پگاه زارعی/ صبا؛ محمد نظری مجری برنامه «به خانه برمی‌گردیم» درباره تغییرات جدید در این برنامه قدیمی تلویزیون گفت: با توجه به اینکه در طول سال‌های اخیر به دلیل بروز و ظهور رسانه‌های مجازی دیگر مقداری رغبت به تلویزیون کمتر شده و مخاطبان بیشتری به سمت شبکه نمایش خانگی یا شبکه‌های اجتماعی رفته‌اند؛ در فصل جدید برنامه «به خانه برمی‌گردیم» با نگاه اینکه شاید بتوانند مخاطبین بیشتری را نسبت به این برنامه جذب کنند؛ بنا شد تا این برنامه با دو تهیه کننده پیش برود. به نظر من این تصمیم، خیلی معقول نیست چرا که یک برنامه باید با یک دست فرمان و فرمت ویژه خودش به مخاطب ارائه شود.

او افزود: نمی‌شود که در یک برنامه دو تهیه کننده با دو دیدگاه مختلف برنامه را پیش ببرند. البته ممکن است که برنامه‌ای پنج تهیه کننده هم داشته باشد ولی این تهیه کنندگان در قالب تهیه کنندگان معین، یک هدف ثابتی را اجرایی می‌کنند. سیمای شبکه یک، برنامه‌ای به اسم «سلام صبح بخیر» روانه آنتن می‌کرد که سه تهیه‌کننده داشت، اما همه این تهیه‌کنندگان این برنامه‌، معین بودند یعنی تعیین می‌شدند و همچنین برایشان تعیین می‌شد که برنامه با چه قالبی روی آنتن برود.

این مجری تلویزیون بیان اینکه رسانه ملی سه مجری رسمی بعد از انقلاب داشت که اولین آن من بودم و مرتضی حیدری و محمدرضا حسینیان نیز از دیگر مجریان آن دوران بودند که استخدام شدند و بعد ما کد شغلی مجری رسانه در تلویزیون راه اندازی شد و دوستان دیگری در قالب مجریان پیمانی استخدام شدند، گفت: به عنوان یک جز کوچک از یک بدنه بزرگ، یک حرفی را می‌زنم که حرف نامربوطی هم نیست. ما در تلویزیون جمهوری اسلامی ایران کار می‌کنیم و به خط قرمزهای موجود قائل هستیم؛ این خط قرمزها در مجموعه تلویزیون تعریف شده و به قول معروف تبدیل به قانون نانوشته شده است و من که ۲۸ سال روی آنتن زنده اجرا کرده‌ام؛ به خوبی این قوانین را می‌دانم و حتی آن‌ها را در زندگی شخصی‌ام‌ رعایت می‌کنم چرا که تلویزیون برای من مهم است و اگر برایم مهم نبود طبیعتاً از این فضا خارج می‌شدم و در فضای دیگری کار می کردم.

او درباره تکراری بودن و یکنواخت شدن برنامه‌های گفت‌وگو محور یا خانواده‌محور اذعان کرد: طبیعتاً برنامه‌هایی را که در رسانه ملی پخش می‌شود، نمی توانید با برنامه‌هایی که در شبکه‌های ماهواره‌ای پخش می‌شود، مقایسه کنید! وقتی که ما در مورد یک برنامه با قدمت ۲۵ سال صحبت می‌کنیم باید بدانیم که این برنامه‌ها در گذر زمان به ثباتی می‌رسند که این ثبات برای بیننده قابل قبول است و مخاطبان این را درک می‌کنند که ثبات همراه با یکنواختی خواهد بود.

نظری ادامه داد: شما نمی‌توانی به ترکیب برنامه دست بزنی و آن را تغییر دهی تا مخاطب را پای تلویزیون بنشانی؛ بلکه باید از المان‌های مختلفی استفاده کنی که ما به دلیل خط قرمز‌هایی که داریم، نسبت به شبکه های خارجی و نسبت به شبکه‌های ترک ماهواره‌ای، خط قرمزهایمان تعریف شده است؛ پس خیلی نمی‌توانیم از المان‌هایی که آن‌ها برای جذب مخاطب بهره می‌برند، استفاده کنیم اما در همین محدودیت می‌توانیم از فاکتورهایی مثل رنگ و لعاب و دکور استفاده بکنیم که مخاطب پای گیرنده بنشیند و برنامه را ببیند.

