پگاه زارعی/صبا؛ داستان این سریال تاریخی درباره راهزنی است که بر اساس اتفاقی در شهر یزد، پای چوبه‌دار می‌رود و همان موقع خواهشی را مبنی بر دیدار مادرش مطرح می‌کند. جوانمردی برای اینکه راهزن به خواسته‌اش برسد وساطت می‌کند و این اقدام باعث می‌شود او دچار تحول شود و به سمت عیاری بیاید. مهیار از مهارت و ذکاوت خوبی برخوردار است و به مرور با مشکلاتی که در شهر اصفهان و در محله خود (محله دردشت) برای مردم، داروغه و… اتفاق می‌افتد، درگیر و هر بار داستان جدیدی روایت می‌شود.
با جواد انصافی یکی از بازیگران این سریال گفت‌وگویی انجام داده‌ایم.

از همکاری خود با گروه سازندگان «مهیار عیار» برایمان بگویید.

من در درجه اول دوستی دیرینه‌ای با جناب بهروز مفید داشتم و از زمانی که رئیس شبکه پنج بودند با ایشان آشنا شدم و خیلی آدم با کارایی و کار بلدی بودند و همچنان هم کاربلدی ایشان ادامه دارد. من فکر می‌کنم یکی از بهترین تهیه کننده‌هایی هستند که در سازمان صداوسیما داریم و سیدجمال سیدحاتمی نیز کارگردان با سابقه‌ای است و قبلا هم با یکدیگر کار کرده بودیم. صحبتی که درباره نقش من شد از قرار بر این بود که از بین سه شخصیتی که در بازار و محوطه‌ای که خود مهیار عیار در آن حجره دارد، هستند و بسیار هم فضول هستند، فضا را شیرین تر کنیم. با توجه به اینکه من کارهای جدی را بازی نمی‌کنم بنا شد تا در این سریال کمی فضای طنز داشته باشیم و نقش بنده مقداری شیرین باشد. به هر حال گروه بسیار خوب و حرفه‌ای بود و حالا مدتی که ما در کنارشان بودیم و خیلی هم طولانی نبود، تمام تلاش‌مان این بود که فضای لطیفی ایجاد شود کمی حالت طنز پیدا بکند که ان‌شالله پیدا کرده باشد.

بازخوردها تا کنون به چه صورتی بوده است؟

بازتاب‌‌هایی که تاکنون گرفته‌ایم بد نبودند و فکر می‌کنم که یک یا دو صحنه هم از سریال تقریبا حذف شده است. البته چرای آن را نمی‌دانم و فکر می‌کنم که احتمالا طنز آن زیاد شده بود و در نهایت نظر کارگردان مهم است و در نهایت این سانسور به هر منظوری انجام شده، فکر می‌کنم که حالا صلاح ندانستند و احتمالاً به بخش‌های بعدی سریال نمی‌خورد.

یکی از نقدهایی که به این سریال می‌شود این است که فضای داستان در اصفهان و زمان حکومت صفویه است اما هیچکدام از کاراکترها لهجه ندارند؛ شما خودتان فکر می‌کنید که وجود لهجه در این کار ضروری بوده است یا خیر؟

اتفاقا روز اولی هم که سر کار رفتیم، گفتم که اگر می‌خواهید نقش شیرین باشد به من اجازه دهید که لهجه ترکی نیم پز برای نقش در نظر بگیرم. ما با این تیپ شروع کردیم ولی گفتند که می‌ترسیم آوردن لهجه مقداری خطری شود. این شخصیت نه منفی است و نه مثبت و ممکن است قضاوت شویم که لهجه‌ای را به سخره گرفتیم و تصمیم بر این شد که هیچ لهجه‌ای در سریال نباشد تا دچار مشکل نشویم.

بازتاب روایتی همچون «مهیار عیار» چقدر در تلویزیون الزامی است و فکر می‌کنید که مخاطبان چقدر داستان‌های اینچنینی را دوست دارند؟

به هر حال داستان «مهیار عیار» قصه قشنگی است و به هر حال جوانمردی مخاطب دارد و اینکه مهیار سعی کرده است پشتوانه‌ای برای ضعیفان باشند، بحث خوب و قشنگی است ولی به نظر من اگر که این‌ها فضای طنز مجموعه را بیشتر می‌کردند، کار خیلی دلچسب‌تر می‌شد چون مردم آنقدر در این روزها گرفتاری‌های مادی و معنوی و غم و غصه دارند که دیدن این سریال‌ها بیشتر ناراحت‌شان می کند ولی اگر که فضا طنز باشد بهتر است. اکنون جای سریال‌های شاد و شادی آور و طنز در تلویزیون خالی است و اتفاقا این فضای طنز می‌تواند در دل سریال‌های اینچنینی باشد.

ظاهرا بعد از پخش برخی آثار که به دلیل اعتراض متوقف شدند تولیدکنندگان ترجیح می‌دهند که دست به عصا به سراغ سوژه‌ها بروند؟

در سریال قبلی هم که با دوستان کار می‌کردیم قرار بود که به بارگاه صفویه و شاه عباس برویم چرا که «کل عنایت» یکی از طنازان و یکی از دلقکان درباری آن دوران بود و من حتی بر این شخصیت و آن برهه تاریخی پژوهش کرده بودم و به سازندگان اطلاعات هم دادم اما نمی‌دانم آنجا هم چه شد که اصلا به بارگاه شاه عباس و داستان‌های آن دوران نپرداختند و در فضای دیگری کار را پیش بردند. ولی در «مهیار عیار» به نظر من کاملاً جا داشت که شخصیت‌های طنز آن زمان را به داستان اضافه کنند چون به هرحال شخصیت‌های اینچنینی واقعی در دوران شاه عباس حضور داشتند که جز «کل عنایت» مثلا «دلال قزی» یکی از شخصیت‌های زنی است که در آن دوران زیست داشته و ما کمتر زنانی را داریم که طناز باشند و اتفاقا این افراد به بارگاه شاه می‌رفتند و پاداش هم می‌گرفتند. به هر حال صلاح خویش خسروان دانند ولی اگر نویسنده یا کارگردان باشم حتما این فضاهای طنز را در این داستان‌ها جا می‌دهم.