روزنامه صبا/پگاه زارعی – مهدیه سادات محور کارگردان و تهیه‌کننده مستند «چاو» درباره دغدغه خود در پیگیری سوژه این اثر اذعان کرد: همیشه طی این ده سال در حوزه فیلمسازی درباره زنان، دغدغه‌ام این بود که حس و حال مادرانه را در موقعیت‌های مختلف به تصویر بکشم؛ یکی از سوژه‌هایی که همیشه تصور می‌کردم، یک مادر باردار نابینا بود که او چگونه می‌تواند ۹ ماه برای دیدن لحظه تولد بچه‌‌اش انتطار بکشد.

او افزود: بسیار گشتم و ارتباطات مختلفی با دوستانی که چنین معلولیت‌هایی داشتند، گرفتم و از آن‌ها خواستم که اگر در اطرافیانشان کسی نابینا است که باردار باشد به من معرفی کنند؛ یک خانم نابینا معرفی شد و فرزند هم بواسطه اینکه پدر نابینای کامل بود، نابینا به دنیا آمده بود ولی به عنوان کارگردان دغدغه داشتم که از دوران بارداری قصه زندگی سوژه را روایت کنم.

محور، ضمن بیان اینکه حدودا ماه سوم بود که با الهام ارتباط گرفتم و شرایط و وضعیتش را برایم توضیح داد و تولید فیلم را شروع کردیم و در واقع پژوهش پایان پیدا کرد و از آن ماه تا در واقع پنج ماهگی بچه که پلان آخر کار هست، این پروسه ارتباط ما ادامه داشت. البته کماکان هم ارتباط داریم اما در واقع بعد از پنج ماهگی الوین، کار تولید فیلم‌مان تمام شد.

وی درباره چالش‌های تولید «چاو» گفت: پرداختن به مادر بارداری که محدودیتی خاص مانند نابینایی دارد، خیلی کار سختی است و در این چند سالی  که تجربه فیلمسازی از مادران باردار در مجموعه مستند «پا به ماه» دارم می‌دانم، ماه‌های آخر به دلیل  بزرگ شدن جنین و مشکلات حرکتی و جسمی و خصوصاً روحی شرایط فیلمسازی خیلی شرایط ایده آلی نیست؛ ساعت تولید را باید خیلی پایین آورد و برنامه‌ریزی تولید را باید به دست سوژه بسپاریم.

او عنوان کرد: تعامل ما و الهام، خاطره انگیز بود و‌ یکی از بزرگ‌ترین بخش‌ها و چالش‌هامان روز تولد بچه بود؛ علی رغم همه مجوزها بیمارستان و به خاطر فشار بالایی که سوژه داشت و احتمال خطرهایی که ممکن بود رقم بخورد، اجازه ثبت و ضبط آن لحظات را به ما نمی‌داد و ما اساساً تمام فیلم را ساخته بودیم که آن روزها و آن ساعت‌ها را ثبت کنیم؛ روزهای سختی بود اما الحمدالله بخیر گذشت.

این کارگردان بیان کرد: «چاو» تجربه نو و خاصی بود؛ تجربه خاصی که یک مادر با معلولیت و شرایط جسمی که دارد، در نهایت مادر است و دوست دارد این حس را تجربه کند و در مادری کم نمی‌گذارد و او هم انتخاب می‌کند که مادر شود و برای انتخابش مصمم است.

او ادامه داد: الهام هیچ تفاوتی در فرزند پروری نمی‌گذارد و اساسا با این انتخاب حالش خوب است و حسی که الهام در مادری دارد، خاص است. او احساس نمی‌کند چون نابینا است، توان نگه داشتن بچه‌ای دو قلو را ندارد و برای هر دو فرزندش احساس مادری و دوست داشتن اغراقانه‌ای دارد.

محور بیان کرد: شرایط الهام پستی بلندی‌های زیادی داشت و قصه می‌توانست ابعاد متفاوت بگیرد ولی تلاش کردم در عین اینکه الهام قهرمان قصه من است و تلنگری به مخاطبان بزنم؛ به هر حال هرکدام از ما ممکن است، دست به انتخاب‌هایی بزنیم و شرایطی را که پیش می‌آید، تجربه کنیم و با توجه به تجربه خود و دیگران، برای خودمان پیش‌بینی و برنامه‌ریزی انجام دهیم و از این جهت دوست داشتم به مخاطبان هدف این مستند تلنگر بزنم.

او عنوان کرد: این مستند درامی انسانی و قصه‌گو است و فهم زندگی یک سوژه نابینا به جهت اینکه خودمان این تجربه را نداشتیم پیچیده بود، اما تلاش کردیم با پژوهش‌های بسیار و تجربه تدوین‌گر، دو نویسنده خانم انتخاب کنیم تا پلان‌ها، قصه و فیلم ما کامل شود. خلاصه فیلم ما نریشن ندارد اما نویسنده دارد و دغدغه داشتیم که نویسنده در کنار زحمات تدوینگر، کمک دهد تا به قصه درست، تمیز و روان پرداخته شود.

محور یادآور شد: ۶ ماه تدوین «چاو» طول کشید و ثمره‌اش فیلمی شد که با همه سختی ها خوب توانسته قصه بگوید و تا جای ممکن به شخصیت و حال مادر نابینای باردار، نزدیک شود. تولید با شرایط خاص روزهای الهام خیلی سخت بود و با این سختی در جایی که توانستیم بایستیم، ایستادیم و روایت کردیم.

او در پایان گفت: دو سال پیش با مستند «عزیز» در جشنواره سینما حقیقت  حضور داشتم  که تهیه‌کنندگی و کارگردانی آن را برعهده داشتم؛ و برنده بهترین فیلم این جشنواره شد و این تجربه هم امیدوارم اتفاق مبارکی را رقم بزند.