به گزارش خبرنگار سینما صبا، فیلم کوتاه «نومان» به کارگردانی «زهره زمانی» که در چهل و یکمین جشنواره فیلم کوتاه تهران به اکران درآمده است؛ از جهات و ابعاد متفاوتی قابل بررسی و بحث است؛

در ابتدا ما با ایده‌ای متفاوت طرف هستیم، قصه‌ دروازه بان قدیمی به نام «نومان چاکر» که پس از مرگ دخترش به کنج عزلت افتاده است و از جامعه در حذر مانده و به کلبه‌ای دور از هیاهو شهر پناه پرده است.

در این فیلم با روایت خطی طرف هستیم که شاید بهتر باشد بگوییم که خطی شده،زیرا نمی‌توانیم ساختار روایی را در دسته‌ی شاه پیرنگ کلاسیک قرار دهیم، اما فیلم با روایتی ساده اما گیرا در تلاش است که با فیلنامه‌ای روان و کم دیالوگ و تصویری تنهایی مردی را نشان دهد که با روانی آسیب دیده سر می‌کند،از هرچیزی مهم‌تر در خصوص فیلمنامه این است که به جای مخاطب قضاوت نمی‌کند و حتی مخاطب را هم در جایگاه قاضی قرار نمی‎‌دهد، در واقع فیلم تنها هر آنچه را که هست، نشان می‌دهد و تنها راوی برشی از زندگی کاراکتر اصلی قصه است و این عدم جناح گیری شاید نکته‌ای باشد که جای خالی آن بسیار در فیلم های کوتاه جشنواره حس می‌شود و می‌توان گفت که «نومان» تقریبا از باتلاق اصلی این روزهای سینمای کوتاه و حتی بلند در امان مانده است و این باتلاق یعنی فیلمنامه؛که نومان کوشیده است با سادگی و پرهیز از نگاه روشنفکری عوام گریز تنها قصه گو باشد و از لحظه به لحظه فیلم استفاده کند تا سرانجام اتمسفر و قصه ای خلق کند؛ نکته‌ مورد توجه بعدی شخصیت محور بودن فیلمنامه است که در فیلم کوتاه و زمان اندک در دسترس،ساخت شخصیتی منسجم و قابل باور امری بسیار سخت و پیچیده است اما می‌توان با جسارت گفت که این فیلم از این حیث نیز موفق بوده است و پس از شخصیت اصلی انتخاب و گزینش کاتالیزور های صحیح که جریان سوختن را برای پختگی داستان مهیا می‌کنند نیز شایسته تقدیر است.

در کارگردانی زمانی در خط فیلمنامه قدم برداشته است و سعی کرده است که دوربین و فیلمنامه در موازات هم جلو بروند و هیچ یک بر دیگری پیشی نگیرد و این همان موضوعیست که توسط فیلمسازان کوتاه در اغلب اوقات نادیده گرفته می‌شود و دوربین در خط فیلمنامه نیست یا جلوتر از فیلمنامه و یا عقب تر است و این همان چیزی است که اتصال مخاطب با حرف و مضمون روایت را دچار اختلال می‌کند و امری آسیب‌زا است.

پس از فیلمنامه و کارگردانی به موضوع بازیگری در نومان می‌رسیم که با بازی دقیق و ادغام صحیح تکنیک و حس توسط «نومان چاکر» طرف هستیم، نگاه‌های عمیق، درک درست از سطوح میزانسینک،تداوم راکورد حسی و همه و همه سبب شده است که با کاراکتری جذاب و گیرا طرف باشیم و از کاراکتر های مقوایی و سطحی دور بمانیم و بتوانیم با وی همراه شویم و این از تسلط نومان به روی نقش و فیلمنامه حاصل شده است که این چنین قالب نقش در اندازه قامت او کاملا اندازه و فیکس است.

در کل «نومان» را در جشنواره باید دید،تا درک درستی از فیلمنامه‌ی کوتاه شخصیت محور داشته باشیم تا بیشتر دریابیم که هرچه حرف ساده‌تر باشد بر دل بیشتر نشیند و انگار که فیلم در تلاش است حرف قدیمی را دوباره معنا بخشد که هنر برای پیچیده کردن مفاهیم ساده نیست بلکه برای ساده کردن مفاهیم پیچیده است.

علی حیدری