به گزارش صبا، میترا مهتریان با بیان این مطلب که جشنواره فجر باید سینمای مستند را هم بخش جدایی‌ناپذیر سینما بداند گفت: سینمای مستند سینماست و نباید در حاشیه‌ی جشنواره به آن نگاه شود. متأسفانه در ادوار مختلف این بی‌توجهی به اشکال مختلف نمایان شد. مثلاً دوره‌هایی فقط به اعلام اسامی اکتفا شد و فیلم‌ها به نمایش درنیامدند و گاه حتی در کتاب جشنواره خبری از فیلم‌های مستند نبود.

او افزود: باید این واقعیت را پذیرفت که سینمای مستند بسیار تأثیرگذار است. در همه‌ی ابعاد. از اجتماعی تا محیط‌زیستی. سینمای مستند گاهی در مقاطع زمانی خاص تأثیرات شگرفی داشته که سینمای داستانی شاید به‌ندرت با آن برابری کرده باشد. خاطرم هست فیلم مستندی باعث تغییر ماده قانونی در قانون موجر و مستأجر شد اما شاید ده‌ها فیلم داستانی نتوانستند به این میزان تعیین‌کننده باشند. وقتی یک مستند می‌تواند در چنین مباحثی در حدی اثر بگذارد که مردم و مسئولان را مسئولانه‌تر به فکر وادارد چرا باید به حاشیه رانده شود؟

مهتریان گفت: مستندساز قصه‌ی تخیلی مطرح نمیکند. آینه‌ای در دست گرفته و واقعیت عریان را جلوی چشم‌ها می‌آورد و البته توصیه دارد، پیشنهاد دارد. مردم کوچه و بازار باید مستند ببینند؛ مسئولان باید همراه مردم به تماشای مستند بنشینند. سینمای مستند سینمای اندیشه و تفکر است؛ سینمای جستجوگر و پرسشگر. و گاه دست یاری میجوید از مردم و مدیران. پس بهتر نیست در جشنواره‌های مردمی حضور جدی‌تری داشته باشد؟ راندن به حاشیه پاک کردن صورت مسئله‌هاست.

او گفت: جشنواره فجر تلاش یکساله‌ی سینمای داستانی را به نمایش میگذارد و تأثیر مستقیم در میزان فروش و دیده شدن فیلم‌های داستانی دارد، اما در بخش مستند گاه حاصل چندین سال زحمت مستندساز است که مطرح می‌شود. حال اگر به تبلیغات سینمای مستند هم همسطح سینمای داستانی بها داده شود،به دیده شدن فیلم‌های مستند کمک شایانی می‌شود.

مهتریان با اشاره به اینکه جشنواره‌ امسالِ سینما حقیقت خیلی پرشور بود و با استقبال بسیار خوب مخاطبان مواجه شد به خبرنگار سینما صبا گفت: دو سه فیلم را مجبور شدم یا ایستاده یا نشسته روی پله‌ها ببینم که خب این استقبالِ فوق‌العاده فرخنده و مبارک است. مستندهای جسورانه‌ای دیدم که متأسفانه به دلیل کوتاه‌تر بودن از مدت زمان مورد نظر جشنواره فجر (٧۵ دقیقه) بخت حضور در فجر را نداشتند. خاطرم هست روزی دبیر محترم جشنواره حقیقت گفت: مستندساز باید جسور باشد و مطالبه‌گر. همان زمان در ذهنم آمد که این جسارت نه تنها در مستندساز، که باید در مدیران و هیأت‌های انتخاب و داوری هم وجود داشته باشد. مستندسازی که جسورانه مطالبهگر باشد اما با هیأت انتخابی مواجه شود که فیلم را به گوشه‌ کمد فیلم‌ساز هدایت کند و فیلم سال‌ها خاک بخورد چه فایده‌ای از جسارتش می‌برد؟! به نظرم این سه ضلع باید در کنار هم مثلث قدرتمندی تشکیل بدهند تا فیلم مستند مؤثر و مفید جلوه کند: مثلث مستندساز جسور و پرسشگر و مطالبه‌گر، مدیران شجاع، و هیأت انتخاب و داوری قدرتمند. در جشنواره حقیقت امسال یکی-دو فیلم نشان دهنده این مثلث قدرتمند بودند و باعث خوشحالی و امیدواری شدند.

مهتریان در جواب این پرسش که سطح کیفی آثار مستند انتخاب شده برای جشنواره فیلم فجر چطور است؟ پاسخ داد: خوشبختانه این چند روز بازبینی فیلم‌های خوبی دیدم که فاکتورهای خوبی همچون کارگردانی قوی، تصاویر چشم‌نواز، تدوین و از همه مهم‌تر نگاه مؤثر داشتند که خیلی امیدوارم تیم بسیار خوب و حرفه‌ای که بنده شانس حضور در جمع‌شان را داشتم، هم‌نظر باشند و این فیلم‌های خوب را متخصصین فن، مردم و مسئولان همه درکنار هم به تماشا بنشینند.

او افزود: برای انتخاب لیست نهایی هنوز به جمع‌بندی نهایی نرسیدیم.

مهتریان با بیان اینکه مستندسازی حرفه‌ سخت و حتی گاه خطرناک است گفت: متأسفانه مستندسازی حتی از نظر سرمایه‌گذاری هم کار پرخطری است. سرمایه گذاران بخش‌های خصوصی و حتی دولتی ترجیح‌شان بر سینمای داستانی و حضور چهره‌های آشنا و عامه‌پسند است و این باعث میشود اغلب برای تأمین هزینه به سراغ گونه‌ای از مستند بروند که فیلم بهواسطه‌ی یک یا دو سلبریتی دیده شود. اما آن بخش از فیلم‌های مستند دردمند که مشکلات را به رخ مردم و اجتماع و مدیران و مسئولان می‌کشاند کمتر با اقبال و حمایت سرمایه‌گذار بخش خصوصی و دولتی مواجه می‌شود و باید با سختی فراوان کار را به نتیجه برساند. سرمایه‌گذاری در سینمای مستندِ پرخطر جذاب نیست.