌مطلق کارگردان اثر درباره نامشخص بودن حضور پدر کاراکتر اصلی فیلم در قصه گفت: به‌دلیل زمان محدود جشنواره برای اکران، مجبور به حذف بخشی از فیلم شدیم؛ همچنین این داستان قرار بود ادامـه داستان دیگری با شخصیت کـودک و کودکی ارمیا باشد؛ اما متأسفانه آن فیلم تولید نشد. این موضوع در آن قسمت مشخص می‌شد.

او در پاسخ به پرسش دیگری گفت: وقتی فیلمی را بـرای رساندن پیام می‌سازیم، تبدیل به فیلمی شعاری می‌شود و داستان خوبی از آب درنـمـیآیـد؛ بـاایـن حـال، پیام‌هایی در دل داستان پنهان شده‌اند؛ برای مثال، در فیلم با شخصیتی مواجه شدید که شجاع است و وقتی قول می‌دهد، پای آن می‌ایستد. همراهی با چنین شخصیتی مانند داشتن یک دوست خوب است و همه از اثرگذاری دوست آگاه هستید؛ امـا منظورمان ایـن نبوده که به شما بگوییم به قول‌هایتان عمل کنید!

مــدرس درباره تناسب فیلم با ژانر وحشت تصریح کرد: ایـن پرسشی اسـت که قبل از ساختن فیلم به آن فکر کــردم. فیلم وحشت بــرای نـوجـوان نکته‌هایی دارد کـه بـایـد بـه آن تـوجـه کـــرد؛ آنهـــم ایــن اســت که المان‌های وحشت باید در سطحی کنترل‌شده باشد. ما قسمت‌هایی را با طنز ترکیب کردیم تا زهر وحشت را خنثی کند؛ ضمن اینکه نمی‌خواستیم لذت از وحشت را از مخاطب بگیریم و معتقدیم در استفاده از ژانر وحشت زیاده‌روی نکردیم؛ زیرا ما فیلمسازان در برابر مخاطبان‌مان مسئول هستیم.

شفیعی نیز در این بخش گفت: با چالش‌های بسیاری در تولید مواجه شدیم. روال تولید چنین اثـری بـدون حضور بچه‌ها ۱۰ تا ۱۵ روز است؛ اما ما به‌دلیل اقتضاهای سنی نوجوانان بیش از یک ماه درگیر این پروژه بودیم؛ زیرا مدیریت‌شان بسیار سخت بـود و ا گـر بازیگران‌مان دختر بـودنـد، شاید مدیریت‌شان راحـت‌تـر بــود؛ همچنین، در دورهای کـار تولید شـد که کـرونـا همه را زمین‌گیر کــرده بـود و مجبور بـودیـم بچه‌ها از صبح تا زمـان پایان کار نزد ما بمانند و از خانواده‌شان دور باشند.