سعید قاضی نژاد/ صبا؛ گزیده کار و پر از وسواس، احتمالا این دو کلمه نتواند حق مطلب را درباره گلچهره سجادیه ادا کند. اما فارغ از بازی‌های به یادماندنی او، همین مدام مقابلِ دوربین نبودنِ او، باعث شده تا مخاطبان پیگیر بازی‌هایش، برای تجدید دیدار دوباره، چند سالی صبر کنند.

در واقع هر حضور مجدد او کار را برای خودش هم سخت‌تر می‌کند. انتظارات بالاتر رفته، و نگاه‌های بیشتری به روی اوست.

جنس بازی گلچهره سجادیه، بر خلاف هم‌نسلانش، مثل «سوسن تسلیمی»، که پر شور و برون فکنانه جلوه می‌کرد، یا «گوهر خیراندیش» که با تمام بدن بازی می‌کند، همراه با نوعی از آرامش و صبوری است. آنچه در نهایت جلوه‌گری می‌کند، چشم‌های اوست. چشم‌هایی سرشار از شادی و غم!

گلچهره سجادیه، همین ایام در نمایش «شکارچی و قطار» جلال تهرانی حضور دارد، و بعد از هفت سال دوری از سینما با فیلم «تَرک عمیق» ساخته آرمان زرین‌کوب، به فجر چهل و سوم می‌آید. آیا برنده سیمرغ بلورین جشنواره پانزدهم، در فکر سیمرغ دیگری است؟!

او یک علاقمندِ وسواسی بازیگری است. نه آنقدر بدون قوانین سختگیرانه که حداقل سالی یکی دو نقش را بازی کند، و نه آنقدر دلزده از بازیگری که از کنج عزلتش بیرون نیاید. او کنجکاوی برانگیز است.

همین دلایل کافیست تا مشتاق دیدارش در «تَرک عمیق» باشیم.

«ترک عمیق» نخستین فیلم سینمایی آرمان زرین‌کوب در مقام «کارگردان است.