به گزارش صبا، نگین حاجی‌کاظمی کارشناسی سینما دانشگاه هنر در یادداشتی بر فیلم «بهش می‌گن منمنداس» ساخته محمد معتمد، دانشگاه هنر تهران، نوشت:

فم‌فتال یکی از کهن‌الگوی‌های مهم در ساحت هنر است که در تاریخ سینما هم به کرات به عنوان یک تیپ شخصیتی به نمایش درآمده است؛ غالبا این تیپ شخصیتی در قامت زنی بازنمایی می‌شود که با تکیه بر اغواگری در پی فریب دادن مرد برای رسیدن به اهداف خویش است. همچنین فم‌فتال در سینمای پیش از انقلاب، در حکم شخصیتی که همواره تهدیدی برای نظم اجتماعی بوده است هم نقش قابل توجهی داشته است.
فیلم «بهش می‌گن منمنداس» محمد معتمد، در ابتدا با ظواهری جدی و جنایی به تصویر در می‌آید اما رفته رفته، کیفیتی کمیک و طنازانه به خود می‌گیرد که این شاخصه از صحبت‌های راننده شروع شده و در انتها با شمایل ساده لوحانه پسر تکمیل می‌شود. همچنین مهمترین مؤلفه‌ای که موجب شکست تصور پیشین ما از یک فیلم جنایی با فم‌فتالی مهلک می‌شود، همین رویکرد کمیک است که در تمام فیلم گسترانیده شده است؛ در واقع پس از رویارویی دوباره پسر و زن دیگر، آن موجود خطرناک به نظر نمی‌آید یا به عبارتی آن موقعیت مخوف قبلی، بدل به وضعیتی کمیک و به طبع آن اطمینان‌بخش شده است. اوج این حالت را هم می‌توان در مکالمه‌های لب ساحل آن دو نفر نظاره کرد، که از قضا شباهت بامزه‌ای هم به دیالوگ آخر فیلم «بعضی‌ها داغشو دوست دارن» بیلی وایلدر دارد‌.
معتمد با دستاویز قراردادن فرهنگ فولکلور و اساطیر، در پی تولید یک اثر داستان‌گو است. اثری که به جای خود تعلیق می‌آفریند، طنازی می‌کند و بعضا حتی می‌ترساند؛ اثری که همراه با کهن‌الگوی فم‌فتالی صمیمیت ایجاد کرده و پسر که سمپاتی را برمی‌انگیزد روایت را دنبال‌کردنی
و دیدنی کرده است.
نشراول: بولتن بیستمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه دانشجویی نهال