او خاطرنشان کرد: اگر شما ترکیب برنامه‌ای مثل «سیمای خانواده» را تغییر دهید مانند آن چیزی که الان از شبکه یک سیما درحال پخش شدن است، متوجه می‌شوید که  «سیمای خانواده » دیگر آن برنامه ۲۰ سال پیش نیست! حتی دیگر مخاطبش هم مانند گذشته نیست؛ اصلا گویی یک برنامه دیگر است و با «سیمای خانواده»‌ای که برند بود و افرادی چون  زمانی مهر و فاطمه بیدمشکی آن را اجرا می‌کردند، خیلی تفاوت دارد چرا که در آن زمان افراد برند این برنامه را مدیریت و اجرا می‌کردند. وقتی دست به ترکیب یک برنامه میزنی آن را از حالت برند خارج می‌کنی و پس این سوال شما که چرا برنامه دچار یکنواختی شده از نگاه من برنامه ساز به عنوان یک جز، زیاد سوال معقولی نیست. نفس کشیدن در زندگی هم یک حالت یکنواختی است ولی اگر یک لحظه نفس نکشید، زندگی بر شما تمام می‌شود.

نظری ضمن اشاره به اینکه برنامه‌هایی نظیر «صبحانه ایرانی»، «سلام صبح بخیر»، «به خانه برمی‌گردیم»، «نود»، «ورزش و مردم» و … برنامه‌های استخوان‌دار تلویزیون بودند و گرچه محتوای مختلفی داشتند، اما همواره قالب‌شان ثابت بوده است، عنوان کرد: به طور مثال هیچ وقت نمی‌گفتند برای اینکه مخاطب «به خانه برمی‌گردیم» بیشتر شود بخش پزشکی آن را حذف کنید! مخاطب این قالب ثابت را پسندیده است و وقتی دست به ترکیبش می‌زنیم، مخاطب اعتراض می‌کند! باید با وجود همین محدودیت‌ها در رنگ دکور، مبل، لباس مجری، حتی رنگ کت شلوار و… تغییر ایجاد کنی چون این موارد مخاطب را هنوز نگه می‌دارد و او را با انگیزه می‌کند، اما این فاز نمایشی که راه انداختند و مجریان را وادار کردند که شلوار و کتونی بپوشند، از لحاظ بصری جالب نیست.

او درباره جوان‌پسند نبودن این گونه برنامه‌ها گفت: به نظر می‌آید که دوستان تمام تلاش خود را می‌کند تا از نظر محتوایی بتوانند طیف وسیع تری از مخاطب، از جمله جوان ها را پای گیرنده بنشانند، اما طبیعتا این کار نیاز به یک اتاق فکر دارد و من به عنوان یک نفر نمی‌توانم برای یک برنامه تصمیم گیرنده باشم. امیدوارم که «به خانه برمی‌گردیم» در فصل جدیدش اتاق فکری با کارشناسان خبره داشته باشد تا تصمیماتی که گرفته می‌شود، زودتر عملیاتی بشود و بتونه ایده های جدید از حیث محتوای وزین برای برای جذب مخاطب داشته باشد.

این مجری ادامه داد: مخاطب با برنامه هایی که بیش از ۱۰ سال می‌بیند یک ارتباط ثابت و همذات پنداری ثابتی برقرار می‌کند و کوچکترین تغییری در فرمت برنامه ذهن مخاطب را پریشان می‌کند و اصلا ممکن است در همین شرایط نابسامان رسانه‌ای که رسانه‌های همسو خیلی تلاش می‌کنند مخاطب را به سمت خودشان ببرند و همین تعداد مخاطب اندک مان را هم از دست بدیم؛ پس چنین کاری معقول نیست.

نظری اذعان داشت: نمی‌گویم نا امیدم، نه! اتفاقا خیلی هم امیدوارم، فقط می‌گویم برنامه‌هایی با این قدمت دیگر جای آزمون و خطا نیست. این برنامه دوباره می‌تواند به فرمت اصلی خودش یا حداقل به ۱۰ سال گذشته خود برگردد آن هم با همان طیف مخاطبی که قبلا داشت. فقط با تولید محتوای درست می‌توانیم این کار را انجام دهیم! این جمله وزین را همیشه می‌گویم، صد بار دیگر هم تکرار می‌کنم: برنامه تلویزیونی، جنگ پارک شهر تهران نیست که ما هر چیزی را در آن بگنجانیم.

او در پایان خاطرنشان کرد: زمانی شبکه ایران کالا بود و برای اینکه بتواند به هرگونه که شده مخاطب جذب بکنند، هر چیزی را روی آنتن می‌گفتند چرا که باورشان این بود که مخاطب به هر طنزی می‌خندد و اینگونه همه برنامه‌ها را دنبال می‌کند. امیدوارم که در رسانه ملی، تغییراتی ایجاد شود و هرگز دچار ویرانی نشود چرا که همه ما دلمان برای تلویزیون می‌تپد.